Pierre's Caffe

Juliette

- Moje sprawy mogą zaczekać aż wrócę. W terminie, który był wcześniej ustalony. I nie mogłam Cię słuchać - wzięła od niej torbę - bo nic mi nie mówiłaś. I nie krzyczę - powiedziała już spokojnym tonem - Nie Juluj mi tu Carmen. Nie wrócę wcześniej. Nic mnie tam nie ciągnie - to akurat nie była prawda, ale Juliette zamierzała się do tego przyznawać jedynie przed samą sobą.

Carmen

I tak mówiłam.... - pomyślała i wyszła z kawiarenki.
- Jak chcesz. Norman będzie zawiedziony bo Martin mówił, że obaj pojadą - mruknęła cicho i szła przedsiebie.

Juliette

- To z Martinem rozmawiałaś, a nie ze mną - uśmiechnęła się - A Norman... Nic mi nie wiadomo na ten temat, żeby Norman się wybierał. Poza tym... Ja nie mówiłam nic że wracam, więc nie moze się czuć zawiedziony, prawda? - miała swoją logikę. Dość pokrętną czasami. - I wiesz co Carmen... ja też byłam zawiedziona jak on... - ugryzła się w język. Obiecała sobie nie rozpamiętywać tego. - Ja też czasem byłam zawiedziona. Jak jemu się to przydarzy raz to od tego nie umrze. - przewróciła oczami siląc się na lekki i beztroski ton. On chciał przyjechać na lotnisko czy to oni sobie to ubzdurali? Jak chciał sam, to... uśmiechnęła się do swoich mysli byłoby miłe... naprawdę miłe... A jeżeli oni to sobie ubzdurali, to... byłoby to klasyczne.. Tak normalne, ze aż do bólu

Carmen

- Martin by go wyciągnął - zerknęła na nią i zapięła swoje futerko bo zaczynało być zimno.
- Juliette - powiedziała poważnym tonem - wracaj ze mną. Proszę - dalej mówiła poważnie,o

Juliette

Martin by go wyciągnął... powtórzyła w myślach. Tego się należało spodziewać Otuliła się płaszczem. - Jedźmy najpierw do hotelu.. Zostawimy zakupy chociaż. - stwierdziła i spojrzała na Carmen - Carmie.. nie rób tak. Nie proś mnie. Nie wrócę i koniec. Gdyby...- gdyby on mnie poprosił, to co innego... Machnęła głową odrzucając niesforne kosmyki - Nie.. Wrócę tak jak było ustalone. I koniec tematu. Będziesz mogła do mnie dzwonic na skype - zachichotała.

Carmen

- Zrób jak uważasz - wzruszyła ramionami.
- Jak mi Norman odstąpi na chwilę laptop to może zadzwonię - westchnęła i zerknęła na zegarek-19

Juliette

- Nie masz swojego komputera? - spojrzała spode łba - Carmen.. musimy to naprawić... Jutro kupimy ci laptopa - uśmiała się - Nie musisz nikogo prosić żeby ci udostępniał swojego. Poza tym on ci albo pozwoli, albo nie. Nie znasz go? Nie uzależniaj się od nikogo Carmen. Żyj tak żebyś w razie co wiedziała że na siebie mozesz zawsze liczyć, rozumiesz? - zerknęła na nią ukosem.

Carmen

- Zepsuł się jakiś czas temu i nie da się go naprawić - westchnęła.
- Nie uzależniam po prostu..tak jakoś wyszło - powiedziała niepewnie. Chciała żeby Julie wrociła z nią Razz

Juliette

A Juliette była głucha na te chcenia Razz

- Carmen.. No to trzeba kupić nowego i już - uśmiechnęła się i zamachała dłonią na taksówkę. Gdy kierowca zatrzymał się przed nimi otworzyła drzwiczki i przepusciła Carmen.

