Dziedziniec

Cherry

Podszedł do nich jakiś chłopak. Cherry ledwo go rozpoznała, ale uśmiechnęła się uprzejmie gdy złożył pocałunek na jej dłoni.
-Witaj - mruknęła do Nicolasa. Spojrzała na Ann z zainteresowaniem.
-Jesteś, byłaś.. nieważne... Wegetarianką? - uśmiechnęła się serdecznie. Sama nigdy by się do tego nie posunęła ale nie miała nic przeciwko.

Gość

Mimo wszystko był w stanie rozszyfrować wyraz twarzy Cherry, który mówił mu, że dziewczyna chyba nie zabardzo go pamięta.
-Nie dziwię się, że mnie nie kojarzysz. - Powiedział uprzejmie. - Minęło z kilka tysięcy lat od naszego ostatniego spotkania, Sechmet. - Uśmiechnął się z wyższością jak zwykle miał to w zwyczaju.

Anna Marie

- 'Bardziej humanitarne sposoby odżywiania' - powiedziała, zaznaczając nawias palcami w powietrzu - są dobre, ale teraz potrzebuję czegoś, co da mi więcej siły.. - stwierdziła.
Spojrzała na blondwłosą, która najwyraźniej nie miała nic przeciwko wampirom-wegetarianom.
- Ta. - mrunęła zawstydzona do Cherry - Raczej próbowałam nią być. Dzięki 'pomocy' tego kretyna wszystko popsułam. - wyjaśniła. Ostatnie zdanie wypowiedziała zirytowanym tonem.

- Sechmet ? - spojrzała pytającym wzorkiem na Nicka, a potem obdarzyła nim Cherry. Nie za bardzo wiedziała o co im chodzi.

Gość

-Cóż... Cherry nie zawsze była Cherry. - Zaczął. - Słyszałaś może o greckich, rzymskich i egipskich bogach i boginiach wojny i chaosu? Byli jedną i tą samą osobą. Tą, która przed tobą stoi. - Uśmiech na jego twarzy delikatnie się rozszerzył. - Nosiła imię Sechmet, gdy się poznaliśmy. Ale ponoć ma wiele imion.
A co do twojej diety, cieszę się, że zmądrzałaś. Picie zwierzęcej krwi to występowanie przeciwko naturze, a to jest złe. - Jego krwistoczerwone tęczówki zabłyszczaly. Popatrzył na jej oczy, które wahały się jeszcze pomiędzy złotem, a szkarłatem. - Szybko się przyzwyczaisz.

Anna Marie

Podniosła nieznacznie prawą brew do góry, gdy Nick zaczął opowiadać o historii wampirzycy. - Bogini wojny i chaosu ? - powtórzyła, patrząc na blondynkę. Uśmiechnęła się kącikiem ust. Po bogini wojny i chaosu spodziewała się kogoś bardziej niegrzecznego, sarkastycznego i złego, a ona tymczasem uratowała jej życie. Jeśli nie dosłownie życie to chociaż odzyskała jej godność.
Spojrzała na Nicka i jego oczy o czerwonokrwistych tęczówkach.
- Nie sądzisz, że samo istnienie wampirów jest występowaniem przeciwko naturze ? - spytała. Lubiła wdawać się w takie ,,filozoficzne'' dyskusje z blondynem.

Gość

-Istniejemy i to nie jest sprzeczne z prawami natury. Tak jak ludzie, zwierzęta czy rośliny. Jedne z nich są pozbawione mowy, drugie zdolności ruchu oraz mowy. - Mówił. Dobrze, że Anna Marie wreszcie wróciła, jest przynajmniem ktoś na poziomie, z kim można porozmawiać. - My jesteśmy pozbawienia akcji serca i tyle. Trochę jak rośliny. A jeśli chodzi o pożywienie, to nie powinniśmy żywić się zwierzętami - to należy do ludzi. Zwierzęta jedzą rośliny, ludzie zjadają zwierzęta, a my ich, to naturalny porządek rzeczy, Ann, nie sądzisz?

