Prywatny Apartament Diego Torres'a

Gość

- Usiądź- powiedziała, zakładając nogę na nogę. Kiedy już to zrobił, przez chwilę wpatrywała się w łózko i spytała
- Czy jest jeszcze coś, o czym nie wiem, a o czym Twoim zdaniem wiedzieć powinnam?- zapytała w końcu, unosząc głowę, by móc spojrzeć na Diega

Diego Torres

Tu zastanowił się chwilę. może jej powiedzieć? zaczął się zastanawiać. Wtej samej chwili do pokoju wpadły promienie słoneczne. Gdy padły na Diega jego skóra zaczeła się iskrzyć, jakby była pokryta diamentami. Spojrzał na nią.
- Teraz to już chyba nie... - powiedział aksamitnym tonem. Wyprostował się i siedział spokojnie. Promienie wciąż padały na jego skórę.

Gość

Uniosła lekko brwi i spytała
- Czy aby to Cię nie zabije?- zmrużyła oczy i wstała z łóżka Przeszła przy mężczyźnie i zasłoniła kotary (?). Odwróciła się
- Nie mówisz mi całej prawdy. I bez bycia wampirem to wiem, tak więc bardzo Cie proszę, byś był ze mną szczery.- Stała raptem dwa kroki przed nim. Jej głos nie wskazywał już na to, że się boi. Był on spokojny i opanowany, ale nie znoszący sprzeciwu.

Diego Torres

Zasmiał się cicho.
- Nie, słońce mnie nie zabija. W sumie nic mnie nie może zabić - powiedział spokojnie.
- Staram się być szczery ale o niektórych żeczach wolałabyś nei wiedzieć - dodał troszkę ciszej. Patrzył teraz jej prosto w oczy.

Gość

- Uwierz mi, nie ma teraz takiej rzeczy, której nie chciałabym wiedzieć.- powiedziała opierając dłonie na biodrach. Przechyliła lekko głowę w prawo, nadal patrząc mężczyźnie w twarz. Przez chwilę panowała niezręczna cisza, a między spojrzeniem Lash i Diega niewidoczna walka i to, kto się podda i opuści wzrok. Lash nie zamierzała przegrać tej walki.

Diego Torres

Diego nadal nie ustąpliwie patrzył na nią.
- w sumie już chyba wszystko wiesz. Mam 200 lat, jestem wampirem, żywię się krwią ludzi, Jestem nadludzko silny i szybki, mam wyostrzone zmysły, co się dzieje ze mną na słońcu też wiesz...- Powiedział spokojnie nadal nie spuszczając wzroku.

Gość

- Ile jest wampirów... I czy są tylko one?- zapytała, nadal patrząc na mężczyznę. Nawet nie mrugała. Przełknęła ślinę niezbyt głośno.

Diego Torres

- Ile dokładnie nie wiem. I nie jesteśmy tylko my, są też wilkołaki i zmiennokształtni. Ostatnio doszły mnie słuchy że są też mieszańce czyli pół wampiry pół ludzie - odpowiedział prosto z mostu. Ciągle się wpatrywał w jej oczy.

Gość

- Wilk... Zamknęła oczy i ukryła twarz w dłoniach. Po chwili jednak znowu spojrzała na mężczyznę i zagryzła wargę. Przeżuwała w ustach słowa, zastanawiając się, czy w ogóle je powiedzieć
- Oni też żywią się ludźmi?- zapytała w końcu

Diego Torres

- nie - odpowiedział z wrodzonym mu spokojem.
- Tylko my żywimy się krwią. Reszta je normalne jedzenie. A Wilki to nasi naturalni wrogowie - dodał nadal spokojnie choć słowo "wilki" wypowiedział ze wstrętem.

Gość

Kiwnęła głową, by pokazać, że zrozumiała słowa Diega. Zaczęło ja teraz zastanawiać dużo rzeczy, na wiele pytań chciała znać odpowiedź
- W takim razie dlaczego mnie nie ugryzłeś?- spytała w końcu, odwracając się do okna i odsłaniając kotarę na tyle, by móc przez nią spojrzeć

Diego Torres

Milczał. Nie chciał zbytnio jej odpowiedzieć.
- Nie wiem...- powiedział po dłuższej chwili i westchnął bardzo cicho, tak że Lash tego nie usłyszała. Co mam jej powiedzieć? spytał sam siebie ale postanowił milczeć.

Gość

- Nie umiesz kłamać- powiedziała, nie odwracając się. Jeszcze długo wyglądała przez okno, po czym odwróciła się i spojrzała na mężczyznę. Przeszła obok niego i usiadła na łóżku

Diego Torres

- Skąd wiesz że kłamię? - spytał wpatrując się jej w oczy. Nie wiedział czemu tak uwarzała. Choć może odrobina kłamstwa w tym była ale tylko odrobina. Po niekąd nie wiedział czemu tego nie zroobił. Bił się teraz z własnymi myślami.

