Pierre's Caffe

Juliette

Juliette starając się utrzymać powagę wyciągnęła ręke i odchyliła bluzkę Carmen. Zajrzała. - Nie Carmen. Uważam, ze nic mu nie brakuje. Trzeciego sutka również nie masz. Myślę, ze to całkiem ładny biust. - spojrzała w twarz Carmen. I aż jej się coś w gardle zacisnęło - Ej Carmen.. - pusciła bluzkę przyjaciółki - no przestań, głuptasie. A on to niby zostanie całe zycie taki z bujną czupryną, wysportowany i pełny sił? Daj spokój.... - pokręciła głową kładąc dłoń na karku dziewczyny. Oparła swoje czoło o jej czoło - Carmie.. - jęknęła cicho - przestań wyszukiwać sobie problemów. Jesteś cudowną kobietą, seksowną i pociągającą, tylko sama sobie tego jeszcze nie uswiadamiasz...

Carmen

- On już nie ma czupryny - uśmiechnęła się leciutko.
- Julie ja nie wiem.... a może czegos mi brakuje? Może powiinam coś w sobie zmienić. I nie mówię tylko o wyglądzie zewnętrznym - pocałowała ją w nosek o . Wreszcie komuś powiedziała to co w sobie tłumiła od dawna

Juliette

Juliette westchnęła ciężko. Spojrzała Carmen prosto w oczy.
- Skarbie - zaczęła - jest jedna. Nie, właściwie dwie rzeczy. - uśmiechnęła się przyjaźnie - Po pierwsze przestań wyszukiwac dziury w całym. Po drugie jedyne co mogłabyś zrobić to otworzyć się bardziej. Pozbyc sie tej pruderii. Nazywać członka penisem a nie siusiakiem albo ptaszkiem. Ptaszki siedzą na drzewach.

Carmen

Wywróciła oczami.
- Mam nadzieję,że mnie nie wymieni na lepszy model - pokazała jej język.
- Wcale tak nie nazywam przecież - stwierdziła bo sobie nie przypominała nic takiego

Juliette

- Mam nadzieje, ze dotrze do twojej mózgownicy ze nie znalazłby lepszego modelu. Carmen - upomniała ją - Czy ja naprawdę muszę cie nauczyc radosci z bycia kobietą? - uniosła brew. - Jezeli sama sie nie bedziesz cieszyc z tego kim jestes to jak on moze to doceniac?

Carmen

- Nie wiem - mruknęła - ale jeśli chce wrócić to coś musi widzieć nie? - spytała z nadzieję a wsumie. Przytuliła się do Juliee mooocno.

Juliette

- Tak Carmen. Jeżeli chce wrócić to coś musi widzieć- zaśmiała się przytulając ją mocno - Chyba ze ma juz postępującą kurzą slepotę ze starości - zachichotała. - Albo alkohol wypalil mu oczy doszczętnie. Chociaż to akurat bardziej grozi Normanowi - parsknęła. Carmen patrzyła na nią z przerażeniem w oczach - Carmeeen... ja zartowałam głuptasku. To były żarty... On cię po prostu kocha i nie bedzie cie zamienial na nikogo innego. Kiedy ty to w koncu zrozumiesz?

Carmen

- Jak mi to sam powie - pokazała jej język.
- A nawet jakby chciał zamienić to bym go nie puściła - uśmiechnęła się już szerzej

Juliette

Juliette przewróciła oczami. - Jesteś marudna - pokazała jej język i zasmiała się. - I to rozumiem - wyszczerzyła się z aprobatą. - Wystarczy ze od czasu do czasu go zaskoczysz. A sam cie nie bedzie chcial puscic.

Carmen

- Najpierw muszę wymyślić czym go zaskoczyć - uśmiechnęła się i wsadziła nos w jej włosy. Ziewnęła leciutko.

Juliette

- Sobą Carmen.. Najlepiej sobą - powiedziała zamyślając się nad czymś Sama powinnam się zastosowac do własnych rad. Moze otworzę szkołę dla zagubionych biednych dziewczynek.. parsknęła bezgłośnie Co za bzdura...

Carmen

- Tak ale ja już nie ma nic zaskakującego. On już wszystko widział - westchnęła i oparła się o siedzenia.
- Matko ale się użalam nad sobą i to Tobie - powiedziała mało zadowolona