Carmen

Wsiadła do auta i przycisnęła się do szyby.
- Kupię...może...jak wrócimy...znaczy wrócę - wzruszyła ramionami. Gapiła się w szybę. Już nie wiedziała jak ją przekonać

Juliette

- Może.. może.. - przedrzeźniła ja po przyjacielsku, zadowolona, ze Carmen odpuściła temat. - Nie "możuj" tylko kup i już. - wpasowała się na siedzenie obok Carmen. - Cieszysz sie? - zapytała w pozornie niezłym nastroju - Że jutro go zobaczysz? - zamknęła drzwiczki samochodu i podała taksówkarzowi adres hotelu. Oparła się wygodnie.

Carmen

Przesunęła się jeszcze trochę.
- Bardzo,jak nigdy wcześniej - uśmiechnęła się lekko.
- ale byłoby jeszcze lepiej jakbyś poleciała ze mną - spojrzała na nią spode łba. Niby udawała obrażoną ale tak na prawdę to ją rozumiała

Juliette

Juliette uśmiechnęła się widząc jej uśmiech. - Widzę - zachichotała. Rozpięła płaszcz. W taksówce było ciepło.
- Carmen nie patrz tak na mnie... - westchnęła - Nie mogę. Po prostu nie mogę i doskonale wiesz dlaczego... Na moim miejscu zrobiłabyś.. to samo? - stwierdzenie zmieniła w pytanie. Szukała zrozumienia. Spojrzała na przyjaciólkę. - Carmen, proszę. Spróbuj mnie zrozumieć. Ja się czuję tak jakbym na siłę pchała się tam gdzie mnie nie chcą. Jeszcze nie wiem co zrobię. Sama nie wiem. Wiele zależy od niego, od tego co on zrobi. Mogę mu dać tyle czasu ile będzie potrzebował, Carmen, ale niech mi powie, ze tego chce. Niech powie czego chce. A chwilowo czuję się jak zawieszona w próżni. Nie wiem czego on chce. Nie wiem czego oczekuje. Ode mnie. Od nas - mówiła spokojnym tonem, starając się wytłumaczyc jej swój punkt widzenia. - Carmen, ja nawet nie wiem czy w ogóle jest jakieś My. Czy w ogóle kiedykolwiek będzie...Nie wiem czy on w ogóle mnie tam chce. Czy przypakiem nie jestem kolejnym problemem, który on swoim zwyczajem odsuwa daleko. Nic nie wiem. - zakończyła tłumaczenie z wyrazem zafrasowania malującym się na twarzy. Nie była pewna czy Carmen ją zrozumie. Sama siebie nie rozumiała czasami.

Carmen

- Julie rozumiem,rozumiem - westchnęła i mocno ją przytuliła.
- Ale ile raz ma Ci powtarzać,że masz wprowadzić w swoje życie trochę optymizmu? - szepęła tuląc ją mocno

Juliette

- Nie jestem pesymistką Carmen. Jestem realistką. To różnica - przesunęła dłonią po plecach Carmen - Nie wiem Carmen. Może ja za długo byłam sama? Kocham go ale wiesz, jak to mówił Twai: Lepiej być samotną niż niemile widzianą. - uśmiechnęła sie - zobaczymy. Wypuściła powietrze i odgarnęła włosy - Następny ruch należy do niego. Ja nie będę wyciągać rąk w nieskończoność. Któregoś razu po prostu się odwrócę. I kto wie, może to bedzie dla wszystkich lepsze? - skubnęła mankiet płaszcza.

Carmen

- Norman ma swój jakiś rozum i też ma jakiś plan. Spokojnie, wszystko przyjdzie z czasem w najmniej oczekiwanej chwili. Takie jest życie, zaskakujące - przypomniał się jej jeden cytat, który o dziwo zapamiętała.
- Życie jest jak pudełko czekoladek. Nigdy nie wiesz na co trafisz - zacytowała jej Forrest'a Gump'a i swój ulubiony cytat. Trąciła ją palcem w nosek

