Polana

Edward

Podszedł do dziewczyny i złapał ją w pasie, stawiając prosto.
- Jestem Edward. - wyciągnął do niej rękę - co Cię tu sprowada? - przyjżał się dziewczynie. Zwrócił uwagę na jej sukinkę

Emma

Zarumieniła się lekko kiedy ją złapał w pasie, starała się to ukryć odgarniając włosy co chwilę. Uścisnęła mu dłoń w geście powitania.

- Emma - spojrzała znów na niego, wzięła głęboki wdech. - do Forks? Mama. Do lasu? Nieostrożność i własna niezdarność.

Zaraz potym spojrzała na swoją sukienkę, na której była spora plama po wylanej coli. Kolejne wspaniałe pierwsze wrażenie. Głupia dziewczyna w uflejonym ubraniu zgubiła się w wielkim lesie - poprostu bosko!.

- A Ty? Często tak znajdujesz zagubione osoby w lesie? - uśmiechnęła się lekko do niego, jednak widok jego twarzy znów doprowadził ją w lekki szok.

Edward

Uśmiechnął się do niej. Znów zamiast jej myśli słyszał same szumy, umiał wyłapać tylko niektóre wyrazy.
- Raczej nie. Rzadko spotykam tu jakieś osoby - powiedział i spojrzał na jej włosy.
Wyciągnął z jej falowanych włosów jakiś liść. Spojrzał na jej twarz , lekko się zarumieniła.
- Nie jest Ci zimno? - spytał z troską.

Emma

Zimno? Hm... nie zastanawiałam się nad tym. Spojrzała na swoje odkryte ręce, miała lekką "gęsią skórkę". Potarła przedramiona dłońmi.

- Raczej nie, da się wytrzymać. - uśmiechnęła się i spojrzała na niego, jednak wtedy znów zapatrzyła się, a jej serce przyśpieszyło. Pokręciła głową, uspokój się...!

- Mieszkasz w Forks? - zapytała próbując uspokoić samą siebie, a także odwrócić czymś jego uwagę od swojego idiotycznego zachowania.

Edward

Cały czas się do niej uśmiechał. Zauważył jej ''gęsią skórkę'' i podał je bluzę,którą wcześniej położył obok drzewa.
- Masz, będzie Ci cieplej. - zauważył. Lekki wiaterek rozwiewał je włosy. Wtedy dokładnie poczuł jej zapach. Był to chyba najpiękniejszy zapach jaki kiedykolwiek czuł.
- Tak mieszkam w Forks już parę lat. Chodzę tu do szkoły. - uśmiechnął się.

Emma

- Em... dziękuję. - Wzięła jego bluzę i założyła ją, wtedy doszedł do niej niesamowity zapach. Spokojnie, nie daj się ponieść emocjom! To tylko zwykły chłopak i drogie perfumy..

- Ja dopiero jutro mam pierwszy dzień w szkole. - uśmiechnęła się i spojrzała na niego. - Mam być w klasie chemicznej... to znaczy przyrodniczej. - westchnęła, na siłę próbując uspokoić bicie własnego serca.

- Tak wracając do mojego zgubienia, daleko stąd do Forks? - rozejrzała się, nadal nie wiedziała którędy do domu, jednak nie wyglądała na szczególnie przejętą.

Edward

- Jeśli się zgodzisz mogę po Ciebie przyjechać jutro przed szkołą. - uśmiechnął się pięknie w jej stronę. Doskonale słyszał przyśpieszone bicie jej serca.
- Czym się tak stresujesz? - zaśmiał się - do Forks jakieś 10 minut - odpowiedział na jej pytanie.

Emma

Wzięła głęboki oddech, zamknęła na kilka sekund oczy nadal próbując odciąć się od nieziemskiego zapachu jego bluzy i piękna jego twarzy. Aż tak widać! Koszmarne pierwsze wrażenie, wyjdę na zupełną idiotkę. Wzięła znów głęboki wdech.

- Stresuje? Niczym... no może troche szkołą - skłamała krótko. Jasne! szkołą! No i może odrobinę chłopakiem, który wygląda jak grecki bóg! a ja przy nim wychodzę na zupełne zero!.

- Jeśli to nie będzie dla Ciebie problem - uśmiechnęła się i spojrzała mu w oczy. - Chętnie pojadę z Tobą, może przynajmniej nie spóźnie się pierwszego dnia.

