Kamienica

Alice Cullen

Alice weszła pierwsza. Kamieniczka była stara. kamienne schodki wiły się w głąb klatki pogrążonej w półmroku. Chłodne mury zapraszały by się do nich przytulić.

Isten

- Mieszkanie, które zajomowaliśmy jest na drugim piętrze - odezwał się cicho. - A klucz jest tutaj - wyciągnał cienki łańcuszek spod koszuli, na którym wisiał klucz. - Śmiało, chodźcie dalej!

Gość

Szła ostatnia zamykając ten dziwny korowód. Myślała co mieli tu do zrobienia. Alice... Poznanie przeszłości. Isten... zerwanie z przeszłością. Ja? Nastapiła chwila pustki.

Alice Cullen

Alice wskakiwała po schodkach.
- Jejku - wciągnęła powietrze - ono jest zupełnie inne niż to w Forks.

Isten

- Zgadza się - przytaknął. - Tu jest zupełnie inaczej - dodał, podchodząc do drzwi jednego z mieszkań. Zdjął klucz z łańcuszka i otworzył drzwi. - Wejdźcie do środka, proszę - zaprosił je.

Gość

Weszła do mieszkania za Alice. Poczuła się o wiele bezpieczniej będąc w zamkniętej przestrzeni. Przypominało jej stary dom. Było podobnie urządzone. - Ładnie tu - powiedziała patrząc na Istena.

Alice Cullen

Alice ciekawie rozglądała się wokół.
- Sam urządzałeś - stwierdziła. Widac było smak i gust

Isten

- Zgadza się. Po swoim powrocie do miasta, postanowiłem trochęzmieni wygląd wnętrza. Surowośc i elegancja. Tylko jedno miejsce pozostawiłem bez zmian - jego pokój - zwrócił się do Alice.

Gość

Carrie obeszła pokój, dotykając niektórych przedmiotów delikatnie dłonią. Podeszła do okna i patrzyła przez nie dłuższą chwilę.

Alice Cullen

- Gdzie? - zapytała Alice drżącym głosem.

Isten

Podszedł do drzwi pokoju wampira.
- To tutaj - otworzył je i zrobił przejście Alice. - Stare biurko, szafa i łóżko, które zawsze było posłane. Jego rzeczy wciąż tu są.

Gość

Obejrzała się z ciekawością i patrzyła jak Alice wchodzi do pokoju. Uśmiechnęła się do siebie i przysiadła na parapecie, opierając głowę o ścianę.

Alice Cullen

Alice weszła do pokoju i rozejrzała się. Była onieśmielona, odczuwała jakiś dziwny niepokój. Przesuwała dłonią po sprzętach. Jej palce zostawiały smugi na cienkiej warstewce kurzu.

Isten

- Wszystko jest tak, jak to zostawił. A tam, w szufladzie, na samym dole biurka jest jego notatnik. Gdybyśchciała poczytać to...wiesz - uśmiechnał się. -Szkoda, że nie ma żadnych fotografii, na których mogłabyś go zobaczyć.

Alice Cullen

- Szkoda... - westchnęła. Przesuwając dłonią po blacie biurka. Palcem zjechała do ostatniej szuflady. Otworzyła ją i wyjęła dziennik. Pieszczotliwie wytarła go z kurzu. Przejechała palcami po okładce.

Isten

Isten nie odezwał się ani słowem. Oparł się o ścianę i przypatrywał się dziewczynie uważnie. To, co zawierał dziennik było dla niej bardzo ważne i z pewnością pomoże jej pewne rzeczy zrozumieć.

Alice Cullen

Alice usiadła na łóżku i wpatrywała się w dziennik. Roześmiała się i spojrzała na Istena.
- ja nie mam odwagi go przeczytać - zachichotała - Normalnie boję się go otworzyć - śmiała się

Isten

- Nie bój się - podszedł do niej i położył jej dłoń na ramieniu. - On by tego chciał, jestem pewien. Ale jeśli nie masz teraz odwagi się za to zabrać, przeczytaj choć ostatnią stronę. Ja ją czytałem, jako jedyny fragment.