Juliette

Nie skomentowała uwagi odnośnie Normana. Miała złe przeczucia. Już raz sie z nią umawiał i wyszła z tego wielka czarna dupa. Za drugim razem skończyło się nie lepiej. Była pełna obaw i wolała się nie nastawiac na nic, zeby się boleśnie nie rozczarować. Jednak w głębi serca drżała z niecierpliwości. Czas zdecydowanie wlókł się zbyt wolno. - To prawda - uśmiechnęła się nie chcąc psuć Carmen nastroju. Jeżeli życie było jak pudełko czekoladek, to życie Juliette jak do tej pory, przypominało raczej pudełko z wyrobem czekoladopodobnym [nawet nie wiecie jak to smakuje, co? XD]

Carmen

- Nie martw się już. Będzie dobrze. Może dzisiaj się wszystko wyjaśni, może jutro a może za miesiąc.Trochę cierpliwości - dała jej buziaka w policzek.
- No już. Mój ostatni dzień w Paryżu i chcę widzieć Twój uśmiech - uśmiechnęła się lekko

Juliette

- Przecież się śmieję - uśmiechnęła sie - I dajmy już spokój temu tematowi. Ważne żebyscie się dogadali z Martinem i na tym się skup, Carmie. - poklepała przyjaciółkę po dłoni. - Chciałabym żeby wszystko ci się ułożyło jak najlepiej słonko. Zasługujesz na to co najlepsze. I tego się trzymajmy.

Carmen

- Ułoży się. Jakoś się ułoży - poklepała ją też po dłoni.
- Mną się nie przejmuj. Zajmij się sobą - dodała jeszcze szybko.
- Na którą masz fryzjera jutro?

Juliette

- Oczywiście, ze się ułoży - uśmiechnęła się - Fryzjera? Koło pierwszej chyba... - mruknęła - Zająć się sobą... Bez obawy - zaśmiała się lekko - Zrobię to Carmen. Jak najbardziej to zrobię.

Carmen

- No ja myślę - zaśmiała się.
- I kupię tego laptopa, nie martw się - powiedziała w końcu i zapięła bardziej futerko

Juliette

- Carmen - zaśmiała się wdzięcznie - Ja się nie martwię. Ja po prostu nie chcę tracić kontaktu.

Carmen

- Dzwniłabym gdybym nie kupiła tego laptopa - uśmiechnęła się i odgarnęła włosy za ucho.
- Ale będziesz tu na siebie uważała?

Juliette

- Carmen ja nie jestem dzieckiem - zachichotała - Nic mi nie będzie. Wiesz co... zmieniłam zdanie. Jedźmy od razu na kolację - uśmiechnęła się i podała taksówkarzowi nowy adres.

Carmen

Z uśmiechem pokiwała glową.
- Jak wolisz. Weźmy Olivię ze sobą - zaproponowała i wyjęła telefon i sprawdziła cyz nie ma smsa. Potem schowała go spowrotem

Juliette

- Jasne - uśmiechnęła się. W zasadzie czemu nie? Napisała szybko smsa do Olivii i kolejnego do Istena. - No to załatwione.

Carmen

- Super a gdzie jedziemy na kolację? - spytała z szerokim uśmiechem i poprawiła sobie sukienkę. W sumie przed chwilą jadła deser ale daje czuła się jakaś głodna

Juliette

- Na sam szczyt Wieży Eiffel'a - zaśmiała się Juliette i poprawiła Carmen futerko - Przepiękne widoki i cudowne jedzenie. Rozkosz z każdej strony. - Nagle zdała sobie sprawę co ją tak rozdrażniało. A gdy sobie to uświadomiła zaczęła się śmiać jak głupia. Seks! Tak. Seks. Właściwie jego brak. Nagromadzona frustracja szukała ujścia. Dotychczasowy tryb życia Juliette wypełniał seks w każdej postaci, a teraz? Kompletna poruta.. Celibat... Nic.. Nada... Niente... Juliette parsknęła śmiechem raz jeszcze.

