Mały domek przy plaży

Gaspard

/Dom G.

Podbiegł na werandę i zaczął skrobać w drzwi. Jeśli on za chwilę nie otworzy to wskoczę przez okno.

Embry

Embry odsunął się od Dei już z marniejszym uśmiechem.
-To któryś z wilków... -westchnął otwierając drzwi.

Gaspard

Nic sobie nie robiąc wszedł do mieszkania. Nawet nie spojrzał na Embry'ego. Podszedł do Dei i polizał ją po ręce. Następnie usiadł obok niej i spojrzał wyczekująco na Ema. No co jak co, ale przemieniać, to on się tu nie ma zamiaru

Embry

-Chciałbyś coś? -mruknął zdziwiony Embry wysoko podnosząc brwi do góry.

Gaspard

Opuścił pysk wyrażając dezaprobatę dla kretyństwa Embryego. Podszedł do niego i złapał zębami za jego spodnie, jednocześnie ciągnąc go w kierunku drzwi.

Embry

-Dea przepraszam... Ale jak widzisz ten bydlak czegoś ode mnie chce... -wpadnę później! -krzyknął zabierając ze stołu jedną z kanapek. Po chwili nie było już kanapki... a jeszcze później Embry przemienił się w wilka.
-Co do cholery?! -warknął na Gasparda.

Gaspard

-Co się tak bulwersujesz, dzieciaku? - Warknął na niego
Ja jestem tylko mediatorem. Adam się lał się z Samem i teraz... na cóż, Sam go wypieprzył ze sfory. - Westchnął w myśli.

Embry

-Z takim mediatorem daleko nie zajdą... -Embry zaśmiał się w myślach i po przyjacielsku trącił Gasparda ogonem.
-Więc gdzie mam iść?- zapytał po chwili.

Gaspard

Quil, natychmiast do mojego domu! - Krzyknął w myśli, słysząc myśli chłopaka.

Będę za piętnaście minut. Jezuu jak w wojsku...

Jak już słyszaleś, do mnie. - Uśmiechnął się po wilczemu ignorując gadanie Quila.

Embry

-Kogo jeszcze musisz znaleźć?-zapytał-Mel, Jacob? -spojrzał na Gas'a z uwagą.

Gaspard

-No. - Nie był tym faktem uszczęśliwiony. Dołożyć do tego wspomnienia Embry'ego kiedy to miział się z Deą.
-Byłbym ci wdzięczny, gdybyś odseparował swoje myśli od moich. - Mruknął zdegustowany. Pobiegł w stronę domu Mel.

/oboje -> Dom Mel

Dea

Dea zdezorientowana i kompletnie nieświadoma stała w kuchni patrząc na drzwi.
- To tyle ze spokojnego posiłku - westchnęła. Zawinęła talerz z kanapkami w folię spożywczą i schowała do lodówki. Zrobiła sobie kubek herbaty i usiadła na ganku.

Dea

Dopiła herbatę. Nie spodziewała się, ze Embry wróci zbyt szybko. Wróciła do kuchni. Z lodówki wyjęła kanapkę z potworkiem. Zjadła ją pospiesznie i wyszła z domu. Miała w planach zakupy. Embry miał swoje plany... ona swoje...

// ulice La Push

Mark

//ulica

Przepuścił ją w drzwich,a potem sam wszedł do domku. Był przytulnie urządzony, przez okna wlewało się piękne słońce. I zapach. Zioła i takie tam, ale oprócz tego mnóstwo wilków. Skrzywił się na chwilę, ale tylko na chwilę i podreptał do kuchni.
-Zjem cokolwiek mi dasz. - Wyszczrzył pięknie białe ząbki.
-A tak na marginesie, nie boisz się, że załóżmy okradnę cię, zgwałcę, zabiję i takie tam? W końcu jestem obcy. -Wzruszył ramonami. Szczerze bawiły go reakcje typu: "Sorry, ale nie rozmawiam z nieznajomymi". Ta dziewczyna była inna.

Dea

- Nie wszedłbyś tu gdybyś miał taki zamiar - uśmiechnęła się myśląc o zaklęciu ochronnym jakie zostało rzucone na dom. - Poza tym.. ja się umiem obronić - wstawiła wodę na herbatę. - A dodatkowo mam silnych znajomych. Nie dałbyś rady uciec - wyszczerzyła się. - Herbaty czy kawy? - wyjmowała z lodówki produkty potrzebne do carbonarry. W środku mozna było dostrzec talerze z kanapkami.