Alice Cullen

Otworzyła dziennik na ostatniej stronie. Równe pismo wyglądało jakby znajomo. Westchnęła. Zaczęła czytać. W miarę jak przebiegała wzrokiem literki, kolejne słowa, jej twarz się zmieniała. Wzięła ususzony kwiatek w drobne dłonie. Jej serce wyło. Gdyby mogła płakać zaniosłaby się łzami. Najdelikatniej jak umiała pocałowała uschnięte płatki. Anioł... Anioł przyszedł do mnie... pamiętała jak wypowiadała te słowa. Pamiętała chłodny dotyk, gdy ktoś szeptał jej kojące słowa i głaskał ją po głowie. Zwinęła się w kłębek na łóżku przyciskając dziennik do piersi.

Isten

- Alice? - przyklęknął przy niej. - Dobrze się czujesz, wszystko w porządku? - spytał zaniepokojony. Rozumiał, że to, co przeczytała, mogło ją zaskoczyć i wiele odkryć, ale nie wiedział, co dziewczyna jeszcze poczuła, czy cośsobie przypomniała.

Alice Cullen

- Ja sobie coś przypomniałam. Miał łagodny i ciepły głos, prawda? I łagodne oczy pełne zrozumienia... - przymknęła oczy - Jak anioł...

Isten

- Zgadza się - przytaknął. - Mnie pomógł i przygarnął, choć byłem mu całkiem obcy. Dał mi dach nad głową i zajęcie. Był bardzo dobry i nikogo nie osądzał.

Alice Cullen

Alice poczuła nieprzemożoną potrzebę przytulenia się. Przyciągnęła Istena do siebie i wtuliła się w niego jak mała dziewczynka.

Isten

Isten uśmiechnął się łagodnie i pogłaskał ją po plecach.
- Pewnie jest ci ciężko, ale wiesz chociaż, jak bardzo cię kochał.

Alice Cullen

- Nie... nie jest mi ciężko. Po prostu. Po prostu potrzebuję się przytulić - uśmiechnęła się.

Isten

- Zawsze do usług, siostrzyczko - uśmiechnął się, przypominając sobie ich umowę, która mówiła, że odkąd dowiedzieli się o łączącej ich przeszłości, będą dla siebie jak brat i siostra. - Jeśli będziesz chciała z kimś pogadać, czy tak jak teraz się przytulić - możesz na mnie liczyć.

Alice Cullen

- Właściwie... - zaczęła Alice ale ugryzła się w język - już nic.. - wtuliła się w niego mocniej i przymknęła oczy.

Alice Cullen

Trwała tak dłuższą chwilę. W końcu oderwała się od niego. Wygrzebała z bagażu ciuszki. Wskoczyła do łazienki i przebrała się.
- Wiesz Iss.... ja się przejdę troszkę... - założyła przeciwsłoneczne okulary i beret. Taki francuski szyk... - Muszę sobie pewne sprawy przemyśleć. Dopieła żakiecik i wyszła.

// ulice

Isten

Isten przez chwilę siedział w milczeniu z Carrie, po czym wyszedł z domu. Na stole zostawił jednak kartkę z adresem, gdyby ktoś go szukał.

/Ulice miasta

Gość

Siedziała cichutko na swoim parapecie. Nie pytała o nic. Była przyzwyczjona do tego że nie dostawała odpowiedzi. Zapatrzona w ludzi na ulicy zapominała o bożym świecie. Wszystko było lepsze od mieszkania w chatce w górach. Tu przynajmniej za oknem coś się działo. Wpatrywała się w tych biednych i zaganianych ludzi. Zgadywała co może ich prowadzić i gdzie. Usłyszała odgłos drzwi. Poszedł... Przylepiła nos do szyby jak mała dziewczynka. I znów sama. Obserwowała Istena, który udał się w nieznanym jej kierunku. Podciągnęła pod siebie kolana i złożyła na nich brodę. Popadła w letarg. Zawsze tak robiła. Nie wiedziała jak długo będzie sama. Czas nie ma znaczenia...

