Sala chorych

Yasmin · Gość

Usiadła na krześle obok łóżka.
- I jak się czujesz? - spytała z troską.
- Mam nadzieję, że może być. nie wiedziałam co lubisz - zaśmiała się.

Julia

-Dużo lepiej-odpowiedziała zgodnie z prawdą. -Myślę, że niedługo mnie wypuszczą-dodała między kęsami.
-Jasne, że może być. Zresztą, ja lubię prawie wszystko -zaśmiała się.

Yasmin · Gość

- Jak Cię wypuszczą to zrobię Ci jakąs super kolację - zaśmiała się .
- Nicky, Julka je - zachichotała usiłując go utrzymać na rękach. Z każdym dniem był coraz większy.

Julia

-Trzymam Cię za słowo-powiedziała ze śmiechem.
-Ten Twój bobas szybko rości -powiedziała uśmiechając się do małego i odkładając puste pudełko.

Yasmin · Gość

- Pół-wilkołaki rosną szybciej niż inne dzieci, mają podwyższoną temperaturę - uśmiechnęła się wyżucając do kosza pudełko.

Julia

-Aaaa to wszystko tłumaczy powiedziała. Daj mi tutaj tego wielkołaka -zaśmiała się wyciągając ręce w stronę małego.

Yasmin · Gość

Podała jej Nicky, który machał nóżkami i rączkami.
- Zadowoleni? - zaśmiała się patrząc na nich.

Julia

Przytuliła to małe ciepłe ciałko. Nicki zaśmiał sie uroczo.
-Jasne że tak -powiedziała- A co, zazdrosna jesteś?-zapytała ze śmiechem.

Yasmin · Gość

- Jasne, że nie. Miło się na was patrzy - uśmiechnęła się ciepło siadając na krześle.

Julia

Do sali weszła pielęgniarka.
-Dzień dobry Pani Julio -uśmiechnęła się.
-Dzień dobry - odpowiedziała Julia.
-Lekarz stwierdził, że możemy już panią wypisać -uśmiechnęła się do Julii.
Dziewczyna odwzajemniła uśmiech.
-Do widzenia-powiedziała pielęgniarka i wyszła.
Julia uśmiechnęła się do Yas.

Yasmin · Gość

- Jedziemy do domu? Zrobię Ci tą obiecaną kolację - zaśmiała sie.

Julia

-Taak-powiedziała -ale najpierw muszę się w coś ubrać... -zdała sobie sprawę, że ma tylko po rozszarpywane ubrania z wypadku -No ładnie-powiedziała.

Yasmin · Gość

- Wiesz, że ja myślę o wszystkim - zaśmiała się wyciągając z torby w wózku sukienkę dla Julki.
- Proszę - podała jej ją.

Julia

Podała jej Nickiego i wzięła sukienkę. Bez skrępowania ubrała sie w nią i obróciła w okół własnej osi.
-I jak?- zapytała. To szczegół, że była potargania miała pełno plastrów i bandaże na rękach.

Yasmin · Gość

- Ślicznie - zaśmiała się - siadaj na krzesło zrobię Ci jakąś ładną fryzurę - włożyła Nicka do wózka i wyciągnęła szczotkę. Poczesała Julkę w ładny ale posty kucyk i przerzuciła go przez jej ramię.
- Teraz jest jeszcze lepiej - zaśmiała się

Julia

-Ty kłamczuchu!-powiedziała siadając ze śmiechem przed Yasmin.
Zazwyczaj chodziła w rozpuszczonych włosach, ale ta fryzura bardzo jej się spodobała.
-Jedźmy juz stąd, błagam -powiedziała składając ręce jak do modlitwy.

Yasmin · Gość

- Dobra - zaśmiała się i razem z wózkiem i Julką obok wyszli ze szpitala.

/ dom Yass

Aprilan

Pielęgniarki zaciągnęły April i Caroline za sobą. Wpatrywały się w nie wyszukując konkurentki do Olivera i wzdychając z ulgą, gdy ich wzrok padał na April.
April zachichotała cicho i przewróciła oczami. Co za idiotki... chociaż może gdybym nie wiedziała przedtem, że to wampir, reagowałabym podobnie. April znów zachichotała wyobrażając sobie siebie reagując podobnie jak one.
Pielęgniarki patrzyły na nią jak na osobę niespełna rozumu i tym bardziej utwierdzały się w tym, że nie jestem ich potencjalnym wrogiem.