Edward

- Faktycznie, pierwszy dzień zawsze jest stresujący -powiedział udając poważny ton i
Zaśmiał się.
- Ze mną nigdzie się nie spóźnisz i będzie to dla mnie przyjemność - stwierdził z uśmiechem i przeczesał ręką włosy.

Emma

Zasłoniła dłonią oczy. Super... dostanę palpitacji. Albo jakiegoś wstrząsu... na pewno nie wyjdę z tego cało.

- Nie wiesz na co się piszesz. Uprzedzam, że jestem strasznym towarzyszem podróży. - odsłoniła oczy i spojrzała na niego, przesunęła wzrok po jego twarzy, wzięła głęboki oddech. Zerknęła na jego włosy a następnie tors. W tym miejscu zatrzymała wzrok.

Edward

- Czemu strasznym? Fajnie się tu z Tobą gada. Inaczej siedziałbym w innej części lasu - zamyślił się na chwilę.
- Robi się późno, Twoi rodzice nie będą się niepokoić? -spytał troskliwie choć bardzo chciał wciąż z nią zostać.

Emma

Pokręciła głową, w końcu udało jej się oderwać wzrok od jego klatki piersiowej. Spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się.

- Powiedzmy, że jestem nieco pechowa. Choć inni nazywają to niezdarnością. Więc jeśli nie odpadnie nam koło w czasie jazdy i nie zginiemy w katastroficznym wypadku to fakt, może być fajnie. - uśmiechnęła się znów i spojrzała na zegarek.

- Fakt, robi się późno. Ale chyba jeszcze chwilę mogę zostać skoro to zaledwie 10 minut do miasta. - uśmiechnęła się ponownie. Zrobiła krok do tyłu i zachwiała się.

Edward

- Uwierz, ze mna nie zginiesz - zaśmiał się. W ostatniej chwili zdążył ją złapać.
- Uważaj - powiedział z uśmiechem i popatrzył jej w oczy.

Emma

- Tak... będę uważać... - powiedziała niemal zahipnotyzowana patrząc mu w oczy. Stanęła prosto i wzięła głęboki oddech.

- No to, na mnie chyba już czas. Elizabeth będzie się martwić, że nie wracam. - uśmiechnęła się do niego i odgarnęła włosy. - No to, w którą stronę powinnam się udać aby trafić do Forks? A nie do żołądka niedźwiedzia?

Edward

Zaśmiał się.
- Jeśli pozwolisz odprowadzę Cię - posłał jej cudowny uśmiech i odszedł kawałek.

Emma

- Jeśli chcesz. Będzie mi bardzo miło - uśmiechnęła się do niego, nadal widziała jego wspaniały uśmiech, oczy; nie mogła wymazać tego obrazu i skupić się na niczym innym. Wtuliła się nieco bardziej w jego bluzę i podeszła do niego.

- Mieszkasz gdzieś w centrum Forks? - zapytała, próbując skupić się na czymś innym niż tylko jego wygląd. Powoli ruszyła w kierunki, który wydawał jej się "drogą do domu", cały czas jednak utrzymując swój wzrok na osobie Edwarda.

Edward

Szedł z nią ramię w ramie cały czas uśmiechając się. Wyłapywał każdy jej ruch.
- Hmm.... mieszkam na obrzeżach miasta - uśmiechnął się.
- Czym się interesujesz? - spytał. Chciał wiedzieć o niej jak najwięcej.

Emma

Starała się iść ostrożnie, żeby nie wypaść na niezdarę. Gdy zadał pytanie spojrzała najpierw w górę, później przed siebie.

- Lubię rzeźbiarstwo. Sama trochę rzeźbię, no i fotografuję. Lubię prawie wszystko. Muzykę... Chemię... a Ty? - spojrzała na niego z uśmiechem.

Edward

- W takim razie muszę kiedyś zobaczyć Twoje rzeźby i zdjęcia - uśmiechnął się .
- Ja? hmm.... interesuje się prawie wszystkim. Ale najbardziej interesuję się muzyką.
Nawet komponuję utwory-gram na fortepianie - powiedział z rozbrajającym uśmiechem.