Juliette

- Skarbie w kobiecie zawsze jest coś zaskakującego. Zawsze - podkreśliła. - To co widział to była stara Carmen. Moze teraz czas na nową, hę? - uniosła brew kręcąc lekko głową - Poza tym nigdy nie można powiedzieć że zna się drugiego człowieka na wskroś. - kontynuowała swój wywód - Jemu może się wydawać że cię zna, ale czy naprawdę zna cię kompletnie? A czy spodziewałby się ze wrócisz na studia? Czy on w ogóle wie co studiowałaś? Czy zna twoje pragnienia? Wszystkie? Twoje lęki? Twoje mocne strony? Nie zna. - uśmiechnęła się - spodziewał się po tobie tego co się stało? - wspomniała z niechęcią - Nie sądzę. Po mnie on się zawsze spodziewać będzie najgorszego. Czego bym nie zrobiła, dla niego zawsze bedę dziwką. Jak dla większości mężczyzn, których znam. Ale olewam to. Ważne kim ja będę dla siebie. I dla Normana I tak samo jest z tobą, Carmen. Nie spodziewał się tego po tobie. Tak samo jak nie spodziewał się ze wyjdziesz z Podwiązki, że wrócisz do domu. Idę o zakład że myślał iż będziesz na niego czekać skruszona. - fuknęła cichutko - a tu.. nic z tego - rozłożyła ręce w geście bezradności. - A jak widac na załączonym obrazku nawet z tego złego wyszło coś dobrego. Tęskni, chce zebyś wróciła. To najwazniejsze. Pokazalas pazurki raz, Carmen, wiec ich nie chowaj do konca. Przekuj to na swoje dobro, słonko. Nie zawsze twoje ustapienie i podporzadkowanie się oznacza kompromis. Niech i on czasem pojdzie na ustepstwa. Pielegnuj w życiu także to co jest tylko twoje. On ma swoje tajemnice.. ty miej swoje. Masz do nich prawo. Bądz nieprzewidywalna. Czasem milusia jak mala dziewczynka.. a innym razem dzika jak kotka. Baw sie sama ze sobą. Bądź otwarta w sypialni na wiele, sama wychodz z inicjatywą czasami, nie czekaj aż on zacznie coś robić. - uśmiechnęła się szeroko - a czasem... nie pozwol się dotykać.. Niech mu bedzie wolno tylko patrzec... - zerknęła na Carmen uważnie - chyba ze sama ze sobą też nigdy nie próbowałaś poczuć się dobrze.. - spojrzała zafrasowana Ciężki przypadek... duuuużo pracy mnie czeka... Postawiła sobie za punkt honoru sprowadzenie Carmen na odpowiednią ścieżkę.

Carmen

Kiedy Julie zadawała początkowe pytania o studia, lęki i potrzeby pokręciła głową.
- On nie uważa Cię za dziwkę - wtrąciła sie na chwilę ale zaraz zamilkła. Kiedy Julie spytała czy sama nigdy nie próbowała spojrzała na nią spodełba.
- Raz tylko ale to jeszcze przed Martinem - burknęła pod noskiem

Juliette

Julie westchnęła ciężko Zero samouświadomienia...
- Carmen... żeby wszystko było dobrze, to musisz wiedzieć czego sama chcesz, rozumiesz? A zeby wiedzieć czego sama chcesz musisz to czuć. A żeby czuć musisz wiedzieć co samej tobie sprawia przyjemność. - tłumaczyła cierpliwie. - To nie tylko jemu ma być z toba dobrze. Ma byc dobrze wam obojgu.

Carmen

- Ale on wie czego mi trzeba - stwierdziła po chwili namysłu - i jest dobrze nam..chyba - dodała i bawiąc się zgięciem swojego płaszczyka.

Juliette

Juliette miała już coś odpowiedzieć ale zadzwonił jej telefon.
- Przepraszam... - Tak? - Odebrała zaskoczona. Nie znała numeru, a nie spodziewała się dziś telefonu od nikogo.

Carmen

Wywróciła oczami.
- Potem się pośmiejesz - wytknęła język i przeczesała sobie dłonią włosy i patrzyla na Julie

Juliette

Skończyła konwersację ze skrajnie zdumioną miną.
- Kto do cholery powiedział mu ze jestem w Paryzu? - schowała telefon z lekko zafrasowaną miną - Na czym to..? - spojrzała na Carmen - Ach... Carmen, jeżeli mówisz że chyba jest wam dobrze to nie jest dobrze. powinnaś być tego pewna, do cholery. I nie jest istotne ze on sam wie co jest dla ciebie dobre. Jak mozesz twierdzic ze on wie skoro ty sama tego nie wiesz? - nie byla pewna czy jej tlumaczenie jest zrozumiale.

Carmen

Czekała cierpliwie aż Julie skończy rozmowę.
- Kto dzwonił ? - spytała widząc jej minę. DO końca nie wiedziała czy minę miała zadowoloną czy nie. Próbowała zrozumieć wszystko co mówiła Julie.
- Julie a jak się dowiedzieć? - mruknęła patrząc przez szybę

Juliette

- Emmett.. kolega George'a, mojego klienta. Byłego klienta - poprawiła się - Ciekawe.. Sprawdzał czy mój numer jest aktualny. Jeżeli on chce tego co myślę, ze chce, to się pomylił, bo już z tym skończyłam - mruknęła odganiając myśli o dziwnym telefonie. Skupiła się na Carmen - Jeżeli chcesz to ci pokażę później -uśmiechnęła się - to wcale nie jest trudne. Ale jeden warunek... - zmrużyła oczy

Carmen

- Jaki? - spytała zaciekawiona - i jak mi to pokażesz? - dodała naciągając trochę sukienkę.