Lekarka spojrzała na rękę April a potem na dłoń Caroline.
-Co wy sobie zrobiłyście dziewczyny?-westchnęła i zaczęła oglądać rękę April co chwila zerkając na dłoń Caroline.
Gdy zrobiła wszystkie prześwietlenia itp założyła gips na rękę April, zajęła się dłonią Carol i owinęła ją bandażem i poprosiła o podanie jakichś dokumentów.
April zbladła. W tym momencie miała przy sobie tylko fałszywą legitymacje agenta CIA. Niedawno, w Californii gdy załatwiała pewną sprawę była jej potrzebna by dostać się do czyjegoś domy, ale teraz...
Spojrzała niepewnie na kurtkę. Może jeszcze coś znajdzie...
Gdy Caroline powiedziała bzdurę o napadzie na nas April uśmiechnęła się wdzieczna i powiedziała bezdźwięczne "dzięki".
-No dobra, Caroline, tobie powinno się to zagoić w przeciągu tygodnia, na razie jej nie nadwyrężaj,a ty April... u ciebie trochę gorzej, ale na szczęście nie jest tak źle jak wygląda. Gips będziesz musiała trzymać 2-3 tygodnie.

/Korytarz

Caroline · Gość

-Mi nic nie jest... - Mruknęła odkrywając rękę. Wyglądała gorzej, niż jej się wydawało. Bluza chyba była już do śmieci, cała zaplamiona krwią. Z pojedynczych ranek na ręce uporczywie sączyła się krew. Pielęgniarka westchnęła i wzięła rękę Carol w objęcia. Obejrzała ją dokładnie po czym postawiła diagnozę.
-Trzeba wyjąc odłamki, przemyć i pozszywać. Tyle wystarczy. - Nie wyraziła zbytniego entuzjazmu, ale cóż... Zabrała się do wybierania szkła jakąś dziwna pensetą. Co chwilę się krzywiła. Spojrzała w kierunku April.
-Mnie nie dziękuj, tylko Olivierowi. Zresztą nie mamy zamiaru uciekać, przynajmniej ja. I... Dzięki, ze mi wtedy chciałaś pomóc. - Miała na myśli obronę przed wampirem przy rozbiciu szklanki.

Spojrzała na A. Na zmiankę o dokumentach dziewczyna zbelała na twarzy. Caro postanowiła jej pomóc. Zdrową ręką wyjęła soje prawo jazdy i podała lekarce.
-Była bójka w barze i padłyśmy jej ofiarą. - Usprawiedliwiła się. - Dokumenty Aprilan zostały wraz z jej bluzą, zdaje się, musiałyśmy szybko stamtąd wiać.
Pielęgniarka zmierzyła ją czujny spojrzeniem, odebrała dowód i uzupełniła jakieś rubryczki. Oddała jej papierek.

//Korytarz

Emma

//Las

Edward dzielnie przyniósł Emmę do szpitala. Tam momentalnie zajęli się jej raną. Dokładnie wyczyścili ją i podłączyli do kilku kroplówek. Stanowczo jej stan był stabilny mimo utraty krwi. Emma leżała sama w jednej z sal podłączona do kilku aparatur medycznych.

Edward

/ las

Edward cały czas czuwał przy jej łóżku czekając aż się obudzi.

Emma

już po kilkunastu minutach, dzięki kroplówce Emma ruszyła ręką prawie przepwracając kroplówkę.
- Edward... - powiedziała próbując otworzyć oczy, jednak te odzwyczajone od światła automatycznie zamykały się, widząc promienie słoneczne.

Edward

Podszedł do niej i pogłaskał po głowie.
- Emma - szepnął radośnie - już nic nie mów. musisz dużo odpoczywać

Emma

Przesunęła się lekko wyżej próbując jakby usiąść w tym momencie zabolało ją miejsce po ugryzieniu.
- Co się właściwie stało? - zapytała, miała straszne sucho w ustach więc jej głos był nieco ochrypły, odchrząknęła aby móc zadać pytanie już głośniej - Co się stało? Jesteśmy w szpitalu?

Edward

Podał jej szklankę z wodą, która stała na szafce obok.
- Ugryzł Cię Victor, zły wampir, łowca - wysyczał ale zaraz się uspokoił.
- Tak, w szpitalu.

