Ulice i uliczki

Carmen

// hotel F.S

Wyszła z hotelu i rozejrzała się w prawo i w lewno. Po namyśle stwierdziła, że pojdzie w lewo. Szła powoli. Na sukienkę miała włożone coś w rodzaju futerka, które kończyło się mniej więcej na wysokości jej pasa. Dzięki temu było jej cieplej. Co jakiś czas zatrzymywała się przy jakieś wystawie i oglądała biżuterię, buty czy sukienki. Znalazła się na Rue de Rivoli,dzielnicy z luksusowymi sklepami. Były tu sklepy Armaniego, Channel, Prady i innych znanych projektantów. Camren poświęciła dużo uwagi jednej z sukni. Była to śluba suknia o kremowym odcieniu, z drobnymi perełkami. Otrząsnęła się.
Nie trać na to czasu pomyślała i poszła dalej. W końcu dotarała do Lasku Vincennes'a (fr. Bois de Vincennes). Tam usiadła na jednej z ławek i wpatrywała się w taflę małego jeziorka

Carmen

Po około pół godzinie poszła dalej.Przeszła cały park. Starała się omijać wszystkie napotkane pary.Chociaż nie było to zbyt łatwe.
To Paryż..czego się spodziewałaś.. - poimyślała trochę zirytowana. Była już mniej więcej w centrum. Weszła do jednego ze sklepów i kupiła 2 butelki wina. Następnie usiadła na ławeczce pod wieżą Eiffla i zaczęła pić z gwinta. Wypiła 1,2 i jeszcze 3 bo skoczyła do sklepu. Miała dość słabą głowę więc chodziła już zygzakiem. Jakimś cudem złapała taksówkę i pojechała do hotelu.

//hotel F.S

Juliette

// hotel fs / restauracje

- Jest wydział Zarządzania i wydział Marketingu w Szkole Biznesu Alberta. To część Uniwerku w Seattle. Zaczynasz zajęcia zaraz po Nowym Roku.

Carmen

- Widzę,że już zaplanowałaś - zaśmiała się i przytuliła ją.
- Dziękuję Julie- westchnęła

Juliette

- Zaplanowałam - przytaknęła - Cała sprawa z Martinem, potem z Normanem, była tylko katalizatorem. Jak już postanowiłam się wziąć za tę firmę to kazałam opłacić ci semestr z góry. Papiery zdobył mój prawnik w porozumieniu z twoim bratem. Bez niego bym nie dała rady - zasmiała się - i postanowiłam postawic cie przed faktem dokonanym. I tyle.

Carmen

Słuchała jej lekko zszokowana ale z uśmiechem.
- Wow - zaśmiała się - widzę, że wiedziałaś lepiej niż ja co będę robić w przyszłości. I że Andy to tego rękę dołożył - zachichotała

Juliette

Spojrzała na nią ponownie
- A miałby szansę w kłótni ze mna? - uniosła brew - spróbowałby tylko się nie przyłożyć, to p;orachowałabym mu wszystkie kości. Już raz mu dołożyłam. Nie omieszkałabym zrobić tego ponownie - uśmiechnęła się szeroko

Carmen

Roześmiała się na wspomnienie kiedy Julie dołożyła Andiemu.
- Dobra. Racja. Z Tobą nikt nie wygra - roześmiała się i dla żartu pociągnęła ją lekko za włosy

Juliette

- Uważaj - zagroziła zartobliwie - Bo ja ciebie pociągnę - pokazała jej język - co rude to wredne

Carmen

- Bardzo. I bardzo się boję - zachichotała.
- Ejj a może kupimy sobie jakąś ładną lingerie ? - spytała zadowolona ze swojego pomysłu

Juliette

Nie mam dla kogo kupować sobie bielizny ugryzła się w język
- Jasne, czemu nie.. - patrzyła sobie przez okno. Nie zawsze ma człowiek okazję podziwiać takie widoki.