Carmen

- Z czego się śmiejesz? - spytała i zmierzwiła jej włosy.
- Wiesz, że mam lęk wysokości? - zerknęła na nią uważnie

Juliette

- Ja nie z tego się śmieję, że masz lęk wysokości - chichotała próbując zapanować nad kolejnym wybuchem śmiechu - Po prostu przez kilka ostatnich dni żyję jak zakonnica - chichotała - Wiesz... zero seksu i w ogóle... Dlatego jestem taka podminowana. - zachichotała znów. - Celibat jest do bani.

Carmen

Starała się mieć poważną minę ale wybuchnęła śmiechem.
- Przepraszam - starała się opanować.
- Przecież ja też tak żyję teraz...jedyną osobą, z którą przebywam to Ty - zaśmiałą sie znów

Juliette

- No wiesz.. jestem pewna że zakonnice też sobie jakoś radzą - zamrugała zalotnie rzęsami. Zerknęła na taksówkarza. Zezował w tył. Juliette uśmiechnęła się pod nosem i przypomniała sobie tego czerwieniaccego się chłopca z galerii gdy bgyła na zakupach z Normanem. Uśmiech jej się poszerzył. - Carrrrmen - zamruczała przeciągając zmysłowo r.

Carmen

Spojrzała na kierowcę a potem na Julie.
- Mhm...? - zamruczała przywsuwajac sie do niej z uwodzicielskim uśmiechem

Juliette

Zerknęła ukosem na kierowcę. Taksówkarz nerwowo przełykał ślinę. Juliette uśmiechnęła się kącikami ust i leniwie przesunęła palcem po policzku Carmen zjeżdżając nim aż do krawędzi kołnierzyka w jej futerku. Z deliketnym uśmiechem obserwowała taksówkarza kątem oka. Zezował co chwila. Juliette zwilżyła lekko swoje wargi i powoli pochyliła się ku Carmen. Blisko, tak blisko, ze prawie jej dotykała nosem. Z perspektywy taksówkarza Juliette właśnie przesuwała nosem po policzku dziewczyny w kierunku jej ucha - Mam tylko nadzieję, ze ten idiota nie wjedzie w jakąś latarnię - wyszeptała przyjaciółce do ucha kładąc przy tym dłoń na jej kolanie. Ledwie powstrzymywała śmiech. Zapomniała już jak dobrze można się bawić pożądaniem u innych.

Carmen

Tłumiła wybuch śmiechu widząc reakcję kierowcy. Odchyliłą troszkę głowę a potem znów zbliżyła się do Julie i pocałowała ją w policzek ale bardzo blisko ust ( żeby nie było Razz

) . Potem poklepała Julie po udzie i poprawiła swoje futerko.

Juliette

- Za szybko Carmen... - parsknęła Juliette półgłosem - Można go było jeszcze podręczyć - wybuchła cichym śmiechem siadając normalnie.

Carmen

- Jezu jakby się Martin dowiedział - aż drgnęła cała.
- Biedny, na prawdę. Jeszcze by nas rozbił o słup. Ty byś przeżyła ale ja - zachichotał

Juliette

- Dowiedział o czym, Carmen? - uniosła brew - o tym, ze ci trzymałam rękę na kolanie? Czy o tym że mnie pocałowałaś w policzek? A moze o tym ze ci odgarnęłam kosmyk z policzka? - prychnęła lekko - Nie zrobiłaś nic złego, na Boga - przewróciła oczami i postanowiła następnym razem pobawic się sama. To tez bywało zabawne. Właściwie czemu nie miałaby tego robić? Zmrużyła oczy i uśmiechnęła sie do swoich myśli. Czemu ona nie miała by się pobawić od czasu do czasu... Przypomniała jej się jeszcze jedna rzecz. Z tych nie cierpiących zwłoki. Spojrzała na zegarek. W myślach szybko dokonała obliczeń. Pora wydawała się odpowiednia. Wygrzebała z torebki telefon i wybrała numer.

Carmen

- No wiem...ale wiesz jak on na to patrzy. Ja tam nie mam nic przeciwko - machnęła ręką i pocałowała ją w policzek.
- Do kogo dzwonisz?