Ulice

Isten

Spojrzał w górę i dostrzegł jakaś dziewczynę. Było to dokładnie to samo okno, na które przedtem spoglądał. Dopiero po chwili dostrzegł, że była ona wampirzycą. Zastanawiał się, czy nie odezwać się do niej, jednak jakoś... zrezygnował.
Uśmiechnął się tylko smutno.

Chiara

Widziała,że ma jakiś problem. Rozejrzała się i kiedy stwierdziła że nikt ich nie widzi zeskoczyła zgrabnie na uliczkę. Najpierw się nei odzywała tylko przyglądała mu się

Isten

- Cześć - odezwał się w końcu, widząc, jak do niego podchodzi. Przyjrzał się jej lepiej i miał wrażenie, że jej twarz nie jest mu obca. Zaczął się zastanawiać skąd może ją znać, ale jakoś... nie doszedł do niczego.

Chiara

- Hej - uśmiechnęła się delikatnie dalej nie spuszczając z niego wzroku. Zrobiła dwa małe kroczki w przód,bliżej niego. Była dość ostrożna chociaż nie wyglądał jej na jakiegoś złego wampira

Isten

- Usiądź, proszę - posunął się, robiąc jej miejsce. Zawsze był grzeczny dla innych, nie ważne kim byli.
- Co też pani robi w tym mieście? - zapytał. - Volterra nie jest najlepszym miejscem do życia - spojrzał kątem oka na siedzibę Volturi.

Chiara

Spojrzała tam gdzie on ale wolała tam nie patrzeć. Usiadła na ławce i wbiła wzrok w swoje dłonie.
- Przyjechałam odpocząć trochę - zerknęła na niego - a Pan?

Isten

- Isten - poprawił ja szybko. Nie lubił gdy mówiono do niego na pan.
- Odpocząć? W Volterze? To przecież niemożliwe - pokręcił głowa.

Chiara

- Chiara - przedstawiła się i znów spojrzała na dwór.
-To zależy. Tu jest przyjemniej na razie i trochę udaje mi się zapomnieć o wszystkim - spojrzała gdzieś w niebo i zamrugała kilka razy jakby zaraz miała płakać

Isten

- Tak, chciałbym zyskać to samo, ale nie potrafię. Niestety - westchnął. - I poważnie się zastanawiam, czy nie pójść... sama wiesz gdzie - skrzywił się nieznacznie.

Chiara

- Nie! - powiedziała szybko - znaczy też chciałam kiedyś iść tam ale zrezygnowałam . Ostatnio znów o tym myślałam - westchnęła

Isten

- Ciekawe tylko czy chciałaś tam pójść po to, co ja, czy chodzi nam o rozbieżne sprawy - uśmiechnął się. - Zastanawiam się czy do nich nie dołączyć. I tak już mnie chcieli.

Chiara

- Nie wiem ja już tu nie mam po co żyć. Muszę się nad wszystkim zastanowić - wywróciła oczami i podciągnęła nogi na ławkę.
- A jaki masz dar? - spytała jak zwykle ciekawska xd

Isten

- Wiesz, zawsze jest po co żyć. Zawsze to wiedziałem. Zwątpiłem jeden raz, ale... mniejsza o to - przymknął oczy i spojrzał na niebo.
- Zatrzymuję czas. Dosłownie wszystko - odpowiedział na jej pytanie.

Chiara

- Czas? ZatrzymujesZ? - spytała zaskoczona. Gdyby wtedy mógł być z nimi w lesie może potoczyłoby się inaczej - ale cofnąć nie umiesz? - skrzywiła się trochę

Isten

- Niestety nie. Inni mają tę możliwość, ja nie - rozłożył bezradnie ręce.
- Chociaż sam bardzo bym chciał wiele rzeczy zmienić. Ale cóż... Tak chyba musiało być.

Chiara

- Tak czasem czasu nie można cofnąć - westchnęła i oparła się o ławkę.
- Na prawdę chcesz tam iść?

Isten

- Nie wiem - rzekł cicho. - Jestem tu już chyba trzeci dzień, ciągle przychodzę w pobliże ich siedziby i jakoś... nie potrafię tam wejść. - Czuję, że to będzie zwykłe oszustwo, próba zamaskowania tego, co czuję, chęć niepamiętania o tym, co mnie boli. Zniszczenie prawdziwego "ja" - odpowiedział jej z głębi duszy, starannie tłumacząc o co mu chodzi.

Chiara

- Przemyśl to dokładnie. Co Ci to da a co odbierze. A jaką kriwią się żywisz? - spytała bo wiadomo,że na dworze żywią się tylko ludzką.

Isten

- Ja wiem, ze nie chcę tam iść, a jednak o tym myślę - rzekł poważnie. - Wybrałem już kiedyś między służbą Volturi, a życiem w zgodzie ze sobą. Musiałbym teraz sobie zaprzeczyć i przyznać się do błędu - uśmiechnął się do niej serdecznie. - Nie zabijam ludzi. Piję tylko krew zwierzęcą.

