Las

Gabriel.

- Tak Ci się tylko wydaje -mruknęła, idąc obok niej, w ludzkim tempie. Doskonale wiedział, że on sam jest dla mniej ogromnym zagrożeniem. I był prawie pewien, ze w pobliżu znajdują się inne istoty rodem z horrorów.

Madlen

- Doprawdy? - uniosła brew w pytającym geście.
Zerknęła na niego z uśmiechem czającym się na jej ładnej twarzyczce.
- Czyżbyś planował na mnie zamach? - zapytała i roześmiała się perliście.

Gabriel.

Planowałem - poprawił ją w myślach.
- Oczywiście, mam zamiar złożyć Cię w ofierze diabłu. - mruknął z łobuzerskim uśmiechem na ustach.

Madlen

Roześmiała się.
- Nie... Nie jestem nawet smaczna. - powiedziała marszcząc nosek.
Przyjrzała mu się uważnie.
- Ile właściwie masz lat? Wybacz, że pytam. - zmieniła nagle temat.

Gabriel.

Zaśmiał się.
- Nic nie szkodzi, to kobiet się o wiek nie pyta, prawda ? - uniósł brew z uśmiechem na ustach. - Dwadzieścia. - odpowiedział na jej pytanie. Wiecznie. - dodał w myślach.

Madlen

- Jakoś tak... Ciężko było mi odgadnąć twój wiek. - wyznała.
Już dawno zapomniała o bolącym kolanie.
- Gdzie się zatrzymałeś? - zapytała.

Gabriel.

' - Jakoś tak... Ciężko było mi odgadnąć twój wiek. '
-Cóż wszyscy mają z tym problem, jeśli to Cię pocieszy - uśmiechnął się do niej zniewalająco.
'- Gdzie się zatrzymałeś?'
Zmarszczył lekko brwi.
- W jakiś małym hotelu, gdzieś niedaleko. Nie pamiętam nazwy - wzruszył lekko ramionami. Rzeczywiście nie zwrócił uwagi, czy ten hotel w ogóle jakąkolwiek nazwę posiada.

Madlen

Wysłuchawszy go uśmiechnęła się pięknie i więcej się nie odezwała. Miała wrażenie, że zadaje za dużo pytań i być może to krępuje w jakiś sposób Gabriela. Nawet jeśli tego nie okazywał.
Szła troszeczkę nierównym krokiem, dlatego że zranione kolano nie pozwalało jej na normalny chód.

Gabriel.

Spojrzał przed siebie i zamyślił się na moment. Kątem oka obserwował dziewczynę. Dlaczego jego plany uległy zmianie i Madlen nie skończyła jako jego posiłek ? - to pytanie nie dawało mu spokoju. Szedł obok niej, z trudem utrzymując ludzkie tempo.

Madlen

Nagle Madlen przystanęła jak wryta. Utkwiła spojrzenie gdzieś daleko przed sobą.
- Czekaj. - powiedziała i złapała Gabriela za ramię by go zatrzymać.
Zboczyła z drogi, ogarnęła ręką bujne krzaki i przeszła przez nie. Tam, za drzewem, stał jeleń z potężnymi porożami, który skubał spokojnie trawę. Madlen podeszła do niego z radością skrzącą się w oczach.
- Cześć mały. - przywitała się pieszczotliwie.
Zwierzę uniosło głowę i spojrzało na blondynkę. Co dziwne, jeleń nie wyglądał na zdziwionego jej obecnością. Dziewczyna podeszła bliżej i delikatnie pogłaskała zwierzę po głowie.

Gabriel.

Gabriel przekrzywił lekko głowę i przyglądał się dziewczynie. Na chwilę wzrok utkwił w jeleniu. Przez myśl przeszło mu, że lada moment zwierze ucieknie jak najdalej, wyczuwając jakim on jest dla niego niebezpieczeństwem.

Madlen

Zwierzę obruszyło się widząc Gabriela. Madlen pogłaskała jelenia z uczuciem po podbródku.
- Spokojnie, nie zrobi ci krzywdy... - szepnęła uspokajająco.
Jeleń pozostał na swoim miejscu, zupełnie jakby zrozumiał słowa Madlen. Wciąż jednak zerkał z niepokojem na czarnowłosego chłopaka.

Gabriel.

Westchnął prawie niedosłyszalnie. Zwierze wyczuło zagrożenie, widział to. I dziewczyna również to zauważyła. Postanowił nie zbliżać się do owej dwójki, więc przyglądał się im uważnie, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji.