Mark

-Herbaty. - Mruknął. Pewna siebie. Może zbyt... On miewał głupie wyskoki, tak było jest i będzie. Stał od niej metr, może dwa, więc doskoczenie do Dei nie bylo problemem. Stał za nią, więc błyskawicznie owinął jedną rękę wokół jej talli, drugą unieruchomił jej ręce.
-Umiesz się obronić? - Szepnął jej na ucho chuchając pzy tym ciepłym powietrzem. Uważał, żeby nie wybuchnąć śmiechem, dla niego to była niezła zabawa.

Dea

Drgnęła przestraszona. Gdy złapał ją za ręce, wytracił jej kubek. Roztrzaskał się o podłogę.
- Caitear - wypowiedziała drżącym głosem. Mark poczuł jak go od niej coś odpycha. I to coś było silniejsze od niego.
- Ní bhogann sé - powiedziała już spokojniej i Mark poczuł że nie może się ruszać.
- Is leor sin - zdjęła oba zaklęcia.

- Tak - westchnęła patrząc na niego spode łba - potrafię. Nie zmuszaj mnie do tego więcej. Nie lubię tego robić, wiesz?

Mark

To było zdecydowanie dziwne. Nie pozbył się jeszcze do koca tego osobliwego uczucia.
-Przepraszam... Wiesz, stamtąd, skąd pochodzę... Znaczy, zawsze robiliśmy z kumplami takie rzeczy i nikt nie miał nic przeciwko. - Uśmiechnął się przepraszająco. - Irlandia to wolny kraj, Stany może mniej. W każdym radzie przepraszam, bo nie chciałem ci nic zrobić.

Dea

- Pochodzisz z Irlandii? - ucieszyła się jak dziecko. Natychmiast na jej twarzy pojawił się ciepły uśmiech. - Moja rodzina pochodzi z Irlandii... Chociaż ja nigdy nie widziałam Wyspy... Opowiesz mi o niej? Proszę... - ze skruchą na twarzyczce popatrzyła na niego. - Nie wiedziałam, ze tam nadal są wilki.... - dotknał ją to się zorientowała Razz

Mark

I miał ją w garści.
-Irlandia jak każda inna wyspa. Wampirów tam nie brakuje, to i wilki są. - Trochę mu było łatwiej z nią rozmawiać, kiedy wiedział, że ona wie.
-Ale widzę, że z językiem radzisz sobie całkiem nieźle . - Uniósł brew uśmiechając się figlarnie. Dea miała ładny uśmiech.
-Ja nigdy w sumie się go nie uczyłem, znam kilka słówek. Cén chaoi a bhfuil tú? Tá an andeas i takie tam. - Wzruszył ramionami posyłając jej ciepły uśmiech.

[tłum. How are yuo? You are very nice]

Dea

- A ja się go uczyłam od dziecka... To znaczy tyle ile mama zdołała mi przekazać, ale podobno szybko się uczyłam. Tá mé go maith, go raibh maith agat, agus tú fein? - odpowiedziała z uśmiechem rumieniąc się odrobinę na komplement.

[tłum. Dziękuję. Mam się świetnie, A ty?]

Mark

-Breá, go raibh maith agat. - Odpowiedział dumny, że pamięta choć parę wyrazów. - An dóigh a fhoghlaim le rud a teanga. Mi to przychodzi z trudem.

[tłum. Dobrze, dzięki. Szybko uczysz się języków.]

Dea

- Dziękuję - zarumieniła się odrobinę ponownie. W zasadzie nie była przyzwyczajona do komplementów. Jednocześnie zabrała się za gotowanie.
- Mógłbyś podac kubki? Są tam - wskazała na szafkę.

Mark

Sięgnął po kubki do wskazanej szafki i wyjął dwa stawiając je potem na blacie.
-To co to był za pokaz umiejetności magicznych? Mnie tego nie uczyli w szkole. - Uśmiechnął się, ostatnie zdanie wymawiając z pretensją.

Dea

- Wilki mają swoje tajemnice... Ja mam swoje - uśmiechnęła się pod nosem mieszając skwierczący bekon an patelni. Dodała pieczarki i cebulkę. W miseczce rozrabiała sos śmietanowy. W garnku bulgotała woda - Wsypiesz makaron?

Mark

Wziął poslusznie paczkę makaronu i ustawił ją centralnie nad garnkiem. Następnie ścisnął plastikową torębkę, a ona robiąc głuche 'bum' pękła u dołu i cały makaron pływal już w gotującej się wodzie.
-Wilki mają swoje tajemnice, a czarodziejki swoje, tak? - Spytał patrząc na nią podejrzliwie a z twarzy nie schodził mu ten przebiegły uśmieszek.

Dea

- A nie jest tak? - uniosła brew i spojrzała na niego znad patelni. Właśnie wlewała sosik. Zapachniało przepysznie. - ustaw minutnik na 5 minut...