Anna Marie

- Hmm.. Czyli według ciebie jesteśmy normalnymi ludźmi, dotkniętymi tylko jakąś chorobą? Upośledzeni jak inwalidzi czy niewidomi? - zamyśliła się - Ale w ich istnienie wierzą wszyscy, to dla nich oczywiste jak to, że po dniu przychodzi dzień, po zachodzie - wschód. A o nas powstają tylko mity, powieści i .. durne filmy. - uśmiechnęła się lekko. - Ludzie nie wiedzą skąd rany kłute na ciałach ich pobratymców. Tłumaczą to sobie raczej atakami agresywnych, dzikich zwierząt, nie wampirami. Nie sądze, żeby w podręczniku lekarskim znajdowała się choroba, na którą cierpimy. Jesteśmy poprostu inni. Wybrykami natury, w które nikt nie wierzy..

Cherry

Przysłuchiwała się tej wymianie zdań. na początku poirytowała się , że Nicolas zdradził jej tożsamość. Nie lubiła się ujawniać, jednak po chwili dodała roześmiana - Greckich, rzymskich, egipskich i chińskich - poprawiła go.
Potem już się nie odezwała gdy dyskutowali o wampirzej naturze. Dopiero po chwili powiedziała :
-Nie jesteśmy wybrykami natury, jesteśmy tylko odrębnym tworem ewolucji. Jesteśmy drapieżnikami . Ludzie nie są wstanie przyjąć do wiadomości skąd biorą się te rany o których mówiłaś, bo są zbyt głupi i tchórzliwi by uwierzyć w legendy , które o dziwo sami stworzyli. - wyrecytowała.
-Myślę Ann, że ludzie wolą myśleć , iż to Oni są najinteligentniejszymi i najgroźniejszymi stworzeniami na tym świecie. Że mając te swoje bomby atomowe ... wybacz skrzywienie zawodowe - roześmiała się - i inne wynalazki nie byliby w stanie nas pokonać.

Gość

-Dokładnie tak. Ludzie są zbytnio oślepieni swoją głupotą i poczuciem wyższości, zeby dostrzec to, co mają przed nosem. Są oczywiście nieliczne wyjątki i chwała im za to. Co prawda moja rodzina nie popiera takich rzeczy, ale osobiście uważam, ze są na świecie ludzie godni uchyl;enia rąbka tajemnicy, czyż nie? - Spytał z uroczym uśmiechem

Cherry

Pokiwała głową, zgadzając się z Nicolasem .
-Nieliczni w swoim gatunku, którym warto zaufać i którzy zasługują na podobne względy. Szkoda tylko, że tak szybko umierają... -choć w jej oczach na chwile zagościł smutek, nie przestała się uśmiechać.

Anna Marie

- Też fakt. Ale nie zapomnijmy, że my również byliśmy oślepieni. Bynajmniej Nick i ja, nie wiem jak z tobą, Cherry. - stwierdziła. - Mieliśmy wzrok, ale nie widzieliśmy.. Zmieniło się to, kiedy dopiero odczuliśmy to na własnych skórach.
Dyskusja zaczynała zmieniać temat.
- Ludzie .. - zamyśliła się - Mają coś cennego, ale nie strzegą tego, ani nie doceniają. - zmarszczyła uroczo czoło - Ich życie płonie jak ogień świecy, ale równie łatwo jest je zgasić. Nie tak jak z nami.. Ja myślę, że nie powinni wiedzieć. Ich żywot jest zbyt krótki, by zawracać sobie myśli o nadprzyrodzonych stworzeniach i o tym co mogą im zrobić.