Emma

- Chętnie Ci je pokaże, kiedyś. Ale nie spodziewaj się cudów. To raczej hobby. - uśmiechnęła się. Kiedy jednak zobaczyła jego uśmiech serce znów zaczęło jej bić szybciej. Opanuj się na litość boską! W myślach powtarzała ciągle to słowo, jednak nie mogła się oprzeć pokusie aby przyglądać się jego twarz, jego uśmiechowi. Był prawidziwym mitologicznym etosem piękna. W końcu jednak zebrała się w sobie i zdoała wydukać.

- A ja z wielką przyejmnością posłucham jak grasz na fortepianie. Pewnie idzie Ci świetnie. - uśmiechnęła się starając niepatrzeć na niego, wiedziała, że każde spojrzenie będzie ją wprawiać w otępienie, w osłupienie.

Edward

- Tak, idzie mi całkiem dobrze - zaśmiał się.
- Może kiedyś Ci coś zagram - spoważniał trochę i spojrzał na nią.
- Mam nadzieję, że będziemy się częściej spotykać - powiedział delikatnie się uśmiechając.

Emma

- Jeśli tylko będziesz miał ochotę - uśmiechnęła się, znów na niego spojrzała, jednak szybko zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech.

- To co, przyjedziesz jutro po mnie, tak? - zapytała chcąc upewnić się czy aby nie zmienił zdania.

Edward

- Jasne, że tak - pokiwał głową.
- Opowiedz mi coś o sobie. - poprosił i rozejrzał się po lesie.

Emma

To jest jakiś sen... albo umarłam i trafiłam do nieba. Obym jutro się nie obudziła i nie okazało się, że Edward to tylko wyśniona postać i tak na prawdę do szkoły pójdę sama... Kiedy zadał kolejne pytanie spojrzała na niego, jej serce nadal biło dość szybko.

- Coś o sobie... trudno tak mówić samej o sobie. Może chciałbyś wiedzieć coś konkretnego? - uśmiechnęła się do niego, starała dotrzymać się mu kroku.

Edward

Wychwycił pojedyncze słowa z jej myśli.
- Nie umarłaś - burknął pod nosem żeby nie usłyszała.
- No nie wiem. Może co lubisz czytać, jakiej muzyki słuchasz? - mówił co mu do głowy przyszło przy tym się uśmiechając.

Emma

Zamyśliła się chwile, próbowała zebrać słowa żeby zabrzmiało wszystko sensownie. Zależało jej, żeby nie miał jej za kompletną łamagę.

- Najbardziej lubię czytać Szekspira, uwielbiam "Makbeta" i "Romeo i Julię". Hmm... lubię też bardzo "Imię Róży" Umberto Eco. - uśmiechnęła się do niego, znów zapatrzona na jego rysy twarzy potknęła się, ale szybko złapała równowagę.

- Muzyka to już gorzej... słucham niemal wszystko. Ostatnio bardzo lubię klasykę, w szczególności operę. A z takiej nowocześniejszej muzyki... hm... może Mariah Carey i Celine Dion? - wzruszyła ramionami - sama nie wiem, często zmieniam upodobania.

Edward

Pokiwał głową i znów ja przytrzymał.
- Bo Cię wezmę na ręce! - zagroził żartobliwie.
- Ja tez słucham klasyki, lubię spacerować i rozmyślać o byle czym - zaśmiał się - i
uwielbiam szybkie samochody - dodał z łobuzerskim uśmiechem.

Emma

Widząc jego uśmiech zrobiło jej się prawie słabo. Zachwiała się ponownie, ale złapała równowagę.

- Jeszcze dam radę iść. Ale jak tylko... jak tylko poczuję, że już dalej nie mogę to możesz być pewny. Dam Ci znać. - uśmiechnęła się lekko. Serce było jej znów szybciej, cały czas miała przed oczami jego szelmowski uśmiech.

- Szybskie samochody? To raczej nie ja... pewnie umarłabym ze strachu. - pokręciła głową, nadal serce szybko jej biło. Starła się nie potknąć znów, więc patrzyła głównie pod nogi. - W której jesteś klasie tak w ogóle?

Edward

- W tej co Ty- zaśmiał się.
- Ze mną byś nie umarła - dodał i wziął ją pod ramię.
- Teraz będziesz musiała uważać bo dużo tu kamieni - zachichotał

Emma

Zarumieniła się ponownie. Na szczęście robiło się już szaro i trudno było to dostrzec, przynajmniej dla człowieka.

