Mały domek przy plaży

Dea

Było jej przykro ze nawet jej nie przytulił. Cóż.. nie zamierzała go zmuszać. Odsunęła się i wróciła na łóżko. Usiadła po turecku obejmując dłońmi swoje stopy. Nie skomentowała tego co powiedział. Stara Dea z całą pewnością wtrąciłaby swoje trzy grosze.

Embry

-Uciekasz ode mnie? -mruknął spoglądając na nią smutno.

Dea

- Nie uciekam - wyciągnęła do niego rękę - siadam. I mam nadzieję, ze usiądziesz obok. - uśmiechnęła się niewyraźnie. Nie bardzo wiedziała co mu po głowie łazi.

Embry

Usiadł obok niej i spojrzał na jej buźkę z delikatnym uśmiechem. Pogładził ją po policzku.

Dea

Przytrzymała jego rękę.
- Fael... nie rań mnie tak nigdy więcej, proszę... Jeżeli uważasz że gadam bez sensu, to powiedz mi to wprost. Nie obrażę się, nie wpadnę w histerię, nie wykrwawię się ze stresu... - pogładziła jego dłoń - Jeżeli nie chcesz wysłuchiwać mojej paplaniny, ja mogę milczeć. Mogę się nie odzywać nawet słóweczkiem, jeżeli tak wolisz... - oczy jej się zaszkliły.

Embry

-Chodzi o to, że ja mu nie ufam Dea... -szepnął tuląc ją do siebie- Po prostu nie mam do niego zaufania. I nie chcę widzieć takich obrazków... Nawet jeśli z Twojej strony nic one znaczą.... -mruknął.

Dea

- Zaufaj więc mnie, Calma - wtuliła się w niego - Zaufaj mi...

Embry

Delikatnie przesunął dłonią po jej włosach, drugą ręką przyciągając ją do siebie znacznie bliżej.
-Gaspard nie wyglądał na bardzo załamanego... -mruknął muskając jej czoło ustami.

Dea

Nie odezwała się ani słowem. Jeżeli będziesz gadał teraz o Gaspardzie, to daję słowo... wyhoduje ci pryszcza na dupie pomyślała tylko. Usiadła przed nim i spojrzała mu w oczy. Po czym bardzo delikatnie pocałowała go w usta.

Embry

Embry odwzajemnił pocałunek, lekko popychając ją przy tym na łóżko. W sumie... to była dobra 'terapia' na zapomnienie o dzisiejszych wydarzeniach.

Dea

Uśmiechnęła się szeroko i przyciągnęła go do siebie. Bez jednego słóweczka. Zamierzała milczeć i smakować go w tej ciszy.

Embry

Bądź co bądź ciężar Embry'ego przycisnął ją lekko do poduszki. Chłopak na chwilę oderwał się od jej ust, by ucałować jej podbródek. Spojrzał jej w oczy, dość delikatnym spojrzeniem jak na wilka.

Dea

Odwzajemniła spojrzenie. Jej oczy były pełne spokoju i pewności siebie. Uśmiechnęła się do Embry'ego powoli zbliżając dłoń do jego warg. Przejechała palcami po konturach jego ust i zagryzła dolną wargę.

Embry

-Nie lubię się na ciebie złościć... -westchnął -Ale czasami muszę... Chociażby dla zdrowia... -roześmiał się cicho, gładząc ją po ramionach.

Dea

- Dla zdrowia? - zdziwiła się i odezwała jednak - Chyba tylko twojego... - westchnęła - bo moje zaczyna mocno kruszeć.. - palcem zjechała po jego nagim torsie. Jednak nie założył tej bluzy cholernik jeden. Wodził ją na pokuszenie.. oj, wodził...

Embry

Uśmiechnął się cwanie. Odgarnął włosy z jej twarzy.
-Wiesz... -mruknął- Obiecuję na razie zaprzestać tych praktyk...

Dea

- Których? - zmrużyła oczy - Szarpania moich nerwów czy głaskania mnie po twarzy?

Embry

-Szarpania nerwów oczywiście... -posłał jej rozbrajający uśmiech.

Dea

- Ufff - sapnęła z teatralną ulgą - Obiecałeś mi coś dzisiaj... - szepnęła spoglądając na niego zza firanki rzęs

Embry

Przymrużył delikatnie oczy lustrując ją spojrzeniem. Dłońmi przejechał subtelnie wzdłuż jej ciała.
-Taaaak? - wymruczał niby to sugerując, że nie wie o czym mówi.

Dea

- No cóż... - udała że chce się odsunąć - skoro nie pamiętasz... to oznaka starości. taka skleroza. A starzy ludzie bywają często zmęczeni, więc pewnie też jesteś... Potrzebujesz papuci, dziadku? - w jej oczach czaiło się rozbawienie. Musiała się powstrzymywać od śmiechu. Palcem obrysowywała odznaczające się mięśnie na jego ramionach i torsie.