Cherry

-Byliśmy ale nie jesteśmy. Taka nasza przewaga. - stwierdziła przyglądając się kobiecie.
-Kiedyś wiedzieli całkiem sporo o istotach nadprzyrodzonych.... inaczej - zawahała się - ich duchowość była inna . Wierzyli w stworzenia o wiele większej sile niż my i jakoś nie stanowiło to problemu. Zapomnieli o nich.. nas tylko z powodu fascynacji odkryciami których dokonywali.
Ciągle wpatrywała się w Ann jakby czegoś w niej szukała. - Musisz być bardzo młoda, widać , że nie urodziłaś się w tych czasach.. Twoja twarz bije młodością i świeżością. Można w niej dojrzeć , że urodziłaś się stosunkowo niedawno.

Anna Marie

- Kiedyś myśleli, że zwykle zjawisko atmosferyczne jakim jest burza powodowane jest przez gniew bogów.. - zauważyła, zakładając za ucho niesforny kosmyk włosów, który łaskotał jej twarz. - Jednak my wiemy, że to tylko połączenie ze sobą ciepłego i zimnego powietrza. Wytłumaczenia naukowe są dla wszystkich prostsze i zrozumialsze.. Wiadomo.
Poczuła na sobie wzrok blondwłosej.
- Żyłam w czasach II wojny światowej. Wtedy nie miało się nawet czasu rozmyślać o wampirach czy wilkołakach ... - uśmiechnęła się kącikiem ust - a oni byli wszędzie.

Cherry

-Nie mówię o tym typie wiary moja droga...- znowu się uśmiechnęła tym razem bardziej ironicznie. Nie miała zamiaru jej tego tłumaczyć. Gdy Ann przypomniała jej czasy II Wojny Światowej, Cherry westchnęła cicho.
-Wojna ta... tak nie myślano o nich zbyt wiele. Ludzie w ogóle za mało myśleli w tym czasie. Przekonanie , że wojna jest jedynym sposobem na rozwiązywanie konfliktów panuje u ludzi od zawsze. Skoro jednak jej chcą to ją dostają. Sami ponoszą konsekwencje swoich zachcianek.
Powiedziała chłodniej niż wcześniej, unosząc dumnie głowę i spoglądając na Ann wzrokiem mówiącym, że ten temat uważa za zamknięty.

Gość

-Ludzie nie są głupi. - Stwierdził, nie będąc do końca przekonanym, czy mówi to do Cherry, czy do Ann. - Jeśli chcą coś zobaczyć - widzą to. Wojny? A czymże byłby świat bez wojen? Jedne są chwilowe, inne trwają latami. Ty żyłaś w czasach II Wojny Światowej, my w czasach Wojny Trojańskiej. Wyedy ludzie powierzali swoje życie nie drogim, pancernym maszynom i karabinom, a bogom. To oni, wg nich, mieli wpływ na zakończenie wojny. A teraz? O wszystkim zapomnieli! Są zaślepieni tachniką i jej szybkim rozwojem. Nie wiem, czy to dobrze, czy może źle.

Cherry

Przeczesała palcami włosy , słuchając Nicolasa i skupiając się na tym co mówi.
-Mamy najwyraźniej odmienne zdanie .. - powiedziała odnośnie ich głupoty.
-Mnie to mówisz? - roześmiała się - Pamiętam doskonale jak przychodzili prosić ... błagać by im pomóc... Teraz nie przychodzą... - oczy jej błysły samo wspomnienie.
-Zdecydowanie wolałam tamte czasy... - jęknęła zamyślona.

Gość

-Popatrz na to. - Mruknął skupiając się na swoim wspomnieniu i wywołując u Cherr swoistego rodzaju omamy. Znalazła się w pomieszczeniu bogatym w złoto, a na środku sali stał dumny posąg Sechmet, kobiety z głową lwicy, a do niego kolejka egipcjanów niosących różnego rodzaju dary, od owoców, przez mięso i na złocie i klejnotach kończąc. Składali je wszystkie pod pomnikiem, jednocześnie składajac hołd bogini i prosząc o powodzenie w kolejnych bitwach. Po chwili wizja rozmazała się i oboje powrócili do rzeczywistości. - Coś jeszcze się tam potrafi, nie? Mimo sobie powspominać, jak kiedyś było... Lepiej. Ale według ludzi lepiej jest teraz.

