Dziedziniec

Marek

Obserwował ją uważnie. Właściwie nigdy nie rozumiał czemu jej tak nie lubili. PPierwszy atak niecheci przyszedł od niej, więc naturalnym było odwdzięczenie się tym samym. I tak narastało to przez wieki. Czuł, ze ona go nie lubi. Był przekonany że w duchu zyczyła mu równych przyjemnosci i atrakcji co on jej. Ale jakoś było mu wszystko jedno. Był uprzejmy, bo był dobrym gospodarzem. Ot i tyle. Nie był narwany jak Kajusz, nie był tak podstępny i ządny władzy jak Aro. Marek był po prostu sobą. Wolał się trzymać na uboczu. Nie obchodziły go rozgrywki braci między sobą. Ani im nie szkodził, ani nie pomagał. Nie mieszał się między ich niesnaski. A przynajmniej starał się jak mógł. Gdy zaczynali się kłócić, on dyplomatycznie znikał w swoich komnatach.

Ilucorana

Przymknęła na krótką chwilę oczy. Sama trochę zgłodniała, jak sobie pomyślała o posiłku. Ale drugą sprawdą...w sumie ważniejszą było to zagoadnienie. Dlaczego? Co się wydarzyło. Urazy nie potrafiła żywić aż tak długo. Może to po prostu zwykłe uprzedzenie? Przecież...dla tego chłopaka z Volterry...Matt, o ile się nie myliła, była miła. Chyba nawet za bardzo, bo pozwolił sobie na pewną bezczelność. Ale mówi się trudno. A ci tu? Co oni właściwie zrobili? Sama nie mogła sobie przypomnieć. Uśmiechnęła się trochę szerzej. Przede wszysctkim szczerzej. Może powinna spróbować zakopać topór wojenny? Tak...to nie był taki zły pomysł.

Marek

- Jakieś preferencje? - z roztargnieniem zapytał. Nie pamiętał czy już o to pytał. Uśmeichnął się i wskazał jej drzwi do ogrodu, kóry używany był jak "spiżarnia"

Ilucorana

- Już pytałeś....
Rzuciła cicho.
- AB.
Powtórzyła, weszła do ogrodu pierwsza, mijając go spojrzała na niego przelotnie, zamyślona. Nadal nie mogła zrozumieć co było nie tak. Westchnęła cicho, przeszła przez drzwi .

//Ogród zamkowy ---->Marek zaczyna

Aro · Gość

Chodził po dziedzińcu pełen dostojeństwa. Patrzył na wszystko ze znanym mu uczuciem władzy, to on tego dokonał. To dzięki niemu są tak wysoko w hierarchii. Zamyślił się i usiadł na ławce.

Gość

weszła na dziedziniec. Zobaczyła Aro na ławce i podbiegła do niego. Nie widziała go tyle lat.

-Aro!

Przytuliła go.

Aro · Gość

- Witaj Sulpicio. - Mruknął ozięble.
- Miło widzieć cię znowu. - Nie uśmiechał się jednak, tylko cierpliwie znosił jej uścisk.

Gość

-Aro! Ja jestem twoją żoną!...Ale widzę że nawet to się u ciebie nie liczy! - mówiąc to wstała i zaczęła machać rękoma.

Aro · Gość

- Ależ liczy. - Również wstał i pogłaskał ją po policzku.
- Ale odeszłaś, od tak. I pomimo że wróciłaś to był dla mnie cios. Nigdy nie byłem zbyt wylewny, a nie wiem czy masz może zamiar opuścić mnie znowu.
- Mówił powoli dobierając słowa.

Gość

Popatrzyła na niego zza rzęs.
-Skarbie, ja...ja już cię nigdy nie opuszczę!-Wtuliła się w niego.
-Boże, jak ja cię kocham!-Pocałowała go w szyję i spojrzała na niego.

Aro · Gość

Rozejrzał się dokoła szukając pomocy, jak już wspomniałam Aro nigdy nie był zbyt wylewny.
- Sulpicio, zachowajmy trochę powagi, dobrze? - Spojrzał na nią z troską.
- Ja wiem... tęskniłaś ale pozwól mi ochłonąć, może chodź się przejść, opowiesz mi co robiłaś. - Posłał jej nieznaczny uśmiech.

Gość

-Dobrze, jak chcesz.-Odparła i staneła wyprostowana jak struna.
-Mogę cię chociaż potrzymać za rękę podczas tego spaceru?-Popatrzyła na niego.

Aro · Gość

Przeklął cicho.
- Dobrze. Możesz. - Popatrzył na nią z ukosa.
- No więc jak było? - Zapytał chwytając jej drobniutką rękę

Gość

Ścisneła mocno jego dużą męską dłoń.
-Aro, czy ty myślisz że wyjechałam na wakacje?Porwali mnie buntownicy....
Usmiechneła się smutno. Jednak była zadowolona że trzyma ją za rękę.