Juliette

- Pruderię i wstyd zostawiasz za drzwiami. To tyle jeżeli chodzi o warunki - westchnęła przesuwając dłonią po swoim policzku. Dziwnie ją piekł. Ktoś o mnie myśli Uśmiechnęła się rozbawiona tym pomysłem - Carmen skoro mówię ze ci pokażę to pokażę, nie będę o tym opowiadać - parsknęła.

Carmen

Zastanowiła się chwilę.
- No...ok..spróbuję - wywróciła oczami z uśmiechem.
- Aż się boję co wymyśliłaś - zaśmiała się i pokazała jej język. W sumie sama nie wiedziała czemu się Julie zwierzyła, nie robiła tego zbyt często. Po prostu wolała słuchać niż mówić

Juliette

- I słusznie - zaśmiała się niby złowieszczo - wstrętna diablica będzie cię kusić do zejścia na złą drogę. Strzeżcie się piękne dziewice przed demonica zwaną Juliette - zachichotała diabolicznie

Carmen

- Czyli mam się bać - zaśmiała się i pociągnęła ją za włosy.
- Tak...diabeł wcielony z Ciebie - parsknęła śmiechem.

Juliette

- Ej - uwolniła swoje włosy od uścisku Carmen - Chcę je skrócic a nie zostać łysa - z udawanym oburzeniem zgromiła Carmen wzrokiem - I tak.. diabeł ze mnie - pokazała jej język

Carmen

- No właśnie. Muszę się jeszcze naciągnąć za nim je skrócisz - zaśmiała się i tym razem tylko przeczesała kosmyki jej włosów.

Juliette

- Jak mi je powyrywasz to nie będę miała co skracać - przewróciła oczkami.

Carmen

- No przepraszam -pogłaskała ją po głowie.
- Już nie będę - położyła rączki grzecznie na kolanach i siedziała nieruszając się

Juliette

Pieczołowicie zebrała wszystkie kosmyki w kucyk i przerzuciła sobie przez ramię. To znajdujące się dalej od Carmen. Zerknęła na przyjaciółkę ukradkiem i widząc jej minę parsknęła śmiechem. - Matko i córko... Carmen prosze cię... Wygladasz jak nieruszana pensjonarka. To straszne jest... Przerażasz mnie

Carmen

Spojrzała na nią z udawaną powagą i naciągnęła sukienkę jeszcze bardziej. Wyprostowała się i siedziała.
- A coś w tym złego? - spytała siląc się na poważny ton żeby sie nie roześmiać

Juliette

- Carmen, prosze cię - dostosowała swój ton do tonu przyjaciółki. - Nie rób z siebie cnotliwej ciotki Kunegundy.

Carmen

- Nie robię - stwierdziła a potem roześmiała się.
- Lepiej tak? - rozwaliła się trochę na siedzeniu i wsadziła sobie czubek paluszka w usta

Juliette

- Nie - zaśmiała się - bo tak też ci nie pasuje. Bądź po prostu sobą - zasmiewając się opadła plecami na oparcie.

Carmen

Zaśmiała się i usiadła normalnie. Noga na nogę, wyprostowana.
- Tak jest dobrze - uśmiechnęła się zadowolona nie wiadomo z czego

Juliette

Juliette tylko się zaśmiała cicho i pokręciła z niedowierzaniem głową. Carmen naprawdę nie wiedziała co jej sprawia przyjemność.

Carmen

- Julie błagam Cię. Przestań się ze mnie śmiać. Bo wiem , że i tak się śmiejesz - pogroziła jej palcem z poważną i obrzoną miną

Juliette

- Nie śmieję się. Wcale nie jest mi do śmiechu - westchnęła Juliette - Po prostu dziwię się troszkę i tyle. Pokażę ci później kilka sztuczek i zobaczymy co z tego wyjdzie - uśmiechnęła się i wskazała za okno. Dojechały. Juliette zapłaciła za kurs i obie wysiadły z taksówki. Ruszyły z wypakowanymi torbami w stronę windy. Juliette podała nazwisko. Stolik już na nie czekał. Wjechały na górę

//restauracja Wieży Eiffel'a {Carmen pierwsza}

Juliette

//ulice i uliczki.

Usiadła i wypiła jedną kawę. Było w miarę wcześnie. Obracała nerwowo telefon w dłoni. A moze..? Nie... Na pewno nie ma... Stukała wypielęgnowanymi paznokciami w blat. W jej oczach czaił się drapieżny błysk. W końcu zdecydowała się i wybrała numer. Sprawę załatwiła błyskawicznie. Jest! pomyślała triumfalnie. Zapłaciła rachunek i zadzwoniła do hotelu. Mieli spakować jej bagaże i przysłać na lotnisko. W tempie błyskawicznym. Zapłaciła rachunek i natychmiast wyszła

//lotnisko w Paryzu