Cherry

Patrzyła na Egipcjan, którzy szli do niej, właśnie do niej z prośbami i darami. Część z tych darów wciąż posiadała, ale tylko te najważniejsze i najbliższe jej. Ci prości ludzie uszczęśliwiali ją, a Ona ich kochała . Kochała szczerze. Przymknęła powieki gdy obraz znikł. - Tylko Oni widzieli we mnie kobietę.. Co prawda z głową lwa! - uśmiechnęła się - Inni utożsamiali mnie z mężczyznami , wielkimi i brutalnymi - wzruszyła ramionami.
-Tak to były piękne czasy, wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju... Dziękuję Nicolasie. - mruknęła spoglądają na niego.

Gość

-Nie ma za co, służę pomocą. - Skłonił się z uśmiechem na ustach. - Z głową lwa, czy bez, i tak jesteś niczego sobie. - Dyskretnie puścił jej oczko. - Chciałyście chyba jeść, a ja również nie jestem do końca najedzony, więc może zwiniemy się do środka?

Anna Marie

W ciszy przysłuchiwała się ich rozmowie. Wywróciła oczami.
- Dobra. - wzruszyła ramionami - Macie rację. - poddała się. Fakt, mieli od niej dużo większe doświadczenie; ona wciąż myślała XX wiekiem. - Ale i tak uważam, że nie powinniśmy wyjawniać im tajemnicy. To za bardzo kusi los. - ponownie wzruszyła ramionami - Cywilizacja jest tak rozwinięta, że stalibyśmy obiektami badań, bo tak jak mówiłam wcześniej ludzie chcą otrzymywać na każde pytanie naukową odpowiedź, lub co gorsza posunęliby się do metod z dawniejszych czasów, czyli paliliby ,,odmieńców" na stosie. - wzdrygnęła się lekko - Tak czy siak, jeśli większa grupa ludzi by o nas wiedziała nie mielibyśmy spokoju. Lepiej, więc jak tkwią w tej niewiedzy i ślepocie - zakończyła temat, wyrażając po raz ostatni swoje zdanie. Spojrzała na Cherry i Nicolasa.
- No dobra - westchnęła, znowu przyznając im rację - od reguły są zawsze wyjątki, ale trzeba bardzo bardzo ufać tej osobie i wiedzieć, że nigdy nie zdradzi .. - powiedziała poważnie, poczym uśmiechnęła się.

- O niczym innym nie marzę - odpowiedziała do Nicka - Jestem wykończona! - zamarudziła, podnosząc głowę do góry.

Cherry

- OH Wiem! - rzekła wywracając oczami w odpowiedzi na to co powiedział Nicolas. Przysłuchiwała się Ann, dziewczyna miała część racji, więc pokiwała głową. Nie mieli jednak na myśli całej ludzkości , a pojedyncze przypadki. Wiele z kochanków Cherry było ludźmi. Uśmiechnęła się do siebie.
-Z wielką chęcią udam się na przekąskę - stwierdziła.

Gość

-Więc zapraszam. - Wziął je pod boki i ruszył w kierunku sali. Przez chwilę, idąc w milczeniu, zastanawiał się, jak to było z nim, zanim został przemieniony. Czy wiedział o wampirach, wilkołakach i tak dalej? Czy to ignorował? W ogóle nie pamiętał swojej przemiany.
-Powiedzcie mi drogie panie... Czy to możliwe, żebym urodził się tym, kim jestem? - Spytał po namyśle. - To było tak dawno... A skądś się musiały wziąć pierwsze wampiry...