Embry

-Papuci może nie... Ale potrzebuję ziółek na pamięć od mojej babci...-wyszczerzył się jak młody bezczel Razz

Dea

- Nie znam kobiecinki... - stwierdziła z uśmiechem - Ale proszę - wyciągnęła z kieszeni telefon - zadzwoń... może powie jakich ci potrzeba to coś znajdziemy w moim zielniku - wyszczerzyła się

Embry

Embry zmierzył ją spojrzeniem, które samo w sobie uroczyście przysięgało, że knuje coś niedobrego. Wziął telefon z ręki Dei, by wybrać numer do siebie samego. Po chwili telefon wibrując dzwonił w jego tylnej kieszeni spodni. Embry zacisnął lekko usta w charakterystycznym, zawziętym uśmiechu.

Dea

- Ktoś do Ciebie dzwoni.. - zmarszczyła czoło i sięgnęła do tylnej kieszeni jego spodni - Powinieneś odebrać, nie? Chyba ze ja mam... - uniosła brew w niemym pytaniu. Trzymała telefon przed jego oczami. Nie sprawdzała numeru...

Embry

Embry wskazał wzrokiem na słuchawkę trzymaną przy uchu. Jak miał odebrać skoro już gdzieś dzwonił? Ruchem głowy kiwnął na Deę.

Dea

Zmarszczyła brwi. Odebrała telefon
- Halo? Przepraszam Embry nie może teraz odebrać. Czy mogę coś przekazać? - wyrzuciła jednym tchem.

Embry

-Potrzebuje lekarstwa dla obrażalskiej kobiety... -Embry mruknął do słuchawki z uroczym uśmiechem. Był pewien, że i tak zaraz czymś oberwie.

Dea

- Taaak? Hmm... - Dea parsknęła śmiechem. - A czy jest pan pewien ze nie potrzebuje pan lekarstwa dla bezczelnego i wybuchowego mężczyzny? - wyszczerzyła się

Embry

-Wie Pani... Znam wielu wybuchowych mężczyzn, ale oni powinni jednak martwić się o samych siebie... -z trudem powstrzymał się od śmiechu.

Dea

- Cóż proszę pana.. - zawiesiła głos i spojrzała Embry'emu w oczy - znam jedno lekarstwo... ale niestety nie mam go na sprzedaż...

Embry

-Wie Pani... Zrobię dla tego lekarstwa wszystko... -wyjęczał do telefonu i posłał jej proszące spojrzenie.

Dea

- Cóż... wszystko? - mruknęła do słuchawki - kochaj... i szanuj... po prostu, proszę kochać, proszę pana. Kochana i szanowana kobieta się nie obraża - pokazała mu język i rozłączyła się.

Embry

Embry posłał jej niespokojne spojrzenie. Delikatnie dotknął dłonią jego policzka.
-Uważasz....-zaczął spokojnie- Uważasz, że Cię nie kocham? -zapytał z lekkim niedowierzaniem.

Dea

- A ty uważasz że jestem obrażalska? - uśmiechnęła się lekko, garnąc się pod dotyk jego dłoni. - I odpowiadając na twoje pytanie: Nie wiem. Nie powiedziałeś mi... - uśmiechnęła się spokojnie i położyła mu palec na ustach - powiedziałeś mi kiedyś że chcesz mi móc powiedzieć ze kochasz mnie do szaleństwa... zaryzykuję i poczekam na to - przesunęła palcem po jego wargach.

Embry

-Ale ja Cię kocham Dea... -mruknął cichutko nachylając się nad jej pyszczkiem. Prawdopodobnie łaskocząc ją przy tym po twarzy przydługimi włosami. Uśmiechnął się delikatnie.
-Myślałem, że to widzisz... -dodał lekko zawiedziony.

Dea

- Widzę Em...- wyszeptała - ale ponieważ nie jest mi obca zwykła kobieca próżność, to.. - pocałowała go delikatnie w szyję - chciałam usłyszeć to od ciebie. I teraz mi serce lata - zachichotała cichutko głaszcząc go po policzku.

Embry

-Mam powtórzyć?- roześmiał się cichutko- Kocham Cię! Kocham Cię... Kocham Dea.. Ciebie i tylko Ciebie... -znów posłał jej roześmiane spojrzenie.

Dea

Roześmiała się i przyciągnęła go do siebie. W życiu nie czuła się tak szczęśliwa. Wszystko w niej promieniało.
- Powtórzyć... - szepnęła z błyskiem w oku i pocałowała go mocno, lekko zachłannie, jakby się bała, ze mógłby uciec. Wplotła dłonie w jego włosy.

Embry

-Ale musiałbym dostać coś w zamian... -mruknał przeciągając niektóre literki. Przewrócił się na bok przyciągając Deę do siebie. Przyzwyczaił się już do faktu jak wygląda ich znajomość. Wiedział, że dziewczyna się zmienia, jednak nie chciał jej do czegokolwiek przymuszał. Był spokojny. Chwilowo wystarczała mu jej bliskość w właśnie takim wydaniu.