Aro · Gość

- Och to smutne. - Stwierdził, po czym zorientował się że to jednak naprawdę nie było miłe. Poza tym Sulpicia to jego... żona. Zbiegła ale żona.
- Mam nadzieje że wszystko już w porządku, coś ci zrobili? - Zorientował się że to bardzo głupie pytanie więc postanowił się poprawić.
- Już nie pozwolę cię porwać.

Kejsi

/lotnisko

Kejsi powoli weszła na dziedziniec. Nie wiedziała gdzie ma się dalej kierować to też rozejrzała się za jakimiś wampirami ... - nic. Pusto. Westtchnęłą.
I Po chwili w końcu ktoś się pojawił. Wskazano jej gdzi ema iść...

/sala balowa

Gość

Spojrzała na niego.
-Kochanie, sam możesz to stwierdzić.
Pokazuje mu, jak ją torturowali, bili ale w ostatnim momencie puściła jego dłoń żeby nie zobaczył najgorszego. Spojrzała mu w oczy i opuściła głowę.
-Tylko dzięki wiarę w to, że wróce do ciebie, dzięki mojej miłości, przetrwalam. gdybym ciebie nie miała, napewno by mnie zabili.
Powiedziała a po jej policzku spłyneła łza. Nie pokazała mu jednego, najgorszego.

Aya

Stanęła na nogah i rozejrzała się.
-robi wrażenie.
powiedziała bo po raz pierwszy była tutaj

Luc

- Musi....
Rozesmial sie. Szybkim krokiem ruszyl w strone glownego wejscia. Jedna z krecacych sie sluzacych podbiegla do nich, szybko ja poinstrulowal.
- Suknia niedlugo zostanie doniesiona do moich komnat....zatem chodzmy.

\\Komnata Luca

Aya

/komnata Luc'a

Jasper Hale

/Stadnina w okolicy Port Angeles

Jasper poprawił krawat, strzepnał niewidzialny pyłek z marynarki i stanał na schodach dziedzinca i czekał na Marie. katem oka obserwował osoby zmierzajace w strone zamku

Maria

- To się nazywa spontaniczne działanie - mruknęła, idąc do niego. - Jak wyglądam? - zapytała, poprawiając ciemno fioletową suknię.
- Czekaj - poprawiła mu kołnierzyk. - Tak lepiej - uśmiechnęła się do niego wesoło. - Idziemy?

Jasper Hale

Jaspera zatkało w pierwszym mmencie widzac Marie. Wygaladała uroczo. Gdy do niego podeszła skłonił sie nisko ucałował jej dłon i mruknał-wygladasz olsniewajaco moja droga-usmiechnał sie i podał jej ramie
-Jestes gotowa na wejscie?-spytał a w jego oczach zaiskrzyły ogniki

Maria

- Jak najbardziej mój drogi - odpowiedziała mu ze szczerym ,ciepłym uśmiechem. Jej złote oczka zalśniły wesoło.
- Prowadź, drogi panie - uśmiechnęła się raz jeszcze i wkroczyła z nim na salę balową.

/Sala balowa - Ty zaczynaj Very Happy

Jasper Hale

Jakby mogł to by zaczał podskakiwac ja dzieciak noa le..nie wypadało. Wział wiec marie pod reke i razem ruszyli w stronę sali .

/sala balowa ok:)

Gość

Spojrzała ze smutkiem na Aro.

Aro · Gość

- Czemu jesteś smutna? - Spojrzał na nią zdziwiony.
- Jeszcze przed chwilą wprost pomieniałaś ze szczęścia.

Gość

-Bo, bo nie powiedziałam ci wszystkiego, Wyjechałam na wakacje. /bez ciebie. Przepraszam.

Aro · Gość

- Porozmawiamy o tym później... kochanie. - Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć on już był w zamku. Chol*ra, coś się tam działo.
/Sala balowa

Gość

::usiadła na ławce ::

Gość

:popatrzyła smutno w dal. Wstała. Otrzepała się i wybiegła:

/ogród różany

Albert

/z misji skądś tam

Czarne Bugatti zatrzymało się przy bramie wiodącej na dziedziniec. Albert wysiadł z samochodu na zalany słońcem placyk. Zatrzasnął za sobą drzwi i spojrzał na siedzibę Voltery ze złością wymalowaną na twarzy. Ostatnia misja... Nie wspominał jej pozytywnie. Kolejne zadanie, przy którym musiał zniżać się do poziomu zwykłego żołdaka, płatnego zabójcy. Miał tego powyżej dziurek w nosie.
Samochód odjechał zostawiając wampira samego. Ten, stał nieruchomo, pogrążony w zamyśleniu wciąż wpatrywał się w stare mury budynku.