Madlen

Madlen spojrzała w kierunku chłopaka.
- Gabriel... - powiedziała miękkim głosem.
- Nie lubisz zwierząt? - zapytała, wciąż głaszcząc jelenia swą wątłą rączką.
Widząc niepokój zwierzęcia pozwoliła mu odejść. Po prostu zabrała dłoń i odsunęła się. Jeleń już po chwili zniknął gdzieś w głębi lasu. Madlen spojrzała na Gabriela i przekrzywiła leciutko główkę, próbując wyczytać cokolwiek z jego wyrazu twarzy.

Gabriel.

Zawahał się przez ułamek sekundy, zastanawiając się co odpowiedzieć.
- Wydaje mi się... - zaczął. - ...że to one za mną nie przepadają - powiedział uśmiechając się nikle. Właściwie to była prawda. Nie żeby się dziwił takiemu jeleniowi, rozumiał go doskonale. Sam by się na jego miejscu bał.

Madlen

- Może ci się tylko wydaje? - zapytała z nadzieją.
To, że jeleń wystraszył się na jego widok było normalną reakcją zwierzęcia.
- Mnie się nie bał, ale... - zaczęła i obróciła się by spojrzeć w kierunku gdzie zniknął jelonek.
- Zwierzęta zawsze reagowały na mnie inaczej niż na innych ludzi. - uśmiechnęła się ponownie patrząc na Gabriela.

Gabriel.

- Na mnie też. Tylko, że do mnie nie podchodzą z ufnością, jak do Ciebie, lecz wręcz przede mną uciekają. - wzruszył lekko ramionami.

Madlen

Podeszła do chłopaka i z figlarnym uśmieszkiem dźgnęła go leciutko palcem w tors.
- Może gdybyś nie patrzał na nie z miną zimnokrwistego złoczyńcy byłoby inaczej? - zapytała ukazując w szerokim uśmiechu prosty rządek bialutkich zębów.

Gabriel.

- Może... - przytaknął unosząc lekko brew i uśmiechając się zniewalająco.
Ale jak miał patrzeć, skoro tak naprawdę był mordercą ? Ą zwierzęta po prostu to wyczuwały.

Madlen

- No i jeszcze się przyznajesz! - zaśmiała się.
- Coraz bardziej mnie zadziwiasz. - puściła mu oczko.
Minęła go, pokonała gęste krzaki i wyszła na ścieżkę, którą wcześniej szli.

Gabriel.

- Zadziwiam Cię, mówisz ? - uśmiechnął się zaczepnie. - A co w moim zachowaniu takiego zadziwiającego ? - zapytał, idąc obok niej.

Madlen

Postanowiła mówić otwarcie. Nie sądziła, że jej słowa mogłyby w jakikolwiek sposób urazić Gabriela.
- Po prostu... Niby jesteś taki otwarty i towarzyski, ale tak na prawdę wciąż trzymasz dystans. - powiedziała patrząc na niego przenikliwym spojrzeniem.
- Ukrywasz wiele tajemnic, ale nie będę zmuszać Cię byś mi je wyjawił. - uśmiechnęła się.
- Przecież jesteśmy tylko dwójką nieznajomych ludzi przypadkiem spacerujących razem po lesie.
Odwrócił wzrok i wlepiła go w ścieżkę przed sobą.

Gabriel.

-Niby nieznajomi, a idealnie zdefiniowałaś moją osobę w dwóch zdaniach - powiedział, przyglądając się jej swoimi ciemnymi oczami.

Madlen

Uśmiechnęła się w odpowiedzi - delikatnie i uroczo. Przeniosła spojrzenie niebieskich oczu na tęczówki Gabriela.
- Więc... może uchylisz rąbka tajemnicy? - zapytała i zagryzła leciutko dolną wargę.
- Dlaczego nosisz soczewki akurat o tym kolorze? - zadała pytanie.
- Bo przypuszczam, że nie jesteś albinosem. - powiedziała ze śmiechem kierując spojrzenie na czarne włosy Gabriela.

Gabriel.

Wzruszył ramionami, a na jego ustach pojawił się tajemniczy uśmiech.
- Nie ma konkretnego powodu, jakoś tak wyszło. Może żeby moje spojrzenie 'zimnokrwistego złoczyńcy' nabrało jeszcze lepszego wyrazu ? - ukazał swoje równe zęby w cudownym uśmiechu.

