Ogród

Adam Knight

/ Kuchnia

Przeszedł przez salon i stanął na tarasie. Po raz pierwszy pojawił się w swoim ogrodzie odkąd tu zamieszkał. Jak na jesień przystało królowały brązy i zgniłe odcienie zieleni. Rozejrzał się. Dwa smukłe drzewa rosnące obok siebie nadawały się idealnie do hamaka. Jakieś kwiaty mieściły się pod płotem. Adam postanowił je wyplenić. Widział ten zakatek raczej w całości na zielono. Plamy różu czy czerwieni nie były mu tu potrzebne. Odwrócił wzrok i przeniósł go przed siebie na dom, swojej nowej jakże uroczej sąsiadki. Uroczej... - pomyślał kwaśno kiedy spoglądał na dach - Jak śpi chyba... Akurat obok mnie? W hangarze sobie mogła zamieszkać... Dachówki nie odpadały, elewacja też niestety była w dobrym stanie. To miała być rudera! Gdyby był sam tak by wybrał, na jego nieszczęście towarzyszył mu Martin. Miał związane ręce. Uśmiechnął się z wizji, która nagle go nawiedziła. Cóż zawsze będzie z kim uciąć sobie pogawędkę... Uśmiechnął się złośliwie i obrócił na pięcie. Z kuchni wziął sałatkę i herbatę.

/ Sypialnia

Adam Knight

/ Kuchnia

Przechodząc przez korytarz przystanął by zamknąć drzwi od salonu. Przez tarasowe okno dostrzegł pewną osobę paradującą za niskim płotem. Prowokujesz mnie? Nie mogłas chodzić po drugiej stronie ogrodu? Wypadł lekkim krokiem na tras. Jego kroków nie było słychać na jesiennej trawie. Oparł się o płot i zapytał donosnym głośnym, tonem pełnym przewrotnej radości - Już zaczynasz?

Adam Knight

Adam Knight

Adam Knight

Adam Knight

Adam Knight

Adam Knight

Adam Knight

Adam Knight

Adam Knight

/ Sypialnia

Po dość skromnym śniadaniu znalazł się na połaci trawnika ze szpadlem w ręku. W domu narzucił na siebie stary t-shirt i bluzę. Jego wzrok padł na krzak przekwitłej róży. Po co tu rośniesz? Nikt cię tu nie chce! Wbił szpadel. Nadepnął silnie. Skończę z tobą. Może trafi się ktoś tak uczynny i skończy ze mną? Od chwili, gdy przekroczył granicę tego miasta miał same problemy. Zarówno na polu prywatnym jak i zawodowym. To, co powiedział Marice o swojej wyprowadzce nie było pustą gadaniną. Coraz częściej się nad tym zastanawiał. Stracił serce i chęci do mieszkania tu. Tak jak ta róża. Był bezużyteczny. Należało się go pozbyć. Nie miał, dla kogo żyć, nie posiadał żadnego celu. Pierwszy raz się o coś bał. Stracił Sel. Trudno. Znów wbił szpadel. Młode drzewko. Marika. Jeśli będą konsekwencje… Jeśli stało by się to czego ona się tak obawiała, nie chciałby tego stracić. Opanuj się. Sumienie. Powiedziała, że cię nienawidzi, że jesteś chory… Okropny… Czuł jak pod naporem narzędzia są przecinane korzonki. Zapomniałem… Potrzebował jakiegoś punktu zaczepienia, który pozwoliłby wyrwać mu się z nałogu, w który nieświadomie popadał. Tabletki. Opakowanie miało starczyć na miesiąc nie wytrzymało tygodnia. Po drzewku. Z korzeniami. Oparł się na narzędziu. Jakieś małe kwiatki rosły pod płotem. Marzenia. Ukucnął przy nich i wyciągnął dłonie. Kwiatków nie było. Marzeń też nie. Praca z Martinem? Ucieczka. Oczywiście. Przysiadł na jednym z większych kamieni. Głowa bolała go nieznośnie. Ból wzmógł na sile, gdy tylko zaczął kopać. Te tabletki działają cholernie krótko… Proste tłumaczenie. Łyknął. Ostatnia. Musiał zakopać dziury powstałe po krzewie i drzewku. Musiał pracować by zapomnieć o Sel i nocy z Mariką. Prychnął nagle rozbawiony. Tu akurat nie ma czego zapominać… Skoro nic się nie pamięta? Trzask. Trzask! TRZASK! Odwrócił głowę i wbił wzrok w przęsła płotu. Usłyszał jak coś dużego łupnęło o podłogę. Poderwał się z kamienia i chwycił sztachetki. Wytrzeszczył oczy. Co jest do cholery…? Okna salonu zostały pozbawione szyb. Na jego oczach to samo stało się z oknem na korytarzu. Wystawała przez nie noga od krzesła. Znów coś upadło. Przeczesał włosy dłonią. Co jej strzeliło do głowy? Odsunął się od płotu jak oparzony. Ona nie życzy sobie twojej pomocy… - cichy kpiący sobie z niego głosik. Chwycił szpadel i poszedł go schować. Wykopane rośliny i doły po nich zostały nie ruszone. Ukrył się we własnym domu.