Gość

- Kwestia doświadczenia.- wyjaśniła krótko
- Wiesz, jeśli nie chcesz mówić, to ja Cię nie zmuszam. Wolałabym jednak, by te osoby, z którymi rozmawiam, były wobec mnie szczere, skoro ode mnie mogą się szczerości spodziewać- dodała po chwili, dłonią gładząc swoją łydkę i to na niej skupiając swoją uwagę.

Diego Torres

- Jakbyś nei zauważyła moja szczerość ostatnio nie wypadła zbyt dobrze...- powiedział nadal lekko obwiniając się. Po chwili dłuższego zastanowienia postanowił odpowiedzieć dzieczynie.
- Po prostu jakoś nie mogłem choć twoje krew jest bardzo kusząca...- odparł spokojnie nadal na nią patrząc.

Gość

Usłyszała odpowiedź, ale postanowiła przez pewien czas się nie odzywać. Dlaczego? Diabli wiedzą... Tak czy siak, skupiła się na masowaniu obolałej nogi.
- Jakoś.- powtórzyła, unosząc głowę. Nie miała nic do powiedzenia na ten temat. Po chwili uniosła głowę
- Jak to jest być wampirem?- spytała, odgarniając włosy za ucho

Diego Torres

Zamyślił się.
- W sumie nawet nie tak źle...Choć ta długowieczność jest trochę...nieznośna. Gdy ty żyjesz ciągle w jednym wieku a twoi bliscy umierają. To jest chyba jedyny minus. A takto prawie same plusy... - powiedział trochę zawile. Trudno mu było to ocenić.
- I jeszcze czasem ta samotność... - zaczął ale na razie nie dokończył. Nigdy nie lubił byc sam a tu już tyle lat musiał wytrzymać

Gość

- Nie masz nikogo? A jakaś... wampirzyca? Nie możecie się wiązać w pary... to znaczy...- skrzywiła się lekko. Jej słowa zabrzmiały tak, jakby mówiła o wampirach jak o zwierzętach z zagrożonego gatunku. Położyła się na łóżku
- Czy używasz na mnie swojej umiejętności?- spytała, patrząc w sufit

Diego Torres

Zaśmiał się cicho.
- nie nikogo nie mam. Cała moja rodzina nie żyje - powiedział smutniej.
- Większość wampirzyc które znam mają kogoś. - dodał lekkim żartem i znów się zaśmiał. Słysząc jej kolejne pytanie spojrzał na nią zdziwiony.
- nie... A boli Cię coś? - spytał nadal z lekka zdziwiony.

Gość

- Owszem, ale to jest nieważne w tym momencie- oparła się łokciami o łóżko i spojrzała na bolącą nogę, a potem na wampira
- Więc... Ugryziony zachowuje swój wygląd z tego okresu, gdy go ugryziono, tak? Więc gdybyś w tej chwili mnie ugryzł, wyglądałabym tak przez całą wieczność?- zmrużyła oczy i spochmurniała lekko

Diego Torres

Uniusł delikatnie lea brew.
- Dokładnie tak. - odpowiedział nadal na nią patrząc.
- w sumie byłabyś też dla wszystkich bardziej piękna i bardziej atrakcyjna i świeciłabyś się na słońcu. Byłabyś też blada jak ściana i miałą czerwone lub złote oczy ale na tym skończyły by się twoje fizyczne zmiany - wyjaśnił po chwili. Nie wiedział czemu Lash chce to wiedzieć.

Gość

Nic już więcej nie mówiła. Wiedziała wszystko, co chciała wiedzieć. Piękno, nieśmiertelność, nadludzka siła. Nie, to nie było dla niej. Ponownie potarła dłonią łydkę, krzywiąc się przy tym lekko. Spojrzała też na wyświetlacz swojego telefonu
- Niedługo muszę iść- zakomunikowała wstając

Diego Torres

Nadal się na nią patrzył.
- Odwieźć Cię? - spytał nadal opanowanym głosem. Dla próby swojej wytrzymałości wziął głęboki wdech. Przyzwyczaił się już do zapachu. Podszedł do dziewczyny i oparł głowę na jej ramieniu przekręcając twarz do jej szyi. Po dłuższej chwili odsunął się i uśmiechnął.

Gość

Odsunęła się, lekko zaskoczona zachowaniem Diega
- Co zrobiłeś?- spytała, przykładając dłoń do swojej szyi, szukając na niej śladu ukąszenia- Nieważne... Byłabym wdzięczna, gdyby to już się nie powtórzyło- powiedziała chłodno. Wzięła swoją walizkę i otworzyła ją. Schowała zarówno ręcznik, jak i wcześniejsze ubrania.
- Nie, dziękuję... Jakoś sobie poradzę.- Na słowo "jakoś" nałożyła taki nacisk, jakby szczerze wątpiła, że sama znajdzie drogę

Diego Torres

- przepraszam - powiedział nadal jednak się uśmiechając.
- Sprawdzałem jaki jestem wytrzymały - powiedizał ciszej wyraźnei z siebei zadowolony. Znalazł w kieszeni wizytówkę i podał ja dziewczynie.
- dwoń nawet w środku nocy, zawsze chętnie pomogę - dodał gdy już wzieła wizytówkę

Gość

- Dlaczego się spodziewasz, że do Ciebie zadzwonię?- zapytała, odbierając wizytówkę. Nie schowała jej, tylko wyjęła z kieszonki walizki długopis i napisała coś z tyłu
- To mogę jednak liczyć na podwiezienie?- spytała, uśmiechając się do Diega nieznacznie

Diego Torres

- na nic nie liczę - odpowiedział spokojnie.
- i możesz liczyć - dodał i w wampirzym tempie wypadł z pokoju i udał się do siebie gdzie założył koszulę i wrócił. Zajeło mu to jakąś minutę.
- jesteś gotowa? - spytał gdy tylko wszedł.