Anna Marie

Ruszyli w kierunku sali audiencyjnej, która służyła także jako miejsce stołowania elitarnych wampirów. Anna Marie czuła na sobie spojrzenia niektórych zakapturzonych mężczyzn. Jeden z nich burknął pod nosem jakiś niemiły komentarz. ,,Popatrz, co ta krew zwierzęca z nią zrobiła." mówił jeden, na co drugi odpowiedział: ,,Nie trzeba jej było uciekać" - słysząc urywek dialogu, wampirzyca odwróciła głowę i cicho zawarczała.
- Hmm.. Dobre pytanie, Nick - poparła go - Ktoś przecież musi być tym pierwszym.. - stwierdziła, drapiąc się po brodzie, niczym wykwalifikowany filozof.

Gość

Warknął w kierunku owych wampirów. On miał tu dośćź wysoką pozycję, więc od razu zamilkli.
-Nie przejmuj się nimi, Ann. Są źli, że Volturi przyjęli cię z powrotem. - Uśmiechnął się pocieszająco ukazając jej obraz wielkiej sali audiencyjnej, do której mieli się teraz udać. Po chwili obraz rozmył się i nadal byli na dziedzińcu. - Masz rację, ktoś musiał być pierwszym...

Cherry

Udali się powoli w kierunku sali. Cherry przyglądała się z uśmieszkiem zakapturzonym postaciom ignorując to co mówili. Dla niej byli Oni jedynie obiektem obserwacji i niczym więcej. -Ktoś na pewno był pierwszy ... Ja też nie pamiętam swojej przemiany w ogóle. Chociaż wiem , że na pewno jej uległam . Z Tobą mogło być inaczej... Może i jesteś tym "pierwszym".. Tym , który przemianie nie uległ, tylko od razu był kim jest. - rzekła spoglądając gdzieś przed siebie - Ale to nic nie zmienia, prawda? - dodała po chwili .

Anna Marie

- Dzięki - mruknęła, a po chwili Nicolas stworzył przed nią iluzję okrągłego kształtu komnaty, pseudotronów ustawionych wzdłuż ścian oraz wampirów stojących na środku sali i o czymś zawzięcie dyskutujących. W dłoniach ściskali drogocenne kieliszki wypełnione czerwonym płynem.. Anna Marie wciąż się rozglądała. Nagle obraz się rozmył i uświadomiła sobie, że cały czas stała z Nickiem i Cherry na dziedzińcu.
- Ciekawe kto .. - zawtórowała marzycielskim tonem.

Gość

-Tak, Cherr, to nic nie zmienia. - Potwierdził, jednak przyszło mu na myśl, że bycie tym pierwszym to wielki zaszczyt. Otworzył przed wampirzycami drzwi do środka dworu i przepuścił je pierwsze.
-Witam w skromnych progach.

//SA <wy zaczynajcie Razz

>

Anna Marie

Kiedy Nick otworzył przed nimi drzwi weszła do środka. Towarzyszyło jej podenerwowanie i ekscytacja.

| Sala audiencyjna

Cherry

Uśmiechnęła się przekraczając próg sali. Spoglądała przed siebie wyszukując najważniejszych z Volturii.

// Sala...

Gość

// ??

Siedziała sobie na ławce na dziedziću. Ławka była w cieniu jednak promienie słońa lekku muskały jej dłonie i policzek dlatego jej skóra błyszczała lekko

Gość

// ??

Benjamin powoli jak na wampira przyszedł na dwór.
Zauważył wampirzycę siedzącą na ławce. Wiedział po jej zapachu, że nie jest z Volturii.
Podszedł do niej i z szyderczym uśmiechem spojrzał na nią.
- Co taka wampirzyca jak ty robi na dworze Volturii?
Syknął tajemniczym głosem.
Był geniuszem w swoim fachu.

Gość

Podniosła wzrok na Bena.
- Witaj - podała mu dłoń.
- Kiedyś byłam Volturii a potem wyjechałam. Zatęskniłam i wróciłam do domu. Ale chyba dużo mnie ominęło albo mam taką sklerozę, że Cię nie pamiętam - uśmiechneła sie lekko. W sumie wolała nie wspominać do czego kiedyś służyła na dworze.