Junette Kowalska

Nicolas dawno gdzieś odszedł , a ona nie miała zamiaru chadzać za nim jak posłuszna "służka". Kimkolwiek by nie był, June pozostała June. A June nie lubi prostych schematów.
Ze znudzenia wybudził ją cichy warkot silnika. Albert?! Podeszła bliżej bardziej uśmiechnięta niż zdziwiona.
- Witaj, Albercie. Pojawiłeś się na dworze. Jak miło. - Dodała wybudzając go z odrętwienia.
- Czyżby Aro zechciał polecić komuś nową misję? - Dodała uśmiechając się szerzej.
- I pomyślał, że to właśnie ty zajmujesz się sprowadzaniem niewiernych na dwór. No tak. Twoja świetność odchodzi. - Dodała bez skrępowania. Tak właśnie było. to on ponownie sprowadził ją na dwór.

Albert

Głos June zburzył piękną wizję rewolucji w Volterze jaka narodziła się w jego głowie.
- Junette. - mruknął patrząc na nią z góry.
Niegdyś dziwka na dworze, dzisiaj... Sam nie wiedział.
- Właśnie wracam z misji. - powiedział surowym tonem, którego nie używał od jakiegoś czasu.
- Czego chcesz? - zapytał.
Wampirzyca zwykle się do niego nie odzywała, tak samo on do niej.

Junette Kowalska

- Nie wiem pomyślałam że miło by było porozmawiać z tym "czwartym" na doczepkę. Okazać trochę współczucia co do obecnego statusu... - Wymyśl sobie wymówkę. - Wzruszyła ramionami odwracając się od Wampira.
- Nie obchodzisz mnie. - Machnęła ręką, Patrząc na niego przez ramię.
- Ale myślę że tak jak ja masz dosyć "trójpodziału władzy". - Dodała uśmiechając się kątem ust. Bo tak było. Trójca z wiekiem stawała się bezużyteczna, ich staroświeckie poglądy odbiegały od jej wizji srogiego pana Wampirów.

Elisabeth

Wyszła z budynku. Rude włosy lśniły lekko w słońcu.Rozejrzała się tym nie widzącym, pustym, lalczynym wzrokiem. Jej wzrok padł na dwójkę rozmawiającą. Cóż. Poprawiła melonik na głowie, ujęła rąbek sukni i ruszyła w ich strony. Mały potworek Volturi, tak ją nazywano. Dobrą nazwą była jeszcze laleczka.
- Witam.
Powiedziała, kłaniając się lekko. Jej głos był nienaturalnie cichy i wyprany z emocji. Jej opiekun został w LA...no cóż. To oznaczało, że miała wolną rękę. A Bracia nie wiedzieli o tym, że ta istotka znowu nie ma kogoś kto jej pilnuje. I może prawidłowo?

Albert

Jej słowa przez chwilę odbijały się echem w jego głowie. Wpatrywał się w plecy oddalającej się wampirzycy. Myśli powoli układały się w jedną całość.
- Czekaj. - rzucił i zrobił krok w stronę dziewczyny i złapał ją za ramię.
Wtedy podeszło do nich jakieś laleczkowate coś.
- A ty to kto? - zapytał niezbyt uprzejmie.
Pierwszy raz widział tę dziewczynę na dworze.

Junette Kowalska

- Karykatura Volturi. - Szepnęła mu do ucha, po czym spiorunowała dziewczynę.
- Nie widzisz że starsi rozmawiają? Nie ładnie wtrącać się w rozmowę. - Stwierdziła z poważnym tonem głosu. Wywróciła oczami i pociągnęła Alberta gdzieś gdzie Elizabeth nie usłyszy.
- Moje poglądy nie spodobały by się Markowi, Kajuszowi ani nawet Staremu Aro. Chcę być pewna że to co Ci powiem pozostanie między nami.

Albert

Pociągnęła o na stronę. Nie opierał się za bardzo.
- W takim razie zamieniam się w słuch. - powiedział dając tym samym znać, że będzie trzymał język za zębami. Plan spisku od jakiegoś czasu rodził się w jego głowie, nie było jednak możliwości jego zrealizowania. Być może teraz nadarzy się okazja...?

Elisabeth

Stała, nie idąc za nimi. Puściła mimo uszu tą "karykaturę". Nie...ona po prostu słuchała swego...pana, opiekuna. Taka siła rzeczy. A że go straciła to co innego. I to ją niezmiernie cieszyło, mimo wszystko. Bo mogla zrobić to co jej się żywnie podoba. Patrzyła na nich świdrującym wzrokiem. Chwile kojarzyła twarze....znała rudą, widziała ją na balu, ba nawet wiedziała jak ma na imię. Czarnowłosy nie był trudny do rozpoznania. Znała go z opowieści. Nie podeszła do nich ponownie, lecz stała. Złożyła do kupy zebrane informacje.