Gość

- Owszem- odpowiedziała, chwytając walizkę za rączkę. Podeszła do mężczyzny i przeszła obok niego. Przy okazji podała mu jego wizytówkę, zapisaną z drugiej strony. Był na niej napisany jej numer telefonu.
- Idziemy, prawda?- spytała, podchodząc do drzwi wejściowych

Diego Torres

Schował wizytówkę do kieszeni.
- Jasne - odpowiedział i przepuścił ją w drzwiach. Po chwili wziął od niej walizkę. Zjeżdżali właśnie windą na dół.
- dokąd Cię zawieść? - spytał gdy wychodzili z windy

/ulica

Gość

- Dużym dla Ciebie problemem byłoby odwiezienie do Forks?- spytała, kiedy Diego wziął od niej walizkę
- W zasadzie powinnam siedzieć w Seattle, ale póki co, mój ojciec też jest w Forks.

Diego Torres

/Hotel

Podjechali pod apartamentowiec. Diego zaparkował na parkingu po czym poszli do drzwi. Wjechali windą na ostatnie piętro. Otworzył drzwi.
- To mój apartament - powiedział spokojnie i zaprowadził ją do salonu.
- chcesz coś do picia? Albo jedzenia? - spytał spokojnie.

Donna Beth · Gość

Była oszołomiona wielkością domu. Nie była nigdy w niczym podobnym, nie wiedziała nawet jak ma się zachować..
- Głupio przyznać, ale chyba bym coś zjadła.. - wbiła wzrok w piękne meble, zapewne warte fortunę. Donna nawet nie chciała się zastanawiać skąd wziął na to wszystko pieniądze.
- Masz piękny dom. - oszołomienie całym pomieszczeniem nie pozwoliło jej powiedzieć nic więcej

Diego Torres

- dziękuję - odrzekł lekko się uśmiechając się. Zastanowił się chwilę.
- a co chciałabyś zjeść? - spytał idąc o kuchni. Wskazał ręką by też poszła. Oparł si o blat.

Donna Beth · Gość

Poszła za nim. - Nie wiem, coś lekkiego, kanapki.. cokolwiek. - Rozglądała się po kuchni.
- Boże, zawsze marzyłam o takiej. Tutaj zawsze bym miała pomysły na obiad, tyle przestrzeni.. piękna rzecz. I gust muszę przyznać masz doskonały. - podeszła do kuchenki, niby udając że coś robi. - I jak, do twarzy mi w tej kuchni? - roześmiała się.

Diego Torres

Wyjął potrzebne rzeczy na kanapki. Zaczął je robić. Gdy stanęła przy jego kuchni zaśmiał się cicho.
- Dobrze że nei widziałaś jeszcze mojego domu w Hiszpanii - powiedział żartem.

Donna Beth · Gość

- Proszę, nie mów mi że jest jeszcze większa i bardziej szykowna, bo Ci nie uwierzę! Wiesz, wychowywałam się w dość.. normalnej rodzinie. Niby wszystko było, ale domek mały, kuchnia to tyle żeby wejść i wyjść... ten dom wygląda jak marzenie, a nie jak rzeczywistość - uśmiechnęła się smutno na wspomnienie rodziny. - Masz może też herbatę? Znajomi się zawsze ze mnie śmieli, że jestem wręcz uzależniona od teiny - puściła do niego oczko

Diego Torres

- niestety jest. - powiedział spokojnie obserwując jej reakcję. Wstawił wodę na herbatę.
- Wiesz, ja wychowywałem się w dużej i bardzo bogatej rodzinie. Dla mnie ten dom jest przeciętny - powiedział zamyślając się. Po chwili zaserwował jej ładne i smaczne kanapki.

Donna Beth · Gość

- Nie wiem czy Ci zazdrościć czy współczuć - różnie mówią. - puściła mu oczko. Nagle jej wzrok przykuła oparta o ścianę gitara.
- Grasz? - podeszła do gitary, a na jej twarzy pojawił się uśmiech jak u małej dziewczynki. Założyła ją na siebie i zaczęła grać partie basowe jednego z kawałków Metallicy.
- Jest naprawdę niezła, podoba mi się

Diego Torres

Uśmiechnął się.
- Czasem. Często pisze własne teksty - powiedział wzruszając ramionami. Wielu mówiło mu że ma ładny głos, lecz sam tak nie uważał.
- kupiłem ją kiedyś, jak byłem w Norwegii, to porządna robota - dodał obserwując dziewczynę.