Gość

Uniósł jedną brew, gdy zobaczył dłoń dziewczyny.
Nie przywykł do witania się, więc nie wyciągnął ręki na powitanie.
- Możliwe, że wykonywałem wtedy jakieś zadanie, kiedy ty byłaś w naszych szeregach. Za długo tu jestem, bym nie pamiętał wszystkich twarzy, które widziałem...
Odparł tajemniczym głosem. Niespecjalnie mu się spieszyło.
Oparł się o ławkę i zaczął obserwować wampirzycę.

Gość

Wzruszyła ramionami i oparła się rękami o ławkę. Machała wesoło nogami w powietrzu. Jakoś ostatnio była bardzo wesoła.
- Nie byłam wtedy w szeregech. Służyłam na dworze jako kto inny - wyjaśniła żeby nie było nieporozumień. Obserwowała go uważnie i zabawnie przekrzywiła przy tym główkę.

Gość

- Rozumiem...
Odparł ściszonym głosem, wręcz sykliwym jak na początku.
- Z tego co widzę, to jesteś młodym wampirem. Zachowanie, wygląd i zapach mi to mówi.
Uniósł brew wyżej i skrzyżował ręce.
Wciąż obserwował dziewczynę.
Była za bardzo wesoła jak na myślenie Bena.

Gość

- W sumie młodym. Długa historia i smutna - spuściła wzrok na swoje buty. Patrzyła to na swoje buty, to na kamyczki na dziedzińu i na jego buty. I tak w kółko.
Słońce już powoli zachodziło co oznaczało, że będzie mogła wyjść poza dwór bez peleryny, za którą nie przepadała. Uśmiechnęła się lekko.
- jestem, Rachel - przedstawiła się

Gość

- A więc skoro młoda wampirzyca, to z pewnością się nie znamy. Ostatnie pare lat spędziłem poza Volterrą i dopiero teraz wróciłem z podróży.
Mruknął bez emocji.
Spojrzał na twarz Rachel.
- Benjamin Kowalewicz.

Gość

- Rachel Pallido - przedstawiła się z nazwiskiem, skoro już tak oficjalnie xd
- Większość czasu na dworze spędzałam przechodząc z komnaty do komnaty i tak w kółko - westchnęła zakładając nogę na nogę. Wcześniej jeszcze przesunęła się odrobinę.
- Siadaj - poklepała miejsce obok siebie

Gość

Wykrzywił się lekko na zaproszenie.
- Nie zwykłem siadać, a przynajmniej nie w towarzystwie.
Syknął i wciąż stał oparty o ławkę ze skrzyżowanymi rękoma.
Nie lubił towarzystwa, ale dołączył do Volturii, by mieć spokój. Oślepianie ofiar nie było jakąś niezwykłą zdolnością, ale i tak go zaprosili. Ben sprawował się dobrze jako tropiciel i jako przynęta. Zwabiał ludzi na obiadki Volturii. Sam pożywiał się generalnie w samotności. Może i był mroczny, ale nie chciał zabijać ludzi.
Miał wystarczająco dobrą samokontrolę, by wypić na tyle dużo krwi, by ugasić jako tako pragnienie, ale nie zabić swojej ofiary. Musiał przez to polować dwukrotnie więcej, ale wolał to od morderstwa niewinnej osoby. To była jedyna słaba strona Bena. Zazwyczaj zabijał zrodniaży i im podobnych.
Spojrzał na Rachel.
Była piękną wamprzycą. Jak na wampiry wydawałoby się, że jest jedną z tych piękniejszych. Może tak tylko Benowi się wydawało...

Gość

- Jak wolisz - podciągnęła nogi na ławkę i oparła sie jedną ręką na ławce a drugą bawiła się zgięciem na bluzce. Starała się sobie przypomnieć coś o nim. Może go widziała lub o nim słyszała ale nie umiała skojarzyć z nim faktów. Westchneła cicho. Zerknęła na niego ukradkiem.
- Jaki masz dar? - spytała swoim melodyjnym głosem i uśmiechnęła się lekko