Carmen

Przysunęła się na siedzenie zaraz obok Julie i przylepiła się do niej. A brodę oparła na jej ramieniu i zaglądała przz okno

Juliette

- Hmm? - uniosła brew zezując na Carmen - To jaka tą bieliznę chcesz kupic? - jej mogła doradzic. Sama nie będzie wydawać pieniędzy na takie bzdury. I tak jej nie bedzie miał kto oglądać ani doceniać. Wzruszyła ramionami.

Carmen

- Ładną. Po prostu - wzruszyła ramionami. Westchnęła cicho i jakoś tak miała dzień tulenia. Zatuliła by dziś wszystkich więc PRzytuliła Julie z całych sił

Juliette

- Carmen - roześmiala się - Udusisz mnie. - jednak dała się tulić. Uświadomiła sobie czego naprawdę przez te wszystkie lata jej brakowało. Nie seksu. Tego miała w nadmiarze. Zwykłej czułości. Tego zeby od czasu do czasu ją ktoś przytulił, pogłaskał po głowie i powiedział, ze wszystko bedzie super. Tego żeby po prostu był i trzymał ją za rękę gdy miała koszmary. Tego, zeby ktoś jadł z nią śniadanie chwaląc jej przypalone tosty. Przejechała palcem po zimnej szybie. Chuchnęła na nią. Narysowała serduszko i patrzyła jak znika. - Chciałabym mieć rodzinę... - powiedziała cicho

Carmen

- No przecież masz - przytuliła ją baardzo mocno. Jakby była jakimś misiem pluszowym XD
- Fajnie się do Ciebie tula

Juliette

Przesunęła dłonią po przedramieniu Carmen
- Tak, mam - westchnęła cicho. Nie chodziło jej o taką rodznę. Chciała mieć taką swoją. Prawdziwą. Po 80 latach marzyła żeby coś jednak w tym swoim okropnym życiu zmienić. A ktoś jej przypomniał, ze to nie wygląda tak różowo. Bo wszyscy wokół się będą starzeć a ona nie. Przygnębiło ją to. Czuła się jak wieczna stara panna XD

Carmen

- No wiem , że ja i reszta mojej rodzinki to nie zbyt super pocieszenie no ale zawsze coś - westchnęła.
- No oczywiście kiedyś umrę prędzej czy później ale wtedy znajdziesz sobie nową pzyjaciółkę i tak znów i znów - mówiła jakoś tak aż filozofując xD

Juliette

I to ją dobiło. Przykleiła sobie na twarz sztuczny uśmiech ale serce w niej wyło. Poczula się tak jakby Carmen właśnie dała jej w twarz. Czy ja sobie znajduję przyjaciółki ot tak? Przyjaźnię się z każdym kto się nawinie? Po tylu latach nauczyła się doceniac innych. Nauczyła się patrzeć na nich z innej perspektywy. Zauważać to co wartościowe. I właśnie to co wartościowe w jej życiu zostało sprowadzone do czegoś co łatwo zastąpić. Oni żyją. Gdy się na kimś zawiodą pamiętają to do końca życia. Ale ile to ich życie trwa? 80? 90 lat? Co to jest. Ja zawód pamiętać będę do końca mojego. Ile jeszcze? 200? 400? 800 lat? Może lepiej.. Może lepiej zamknąć się w jakiejś pieprzonej pustelni i nie utrzymywać z nikim kontaktu? Nie patrzeć na to jak oni odchodzą... Trzepnęła Carmen w ucho. Jak zawsze po tego typu tekście. Ale tym razem zrobiła to bez przekonania. Nagle wszytsko widziała w czarnych barwach. Skoro ona twierdzi, ze przyjaciół tak łatwo zastąpić, to mnie rónież mozna zastąpić. Ot tak. Bez problemu... W zasadzie gdybym teraz, nagle zniknęła... Nic by to ich nie obeszło. Bo przecież zawsze mogą sobie znaleźć kogoś innego na moje miejsce...