- Tak, tak... jak złamię nogę to nie będziesz musiał mnie jutro zawozić do szkoły - potknęła się i prawie przewróciła. Jednak dzięki temu, że ją trzymał udało jej się złapać równowagę.

- Jesteśmy w jednej klasie? Ciekawy zbieg okoliczności - uśmiechnęła się, utkwiła jednak wzrok w podłoży nie chcąc się znów potknąć.

- A twoi rodzice? Nie będą się martwić, że tak długo nie wracasz?

Edward

Zaśmiał się.
- Nie, nie będą. Moje rodzeństwo ma inne zajęcia, a ja często chodzę na spacery. Rozumieją to doskonale. - spojrzał na nią. Mimo ciemności dostrzegł jej rumieńce, dla wampira to nie problem. Uśmiechnął się delikatnie.

Emma

Spojrzała przed siebie, skupiła wzrok żeby dostrzec coś więcej prócz czubek własnego nosa.

- Chyba już nie daleko, prawda? - spojrzała na Edwarda, teraz gdy robiło się coraz ciemniej łatwiej było jej powtrzymywać bicie oszlałego serca.

- Dużo masz rodzeństwa? - zapytała wracając jednak do jego wypowiedzi. Zastanawiała się czy wszyscy z jego rodziny wyglądają tak... pięknie, tak... nieziemsko.

Edward

- Tak zaraz będziemy w centrum. - uśmiechnął się.
- Cóż mam 4 rodzeństwa. Uprzedzę Cię już teraz bo pewnie i tak w szkole by Ci wszystko powiedzieli. - powiedział śmiejąc się.
- Jesteśmy adoptowani. - powiedział prosto z mostu.

Emma

- Ach... no tak. Zauważyłam, że tutaj raczej wszyscy wszystko wiedzą. - wzruszyła ramionami. - Wprost nie mogę doczekać się mojego pierwszego dnia w szkole. - Spojrzała w niebo. - Często świeci tutaj słońce? W San Francisco było nieco, inaczej.

Edward

- Masz rację - zaśmiał się.
- Tu? Nie, bardzo rzadko. Raczej przeważają dni deszczowe i pochmurne. - zauważył. Doszli do ścieżki prowadzącej do miasta.

Emma

Zatrzymała się. Spojrzała w dal ścieżki.

- Mieszkam już niedaleko. - westchnęła i spojrzała na niego. Po chwili jednak ruszyła dalej. Nagle zadzwonił jej telefon. Wyjęła z torby telefon i odebrała.
- Tak? - po kilku chwilach - Mamo, spokojnie. Jestem już niedaleko domu, zaraz będę. Nie dzwoń do taty, ani na policję. Jestem cała, nie połamałam się. - przewróciła oczami - Dobrze. Tak, zrobiłam zakupy. Nie martw się, z głodu nie umieram. Pa. - rozłączyła się i schowała telefon spowrotem do torby.

- Wybacz, mama zaczęła się denerwować. - uśmiechnęła się lekko - i chciała już dzwonić po szpitalach w promieniu kilkunastu mil. No ale już niedaleko - uniosła rękę i wskazała na jeden z domów - mieszkam tam. - uśmiechnęła się.

Edward

Zaśmiał się gdy usłyszał rozmowę
- Spaceruje z wampirem a jej mama się boi, że coś złamała...
- Zrozumiałe,że się o Ciebie martwi. Odprowadzę Cię pod drzwi. -zaproponował.

DO ZEDYTOWANIA Razz

Emma nie wie, że Edward jest wampirem Razz

xD

Emma

Pod drzwi? Oj... już widzę pięknego Edwarda i Elizabeth całą w farbie! Spalę się ze wstydu... oby była zajęta i nie wyszła mnie powitać w drzwiach! Pokiwała głową.

- No tak... martwi się. W rodzinie jestem znana z mojej niesamowitej zdolności do wypadków. - spojrzała na Edwarda i uśmiechnęła się. - To już tu. - spojrzała na dom, do którego chodnik rozpoczynał się tuż przed nimi.

/Dom Emmy Austen

Edward

Zaśmiał się i spojrzał na dom .

/ dom Emmy Austen

Emma

// Port Angeles, księgarnia

- Hmm... no więc... mogę się do Ciebie przytulić? - spojrzała na niego niepewnie. Zarumieniła się lekko.