Chiara

- Ciężko by Ci tam było. Bo oni piją tylko ludzką - skrzywiła się - mój narzeczony jest...znaczy był - spuściła wzrok - jednym z nich

Isten

- Wiem o tym, wiem - westchnął. - Był? Nie żyje? - spytał prosto z mostu. - Jeśli tak... wiem coś o samotnym, smutnym sercu.

Chiara

- Tak. Pojechał z misją i... -głos się jej załamał - zawsze mi życie coś dokopie kiedy zacznie się układać

Isten

- Mnie się nigdy nie układało. Przez ponad sto lat. Nigdy - niewidzącym wzrokiem podążył tam, gdzie ona już nie mogła. - Przez cały wiek powtarzam sobie, że będzie lepiej. I ta wiara dodaje mi sił. Nie załamuj się, bo życie jeszcze cię zaskoczy.

Chiara

- Już mnie mało co zaskoczy - prychnęła - ja nawet przed przemianą miałam ciężko - westchnęła na to wspomnienie - ale staram się jakoś żyć. Może jeszcze los się odwróci kiedyś

Isten

- Odwróci. Na pewno - miał ochotę ot po przyjacielsku ją objąć ramieniem, jednak się wstrzymał. - Zobaczysz, może oboje przeżyjemy odmianę i dla nas zaświeci słońce - uśmiechnął się do swoich myśli. Wierzył w to. Miał w końcu całą wieczność.

Chiara

- Być może - powiedziała uśmiechając się na tą myśl - wiesz może akurat tu zacznie się nowy etap naszego życia - westchnęła rozmarzona

Isten

- Otóż to! Może właśnie ta rozmowa nam pomoże i już coś zmienia w naszej przyszłości - uśmiechnął się ciepło.
Czuł, że ona wcale nie jest w lepszej sytuacji od niego i miał wrażenie, że się dogadają.
- Wiesz, mam wrażenie, że skądś cię znam. Kojarzy mi się twoja twarz.

Chiara

Spojrzała na niego znów mu się przyglądając. Jakoś go nie kojarzyła...a może jednak. Sama nie umiała się zdecydować.
- Nie mam pojęcia,nic sobie nie przypominam - rozłożyła bezradnie ręce.

Isten

- Może... mi się wydaje - uśmiechnął się. - Musiałabyś ostatni czas spędzać w Forks w Stanach, wiec to raczej nie możliwe bym cię widział - tak, kto by chciał jechać do takiej dziury jak Forks Razz

Chiara

Spojrzała na niego .
- Przecież tam mieszkałam - zaśmiała się - stamtąd przyjechałam -wyjaśniła

Isten

- Jasne... - zrobił zdziwioną minę. - No żartujesz sobie chyba! - ta sama mina. - Powiedz, że się nabijasz! - wybuchnął śmiechem.
- Więc muszę cię znać z widzenia. Ja też tam mieszkałem.

Chiara

- Na prawdę - zaśmiała się - jaki zbieg okoliczności - uśmiechała się szeroko.
- Nie pomyślałbym ,że kogoś tu spotkam a jeszcze kogoś takiego jak Ty

Isten

- Takiego jak ja? Pewnie w znaczeniu" wegetarianina", tak? - lubił to określenie. Ot przejał wszystko od Carlisle'a którego szczerze wielbił.
- Ciekawe czy mamy wspólnych znajomych. Kogo tam poznałaś?

Chiara

Pokiwała głową z uśmiechem.
- June,moja najlepsza przyjaciółka potem Veę mój narzeczony, nie pamiętam. Dużo osób. Wymień kogoś to Ci powiem - zaśmiała się

Isten

- Hmm, ja także trochę ich tam poznałem, ale... ciężko wymieniać. Poznałem rodzinę Cullen, właścicielkę motelu, kilku bezimiennych wampirów, trochę ludzi. Tak, było ich wielu - powiedział zamyślony.

Chiara

- Z Cullenów kiedyś poznała Alice. Wydawała się bardzo fajna - zmieniła pozycję na ławce i machała wesoło nogami w powietrzu.
- W motelu za to mieszkałam na początku razem z June - uśmiechnęła się ciepło na to wspomnienie

Gość

Przez ulicę szedł mężczyzna w długim ciemnym płaszczu.
Zmierzał ku ławkom.
Na plecach miał zawieszoną gitarę.
Usiadł na ławce, zdjął z pleców pokrowiec i wyciągnął gitarę.
Zaczął grać różne piosenki.
Przechodnie wrzucali pieniądze do pokrowca.

Isten

Chiara

- fajnie. Ja ogólnie to z przyjaciół mam tylko June ale ona teraz wrociła na dwór - westchnęła ciężko.
- I zostałam sama. Całkiem sama - głos jej lekko zadrżał

Isten

- Ja też jestem sam. Każdy ma swoje życie. Tylko ja jak zwykle włóczę się sam po świecie - westchnął.
- Rozumiem cię bardzo dobrze.