Carmen

Przez cały czas wpatrywała się w okno przylepiona do Julie.
- Za co to? - spytała kiedy poczuła trzepnięcie w ucho. Ale tym razem jakieś inne się jej wydało. Takie przez przekonania i smutne jakieś. Zauważyła jej minę.
- Julieee przepraszam. To może źle zabrzmiało - zaczęła się tłumaczyć

Juliette

- Ale daj spokój Carmie. Przeciez wiem, ze żartowałaś - uśmiechnęła się tym swoim wystudiowanym i prawie naturalnym uśmiechem - Bieliznę chcesz na jakąś szczególną okazję? Moze na pogodzenie się z Martinem - świergotała niby radośnie. Prawie jak normalnie.

Carmen

Spojrzała na nią spode łba.
- A to nie można tak dla samej siebie? - spytała poważnym tonem a potem się roześmiała.
- No dobra...przejżałaś mnie. Ale i tak nie wiem czy on chce do mnie wrócić czy tylko zostać przyjaciółmi - wywróciła oczami. Sama się zastanawiała czy na prawdę za nią tęskni.

Juliette

- Napisał ze tęskni? To tęskni. Faceci sa prości jak budowa cepa. Konkretnie, jasno i na temat - spojrzała na Carmen prawie wierząc w to co mówi - Oczywiście że można tak dla siebie ale wybacz... Do tej pory ubierałam się głównie dla mężczyzn. Trudno się odzwyczaić.

Carmen

- Kiedyś też się tak ubierałam a nikt nie patrzył co mam pod ubraniami - zaśmiała się.
- Tobie też coś kupimy. Prostego ale ładnego - zamyśliła się

Juliette

- U mnie patrzyli na to co było pod spodem - mruknęła Juliette. Od nadmiaru mysli robiła się niespokojna i zdezorientowana. We wmawianiu sobie różnych rzeczy zdobyłaby mistrzostwo swiata. W chwili obecnej wmówiła sobie ze nigdy nie była, nie jest i nie bedzie dla nikogo ważna. Z reszta swoją teorię poparła przed samą sobą licznymi przykładami z życia. Najpierw opuścił ją ojciec, potem babcia wyraźnie jej dawała do zrozumienia, ze jej nie chce. Mężczyźni chcieli od niej tylko jednego. Norman? Norman był wyjątkiem. On wyjątkowo chciał jedynie świętego spokoju. I nic od niej nie chciał. A ona była gotowa dać mu wszystko. A on tego nie chciał. Kolejny przykład na to ze nie była ważna. Gdyby była ważna to jednak coś by chciał. Pokrętna logika przyprawiała ją o ból głowy. Czuła się jak na kacu. Potarła skronie odganiając tłukące się pod czaszką myśli. Skup sie na czymś prostym Juliette. Bielizna. Carmen chce bieliznę. Wybrać. Kupić. Proste

Carmen

Pomachała jej dłonią przed oczami.
- Ziemia do Julie - zaśmiała się.
- Skarbie, nie myśl za dużo bo Ci głowa pęknie - pokazała jej język.

Juliette

To będzie pęknięta

- Nie pęknie. Ona jest pancerna - stwierdziła po prostu A nawet jeżeli pęknie to nikomu to i tak szkody nie narobi.

Carmen

Wywróciła oczami. Julie się dziwnie zachowywała ostatnio.
to może przez rozłąkę z Normanem....
Odsunęła się i usiadła jak człowiek na swoim miejscu. Wlepiła wzrok za szybę

Juliette

Westchnęła i odwróciła głowę w kierunku Carmen
- Przepraszam... Jestem jakaś nieswoja i poddenerwowana. Wszystko mnie irytuje. Nawet się nie umiem tu odnaleźć. - westchnęła

Carmen

- Ok. Nie moja sprawa - wzruszyła ramionami i gapiła się w szybę.
- Jeśli chcesz skróćmy tu pobyt i wracajmy porannym samolotem

Juliette

- Nie! - zaprotestowała - Nie mogę. Wolę już być samotna niz niemile widziana - powiedziała cicho - On woli jak ja jestem tutaj. Z daleka. Nie tęskni. Nie obchodzi go co robię. Nie obchodzi go gdzie chodze. Jestem jak problem. Taki, który spycha gdzieś na skraj swiadomości. Więc ten problem nie zamierza się zjawiać zbyt wcześnie. Oczywiście mogłabym udawać ze nadal tu jestem, a byc w Seattle ale to chyba nie ma sensu.

