Elegancka sypialnia Callie Grey

Veronica

Była wściekła, chociaż przez pewien moment nie chciała tego pokazywać. Po chwili zauwazyła kluczyki od motoru Victora na swoim łóżku. Podniosła je i nei zważając na brak stroju na sobie wyszła na korytarz.

/hall

Veronica

/hall

Wchodząc do pokoju mocno trzasnęła drzwiami. Była wściekła. Już na wstępie ściągnęła buty rzucając nimi gdzieś w głąb pokoju. Zdecydowała też o czymś ważnym. Wzięła telefon i napisała wiadomość Normanowi. Po czym pieprznęła nim o łóżko. Starła ręką pomadkę z ust.
-Nienawidzę Cię... -warknęła gdzieś w przestrzeń przed sobą- NIENAWIDZĘ TY CHORY, UPOŚLEDZONY, ŻAŁOSNY GNOJKU! -krzyknęła po czym usiadła na łóżku. Rozpłakała się. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu płakała. Zazwyczaj NIGDY jej się to nie udawało. Łzy nie płynęły po jej policzkach. Ale tym razem jej się udało. Starła łzy z policzków i wciągnęła głęboko powietrze.

Veronica

Kiedy Norman wszedł do środka obdarzyła go delikatnym uśmiechem. Uspokoiła się już z godzinę temu. Posprzątała pokój, co doprowadziło jej włosy do lekkiego nieładu.
-Dziękuję...że przyszedłeś. -powiedziała cicho.

Norman

/ Hall

Skrzyżował ramiona na piersi. Nie był zbyt zadowolony z tego co usłyszał. - Co masz mi do powiedzenia? - zapytał unosząc sceptycznie brew.

Veronica

-Zrobiłam Ci pokazówkę w hallu... -mruknęła z delikatnym uśmiechem.
-On mnie wychował... -wypuściła powietrze z ulgą- Jako wampira. Pokazał mi jak być wampirem. Ale zawsze był dziwny. Masz szczęście. Nie zeżre Ci już żadnej kobiety... -uśmiechnęła się spokojnie.
-Mówię Ci o tym... Bo Twoja mina wskazuje na to, że już to słyszałeś.

Norman

Stał ze spokojem wpatrując sie w Callie - Oczywiście że słyszałem. Ledwo co wróciłem! - podniósł trochę głos - Co wy sobie do cholery myślicie?! Takie sprawy załatwiajcie sobie w czasie wolnym. - syknął - I nie tutaj!

Veronica

-Przepraszam... -mruknęła podnosząc się z łóżka. Była już ubrana. Tym razem w normalne jeansy i czarną koszulkę na ramiączka. Wyciągnęła z torebki dowód osobisty i podała go Normanowi. Na nim napisane było jej prawdziwe imię i nazwisko.
-Myślę... Myślę, że się do tego nie nadaje... -mrukneła.

Norman

Cóż to dla niego była za rewelacja? Żadna. Ileż dziewcząt podawało fałszywe imiona. - Jesteś na to zbyt dumna. - powiedział beznamiętnym tonem. Nie chciał mieć problemów na głowie. - Twoja decyzja. - rzekł oddajac jej dowód.

Veronica

Chciała tylko, żeby wiedział. Uśmiechnęła się do niego jakoś blado.
-Skoro nie jesteś już moim tatką... I nie łączą Cię ze mną sprawy... zawodowe... -mruknęła podchodząc do niego. Energia pobrana chwilę wcześniej sprawiła, że Norman nie mógł czuć bijącego od niej zazwyczaj chłodu.

Norman

Nacisnął klamkę i otworzył szeroko drzwi. - Droga wolna. - spojrzał na nią z ukosa.

Veronica

-Umów się ze mną...- uśmiechnęła się nieznacznie- Idź ze mną na kawę... Na kolację... -wzruszyła ramionami- To nie boli... -stanęła jeszcze bliżej dotykając delikatnie palcami jego policzka.
-Nie jesteś stary. Nie jesteś odludkiem. Masz prawo wyjść z podwiązki... Każdy czasami wychodzi ze swojego domu... -uśmiechnęła się pokrzepiająco.
-Umów sie ze mną. -powtórzyła.

Norman

- Ja? - odchylił lekko swoją twarz - Teraz już nie jesteś moja córką. - popatrzył jej w oczy starając się ja rozgryźć. - Nie jestem twoim ojcem... Może i nie jestem stary, ale ty zapewne przeżyjesz mnie i moich następców. Nie szkodza ci czasu? - ujął ją pod brodę - Poszukaj młodszego, dobrze ci radzę. Podobnego sobie. - uśmiechnął się blado i ucałował ją w czoło - Jestem człowiekiem, ale pogadać ze mną zawsze możesz. Masz do mnie numer, wiesz dobrze wiesz gdzie mnie szukać. - odsunął się o krok - Wpadaj...

Veronica

-Nie umrę. Nie zestarzeję się. Nie zmienię się. To pozory... -szepnęła i ona również go pocałowała. Bardzo delikatnie, zmysłowo lekko trącając dolną wargę jego ust.
-Nie proponuję Ci małżeństwa. Nie obiecuje, że to będzie na zawsze... -mruknęła i uśmiechnęła się uroczo.
-Umów się ze mną.. -powtórzyła.

Norman

- Tu popełniasz błąd. Przez to że nie obiecujesz. - nie oddał jej pocałunku, nie skusił się, nie chciał się bawić. - Ja zestarzeję się i umrę. A wtedy ty pójdziesz dalej jakby nigdy nic. Nie Ver.

Veronica

-Młodych wampirów jest na pęczki... -wzruszyła ramionami- Przeżyłeś życie sam. Jesteś uwikłany w jakieś mroczne interesy... A ja dla Ciebie oszukuję naturę... Jestem ciepła... -dotknęła ręką jego dłoni, starając się mu to udowodnić.
-To nie jest zabawa. To nie jest gra... -mruknęła- Nie mogę tu pracować.. Za bardzo przywiązuję się do ludzi...- oznajmiła- Ale to nie boli Panie Fibannaci. Randka z młodą kobietą nie boli.... -uśmiechnęła się.

Norman

- Chwilowo. Staniesz się na powrót człowiekiem? - patrzył na nią długo. Oboje znali odpowiedź. - Jedna randka nic ci nie da... Chcesz się wikłać w coś chorego? - uśmiechnął się trochę ironicznie. - Goń lepiej Victora... Skoro cię wychowywał, powinnaś być bardziej przywiązana do niego niż do mnie.

Veronica

-Twierdzisz, że chcę pakować się w coś chorego a karzesz mi gnać za upośledzonym uczuciowo facetem? -zaśmiała się spogladając mu w oczy.
-Proszę... Jeden raz... Jeśli uznasz, że Ci to wybitnie nie odpowiada... Obiecuję, że dam Ci pod tym względem spokój... -zaśmiała się.

Norman

- Nie. - odpowiedź stanowcza i rozwiewająca wszelkie nadzieje. - Nie Ver... To nic nie da. Lepszy upośledzony nieśmiertelny niż ja. - objął ją ramieniem i wyprowadził z pokoju na hall. - Zmykaj... - pierwszy raz tak żegnał kobietę. Żadna jej poprzedniczka nie opuszczała w takiej atmosferze Podwiązki.

/ Hall