Emma

Zbliżyła szklankę do ust, ale upiła bardzo niewielki łyk. Nadal była słaba po utracie krwi. Zamknęła na chwile oczy próbując sobie wszystko przypomnieć.
- Przepraszam, głupio dałam się porwać... - otworzyła oczy i spojrzała na nieziemsko przystojnego Edwarda, serce zabiło jej szybciej. - Źle, że tu jesteśmy... jak wytłumaczysz ugryzienie? - rozejrzała się i była gotowa wstać i wyjść ze szpitala w trybie natychmiastowym.

Edward

- Coś wymyślę. Ty się o nic nie martw i nie masz za co przepraszać - przytulił ją delikatnie.
- Leż tu spokojnie - mówił głaszcząc ją po głowie

Emma

Nie miała zbytnio sił aby się kłócić. Opadła spowrotem na łóżko nie próbując już wstawać.
- Edward, chodźmy stąd. Już nic mi nie jest, a Ty będziesz miał problemy. - spojrzała na niego błagalnie.

Edward

- Ty jesteś najważniejsza - szepnął stojąc nad nią.
- Nigdzie nie pójdziemy dopóki lekarz nie powie, że wszystko z Tobą ok - powiedział

Emma

Bezradność ją dobijała. co on powie lekarzom, przecież to na pewno wygląda na ugryzienie... nie możemy tu zostać. Albo... albo coś wymyślę. Powiem, że... ugryzł mnie wilk? Nie... wściekły zmutowany biedron z Marsa? To też głupie...
Delikatnie przesunęła rękę aby ująć delikatnie jego dłoń, kciukiem zaczęła powoli badać skórę jego dłoni. Teraz była świadoma jak bardzo tęskniłaby gdyby umarła.
- Kocham Cię, wiesz?

Edward

- Ja Ciebie też - powiedział i pocałował ją delikatnie w czubek głowy - najbardziej na świecie i ponad wszystko - szepnął głaszcząc ją po policzku.

Emma

- A co jeśli zaczną lekarze wypytywać? To małe miasto... zaczną się przyglądać Twojej rodzinie... Edward ja nie chce Ci stwarzać problemów. A w zmutowanego genetycznie biedrona nikt nie uwierzy. - spojrzała na niego smutno, nie wiedziała jak może mu pomóc.

Edward

Odszedł kawałek.
- To raczej ja sprawiam Ci problemy. Kiedy tylko wyzdrowiejesz, obiecuję opuścić Forks i nie stawrzać Ci problemów i nie narażać Cię na niebezpieczeństwo - powiedział drapiąc się po czole.

Emma

Emma podniosła się błyskawicznie, przezco przeszył ją ból na szyi.
- Nie mów tak! Nie możesz! Obiecałeś! Jak to zrobisz... jak to zrobisz to on na pewno już zupełnie mnie dorwie! Edward! - wylewała z siebie słowa głośno i zniezwykłą szybkością, zacyznając wstawać z łózka - Nie możesz mnie zostawić... błagam... nie rób tego...

Edward

Spojrzał na nią z czułością i położył spowrotem na łóżku.
- Na razie nigdzie się nie wybieram jeśli masz czuć się przez to mniej bezpieczna - westchnął i pocałował ją delikatnie w usta.

Emma

- Edward... kocham Cię najbardziej na świecie... błagam, nie możesz mnie zostawić, nie możesz odejść... - delikatnie złapała go za dłoń. - Proszę... obiecaj... przysięgnij mi, że mnie nie zostawisz nigdy.

Edward

Uśmiechnął się słabo i pogłaskał ją po policzku.
- Przysięgam... - szepnął i pocałował ją w dłoń.
- Przepraszam - dodał smutno po chwili

Emma

Położyła się spokojnie na łóżku i zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech, ponieważ zmęczenie dawało jej się już we znaki.
- Nie masz za co... tęskniłam za Tobą, wiesz? Bardzo, bardzo...

Edward

Przysunął krzesło obok jej łóżka i ujął jej dłoń delikatnie ją całując.
- Ja za Tobą też. Śpij już... - szepnął i zaczął nucić jej kołysankę co jakiś czas całując jej rękę

Emma

- Tak bardzo Cię kocham... - wyszeptała jeszcze zamykając oczy. Po kilku chwilach zapadła już w sen. Jak zwykle spała w miarę spokojnie powtarzając ciągle przez sen jego imię.