/ Kuchnia

Judit

/ Łazienka

Wyszła tylnymi drzwiami i rozejrzała się po ogrodzie. Spojrzała na swój dom z dziwnej teraz perspektywy. Nigdy nie była po tej stronie płotu, nie była w ogrodzie swej siostry. Znała go tylko od przodu, gdzie rosły same iglaste drzewka. Z tyłu mieli mały trawnik, szopkę. Rosła tez okazała jabłoń. Nie było tutaj zagracone, ale nie rosły też kwiaty. Kwiaty miała bardziej po lewej stronie stronie domu przy małym tarasie. Podeszła do linek i złapała pierwszą z brzegu rzecz. Były to spodnie, na pierwszy rzut oka wiadomo że Mariki, bo nie były czarne. Nie wiem czego on nie lubi w kolorach, przecież są takie fajne... Niebieskie, czyli jeansy i do tego rurki. Jak ty się w nie mieścisz po porodzie ja nie wiem. Westchnęła i schyliła się po klamerki. Rozwieszanie szło jej średnio, nie spieszyła się. Okno w sypialni na pierwszym piętrze nie otwarło się, a Adam jej nie poganiał. Trochę przeszkadzał wiatr wciskający do oczu włosy dziewczyny. Byle to skończyć i sobie iść. I byle się na mnie nie darł. Porozwieszała ich ciuchy patrząc na wiszące zabawnie, do góry nogami koszulki. Odstawiła miskę pod słupek nakrywając nią klamerki. Musiała wrócić na górę i zapytać co dalej, nie miała pojęcia czy coś jeszcze dla niej planował.

/ Sypialnia

Adam Knight

/ Kuchnia

Choć sam nie przepadał za słońcem wiedział że Juniorowi jest ono potrzebne, więc podjął ten trud i wyszedł by podsmażać się systematycznie w cieple wielkiej gwiazdy. Wyszli drzwiami z korytarza, bezpośrednio na tyły ogrodu. Ławka na tarasie z naturalnych powodów odpadała. Adam usiadł w progu drzwi a Junior zajął jego kolana by dopić w spokoju herbatkę. Mężczyzna wsparł się bokiem o futrynę zastanawiając się czy jego życie tak właśnie by wyglądało gdyby uparcie pragnął tylko samego dziecka, a nie jego i jego matki. Potrafił już trochę zrozumieć Grace, jakąś część z jej pobudek, które były odpowiedzialne za decyzję by wychować Adama w pojedynkę. Pominął jak zwykle nieistniejącą dla niego osobę ojca i doszedł do wniosku że ona miała o tyle lepiej że dziecka jej nikt odebrać nie mógł. Przyglądał się małemu Adamowi do którego przywykł i traktował jak swoje własne, bo bez różnicy było mu to czyja krew w nim płynie. Kolejnej dwójki nie potrafił sobie jeszcze wyobrazić, tym bardziej nie teraz kiedy porównano go do pasożyta. Junior odsunął butelkę od ust i wyciągnął rączkę w stronę czarnego kota, który najprawdopodobniej porzucił wygodną miejscówkę na balustradzie i przechadzał się by poszukać sobie innego miejsca. Junior zawiercił się chcąc iść do Pecha, więc Adam został zmuszony do tego by wstać i udać się do kota w pielgrzymkę, bo Pech nie dał za nic się przywołać i manifestując filozofię leniwizmu położył się w trawie i przewracał z boku na bok prezentując w pełnej krasie czarne, błyszczące futerko, które wydatnie kontrastowało z zielenią trawy. Mężczyzna przykucnął przy nim, a jego syn wyciągnął dłoń i pacnął kota w ucho. Adam uśmiechnął się kręcąc głową i ujął drobny nadgarstek chłopca pokazując mu jak to poprawnie zrobić. Pech znów się obrócił, a Junior roześmiał się i nic nie robiąc sobie z nauk ojca pacnął go ponownie, tym razem po żebrach. Adam podrapał kota za uchem, a ten przeciągnął się i usiadł by wyczyścić futerko. Mężczyzna klapnął na ziemi i skrzyżował nogi. Junior popijając herbatkę i korzystając z klatki piersiowej czarnowłosego jako oparcia grzał się w słońcu nie odrywając za wiele wzroku od końcówki kociego ogona. Z tyłu było zacisznie, wiatr im nie przeszkadzał. Adam był nawet skłonny przyznać że kiedy już zapomniało się o wszystkim to takie bezproduktywne siedzenie tutaj sprawiało przyjemność. Z drugiej jednak strony rwało go do Nowego Yorku jak nigdy przedtem. Ciągnęło go tam wszystko począwszy od kawalerki, aż po korki na ulicach i wieczny hałas. Nawet rozmowa z matką nie wydawała się tak straszna jak zazwyczaj. Adam wyciągnął telefon i raczej z nudów niż z potrzeby wybrał numer Grace. Skończył z nią rozmawiać kiedy mały zaczął lecieć przez ręce i zrobił się senny. Wstał powoli i poszedł do domu, kierując swe kroki bezpośrednio na górę do sypialni.

/ Sypialnia