Mark

Kiwnął głową ptwierdzająco i ustawił minutnik, jak mu kazała. Pyszny zapach rozniósł się po kuchni, a Markowi cicho zaburczało w brzuchu.
-No cóż... - Zaśmiał się i popatrzył na pracującą przy obiedzie Deę.
-Stany są do dupy. - Westchnął ni stąd ni zowąd. - Skomecjalizowane, zasmrodzona spalinami... Irlandia jest inna. Lepsza.

Dea

- Chciałabym tam pojechać kiedyś - rozmarzyła się. - Chociaż nie mogę narzekać. Wychowałam się daleko stąd... Wśród lasów i łąk... - zachichotała słysząc burczenie - Z was wszystkich chyba jest banda głodomorów...

Mark

-Daleko stąd? Znaczy gdzie? - Spytał z usmiechem. Przysunąl się do Dei, że niby chciał lepiej słyszeć, w rzeczywistości wiadomo, że chodziło o jej bliskość.

Dea

- W Teksasie - uśmiechnęła się. Mieszała sos by się nie przypalił. - Będziesz musiał odlać makaron. Ja nie mam czterech rąk. Ani nie umiem się rozdwoić - zaśmiała się. - Dawno przyjechałeś do Stanów?

Mark

-Ze dwa, trzy dni temu. - Westchnął. Po co mu jakieś rękawiczki kuchenne, złapał durszlak i złożył go na zlew. Wyglądało to śmiesznie, ale po chwili woda z garna płynęła sobie rurami do oceanu, a makarum leżał na sitku.
-Czas tu szybko mija. Skąd się wzięłaś w La Push w takim razie?

Dea

- To długa historia - skrzywiła się i zacisnęła szczęki - i niebyt sympatyczna. Ważne, ze już minęło, prawda? - uśmiechnęła się blado. Temat nie był dla niej miły i to było widać. - Po śmierci rodziców mój brat przeniósł się do Forks. Tam mieszka. Z różnych przyczyn ja się wyprowadziłam i pomieszkuję sama. I jest mi z tym dobrze - uśmiechneła się już szerzej. - Poza tym w La Push znalazłam przyjaciół. Wolę byc tutaj niż gdzie indziej.. Talerze - machnęła w kierunku innej szafki.

Mark

Westchnal i podał jej 2 talerze z szafki.
-No i dobrze. - Uśmiechnął się pokrzepiająco.
-Mam nadzieję, ze przeszłość nie wróci. - Uśmiechnął się na wspomnienie o swoich ostatnich dniach w ojczystym kraju. O awantuach ze sforą.

Dea

- Historia lubi zataczać koło, na szczęście niektóre rzeczy się nie powtarzają - uśmiechnęła się nakładając jedzenie na talerze. Wręczyła Markowi jeden z nich. Dołożyła do tego widelec. - Smacznego - uśmiechnęła się szeroko.

Mark

Od razu zabrał się do jedzenia, mrucząc gdzieś między kolejną kluską 'Dzięki'. Kiedy już wsunął pól talerza wreszcze otarł usta i popatrzył na Deę.
-Naprawdę mieszkasz sama? - Spytał, bo zdążył wyczuć, ż jeden z zapachów wilków jest bardzo intensywny, jakby przebywał tu przez dłuższy czas

Dea

Jadła spokojnie ale równie szybko. Była głodna jak... wilk? To porównanie ją rozbawiło nieco.
- Naprawdę mieszkam sama. To dziwne? - spojrzała na niego znad talerza z widelcem w połowie drogi do ust - Na szczęście pilnują żeby nic mi się nie stało. Gas wpada od czasu do czasu... A Embry przychodzi dość często. - na wspomnienie o tym ostatnim zarumieniła się lekko i uśmiechnęła cieplutko. - A Ty gdzie się zatrzymałeś?

Mark

-Można powiedzieć, że nigdzie. - Westchnął wzruszając ramionami. Wepchnął do buzi kolejny widelec makaronu i przełknął.
-Adam obiecał mi coś załatwić, ale... Chyba tylko obiecał. - Uśmiechnął się do Dei widząc jak się rumieni.

Dea

- Adaś jest w porządku. Nie znam go zbyt wiele, ale zdaje się, że wilki go lubią. Pomaga... - westchnęła - W razie co zawsze mozesz się udać do Blacków. Oni wynajmują domki takie jak ten... - uśmiechnęła się - A moze do niego zadzwoń? - miała na myśli Adama.

Mark

-Nie mam numeru. - Machnął ręką kończąc spaghetti. Dom by mu się przydał, niewątpliwie.
-Nie znam tu wielu osób. Ogólnie mam mało znajomych. Ach is maith liom tú. - Uśmiechnął się odsłaniając rządek białych ząbków.

[tłum. Ale ciebie polubiłem.]