Alice Cullen

// ulica

Wbiegła po schodach jak szalona. Wpadła do pokoju. Stary i zakurzony dziennik połóżyła na stole. Do niego włożyła kartkę z adresem. Powoli podeszła do Carrie utrzymując spokojną i optymistycznie nastawioną minę.
- Carrie - powiedziała melodyjnym głosem siadając obok dziewczyny.

Gość

Kiedy zauważyła Alice wchodzącą do kamienicy ożywiła się. Słuchała jej szybkich kroków. Odwróciła bladą twarz w jej stronę. Ona wróciła a on nie? Zasmuciła się jeszcze bardziej - Tak, Alice?

Alice Cullen

- Carrie... - uśmiechnęła się lekko - Isten musi pozałatwiać kilka ze swoich spraw - bardzo starała się by brzmiało to całkiem spokojnie i najnormalniej w świecie. Nie pozwoli by Carrie sie zamartwiała - To moze troszkę potrwać. Ja muszę natychmiast wyjechać. Ale.. - uśmiechnęła się szeroko. - Ale jeżeli się zgodzisz to chciałabym żebyś udała się do mojego rodzinnego domu. Isten jak tylko załatwi wszystko wróci tam. juz go powiadomiłam... O ile oczywiście się zgodzisz... Ja wiem, ze to wszystko jest trudne Carrie, ale... - czuła się paskudnie z tym przyklejonym uspokajającym uśmiechem, ale nie mogła martwić Carrie. - to dobrzy i ciepli ludzie. Zaopiekuja się Tobą dopóki Iss nie wróci.

Gość

Carrie spuściła wzrok słuchając Alice. - Tak zrobię to co uznasz dla mnie za najlepsze. Skoro Isten nie może... - zawiesiła głos i kiwała sie lekko w przód i w tył - A wróci? - zapytała nagle patrząc w oczy Alice. Tak bardzo chciała. On miał ją wszystkiego uczyć. Tak mówił...

Alice Cullen

- Wróci - powiedziała Alice sama starajac się w to wierzyc - Carrie.. Ja muszę jechać na lotnisko. Po brata. Oncię zabierze do nas do domu. Edward jest kochany. Do czasu gdy nie wróci Iss on będzie cię troszkę uczył. A jak Iss wróci będziesz mogła się pochwalić co juz umiesz. Jestem pewna ze się ucieszy - mówiła spokojnym głosem. Słowa z trudem jednak przechodziły jej przez gardło.

Gość

Kiwnęła jedynie głową na jej słowa. - Skoro tak twierdzisz... - zsunęła się lekko z parapetu i chwyciła swoją torbę w dłoń. Była leciutka i puściutka jak sama Carrie. - To już? Teraz? - stanęła przed Alice wyprostowana i gotowa. I znów nikogo nie znam..

Alice Cullen

- Nie.. Carrie.. Edward tu przyjedzie. Poczekaj na niego, dobrze? - uśmiechnęła się. Jeżeli miała zdążyć, to musiała wyjść już teraz.

Gość

- Dobrze. - była jak szmaciana lalka bez własnej woli. Poddawała się każdemu bo sama nie umiał sobie radzić. - Dobrze Alice. Zrobie tak jak każesz. - przysiadła znów na parapecie. Lubiła obserwować ludzi. Oni wiedzą... Wiedzą co robić...

Alice Cullen

- Dziękuję Carrie - pocałowała dziewczynę w czoło, tak po matczynemu. Zabrała ze stołu dziennik i wyszła.

//ulica