Madlen

Zamyśliła się.
- Ach tak... - pokiwała głową ze zrozumieniem.
- Lubisz sprawiać wrażenie groźnego? - zapytała.
Uniosła brew i uśmiechnęła się złośliwie. Stanęła przed Gabrielem i oparła sobie ręce na biodrach.
- W takim razie muszę Cię zmartwić, bo mnie nie przerażasz. Nic a nic. - rzuciła z lekko uniesioną głową, pewnym siebie głosem.

Gabriel.

Westchnął cicho. Ta dziewczyna albo jest zbyt ufna, albo ma coś nie tak z instynktem samozachowawczym.
- A może powinnaś - mruknął cicho, a z jego twarzy ponownie zniknęły wszystkie emocje.

Madlen

Zaśmiała się cicho.
- Nawet nie próbuj. - ostrzegła.
- Ta mina nie robi na mnie żadnego wrażenia. - skrzyżowała ręce na piersi wpatrując się w Gabriela z dziecięcym rozbawieniem.

Gabriel.

Pokręcił lekko głową z uśmiechem.
- Zawsze jesteś taka ufna ? - zapytał unosząc lekko brew i przyglądając się jej uważnie.

Madlen

- Nie. - odpowiedziała z uśmiechem.
- To się po prostu czuje. Nawet Twoje imię jest anielskie. - zauważyła.
Odwróciła się i ruszyła dalej ścieżką wyprzedzając trochę Gabriela.

Gabriel.

- A nie słyszałaś o tym, że pozory mylą ? -zapytał unosząc brew i ruszając za nią. - Co jeśli moja tajemnica jest... bardziej mroczna niż Ci się wydaje ?

Madlen

- Taaak? - przeciągnęła samogłoskę.
Nawet nie kwapiła się by na niego spojrzeć. Nie wywoła u niej strachu, co to, to nie.
- Co to niby za mroczna tajemnica, hm? - zapytała prowokująco.
- Podpisałeś układ z Diabłem? - zaśmiała się z własnych słów.

Gabriel.

- Ta.... Jak Dorian Gray - mruknął, nie spuszczając z niej wzroku. - Wiesz oddałem Luckowi duszę w zamian za wieczną młodość - zmarszczył lekko brwi. Była to prawda. No może w 50%.

Madlen

Spojrzała na niego przez ramię i zmierzyła go surowym wzrokiem.
- W sumie... nie dziwię Ci się. - powiedziała po chwili zamyślenia.
Uśmiechnęła się nikle i kontynuowała spacer.

Gabriel.

Zaśmiał się głośno. Oczywiście, jak przystało na wampira również jego śmiech brzmiał cudownie.
- Jesteś niemożliwa - spojrzał przed siebie z rozbawieniem na twarzy.

Madlen

Uszczypnęła go w zimne ramię.
- Jak to niemożliwa? Przecież istnieję. - powiedziała przekornie z figlarnym uśmieszkiem na twarzy.

Gabriel.

Gdyby nie fakt, że poczuł jej ciepło i obserwował ją kątem oka,w życiu by się nie domyślił, że coś mu zrobiła.
- Mówisz ? - zapytał z zaczepnym uśmiechem. - Ja tam pewności nie mam... Możesz okazać się np. wymysłem mojej wyobraźni, albo moim snem. - Choć to drugie jest niemożliwe, bo nie sypia... dodał w myślach.

Madlen

- To właśnie Ty jesteś bardziej... nierzeczywisty. - stwierdziła po chwili zamyślenia.
Uśmiechnęła się.
- A może oboje jesteśmy nierealni? - rozmarzyła się.
Uniosła głowę by móc przyglądać się koronom drzew.

Gabriel.

Przyglądał jej się z fascynacją. Była taka... delikatna i wyjątkowa.
- Może... - powędrował za jej wzrokiem. Szybko schował dłoń w rękaw skórzanej kurtki, gdy zauważył padający na nią zabłąkany promień słońca.

Madlen

Nagle zrobiła zmartwioną minę. Opuściła wzrok i spojrzała na Gabriela. Zatrzymała się.
- Realni czy nie... - zaczęła i zerknęła na zegarek na lewej ręce.
- Muszę wracać do domu. Obiecałam, że przyrządzę dzisiaj kolację. - wyjaśniła ze smutnym uśmiechem.
Spojrzała w stronę skąd przyszli. Będzie musiała zawrócić.