Carmen

- Julie czy Ty zawsze musisz znaleźć w czymś problem? Zadzwonił do Ciebie, pisał do Ciebie. CO znaczy, że tęskni. Więc przestań narzekać i weź się w garść. Nie możesz się tak użalać. Kiedyś byłaś inna.Pewna siebie, zdecydowana, zdeterminowana a teraz? Odwrotnie - spusciła wzrok i bawiła się zgięciem na bluzce

Juliette

- Kiedyś on mnie nie całował w jednej chwili a w drugiej nie wychodził bez słowa - ze złością wypaliła bez opamiętania. Ups. Za dużo jej się wymsknęło. - Przepraszam. Po prostu to co on robi sprawia ze się gubię i tyle. Wkurza mnie tak że mam ochotę skopać mu dupę. A jednocześnie nie mogłabym na niego ręki podnieść. Grrr.. - warknęła - On mi miesza w głowie - walnęła się ręką w udo

Carmen

- Ułoży się. Z czasem zrozumie co dokładnie czuje. Albo możesz z nim pogadać - spojrzała na nią a potem znów za szybę. Wyjęła telefon i odczytała smsa z szerokim uśmiechem . Szybko odpisała.
- Tak...więc.... - nie umiała się skupić - więc....myślę....., że...za chwilę wysiadamy

Juliette

Patrzyla na nią z rozbawieniem Ułoży się.. Pogadać? A w życiu! Carmen miała jednak rację. Była zdecydowana, zdeterminowana, pewna siebie... A teraz? Czuła się jak wrak samej siebie. Nie... tak to nie będzie. Koniec i kropka.
- Taak.. - rozejrzała się - wysiadamy. I całe szczęście. Bo potrzebuję nowej kiecki. - Takiej żeby się zaślinił - obiecałam komendantowi że pójdę z nim na bal, więc potrzebuję odpowiedniej kreacji. Bielizny owszem. Tym razem nie będzie jej nikt oglądał poza mną, ale to nie znaczy ze ma nie być śliczna - powiedziała odzyskując nagle rezon

Carmen

Podniosła wzrok.
- No i o to chodzi - zasmiała się i zapłaciła za taksówkę. Otworzyła drzwiczki.

Juliette

- Taak.. O to chodzi... - w głowie Juliette rodził się chytry plan. - Carmen, właśnie wpadłam na pomysł... Skoro mam zacząć nowe zycie, to czemu nie z nowym wyglądem? Moze bym obcięła włosy? - zastanawiała sie wysiadajac z taksówki.

Carmen

Wzięła do ręki kosmyk jej włosów.
- Troche przytnij i wycieniuj i będzie ślicznie - zmierzwiła jejwłosy

Juliette

- W takim razie do planów należy wpisać także stylistę. - zawyrokowała Juliette. Chciała wyglądać inaczej. Dla siebie. Skoro jego nie obchodziło co się dzieje z nią, to cóż.. takie zycie. Ale to nie znaczy, ze ona ma się zamieniać w jakąś ciotke klotke. Była młodą kobietą. No dobrze, poprawka. Wyglądała na młodą kobietę. Mogła się podobać. Chciała się podobać. Najbardziej chciała się podobać sobie. Juliette po raz pierwszy od długiego czasu chciała zrobic coś dla siebie. - Wiesz Carmen... - uśmiechnęła się - moze ja też zapiszę się na studia..