Klify

Leah

-O niczym innym w tej chwili nie marze...-szepnęła- Ja... nie chce słuchać ich myśli, rozumiesz? Jeśli to wszystko potoczy się według mojego sceniariusza to myśli Sama o Emily będą o niebo mniej uciążliwe niz Gasparda o Dei. -machnęła ręką- wracam do domu. -mruknęła zasłaniając swoj zaokrąglony brzuszek strzępkami koszuli. Ogolnie ostatnio nabrała pelniejszych kształtów.

Adam

Adam przypatrywał jej sie z uniesionymi brwiami. Nie wypadało mu pytac czy przytyla

Leah

-Czemu się tak na mnie gapisz? -zapytała podążając za jego wzrokiem- Ach tak... No jak widzisz niedługo będę się zataczać.

Adam

- Bez przesady - mruknął Adam z uśmiechem - To nawet całkiem apetycznie wygląda.
- Przepraszam, Leah - w myslach wyzwał się od najgorszych debili

Leah

-Nie przepraszaj....-wzruszyła ramionami- niedługo i tak będę mieścić sie tylko w męskie ciuchy... -zaśmiała się- Embry już mi to zapowiedział.

Adam

- Męskie ciuchy to nie tragedia. Znacznie gorzej by było, gdybyś łaziła w ciuchach mojej babki - zachichotał - Ona nosiła reformy z falbankami

Leah

-Tylko że ja nie powinnam przytyć... -westchnęła- Przecież ruszam się non stop... Widocznie powinnam dać sobie spokój z jedzeniem... -wzruszyła ramionami- Wisi mi to. A falbanki nie byłyby takie zle.

Adam

Adam poskrobał się w głowę. To o czym pomyślał było tak absurdalne, ze... nie chcial jej denerwować.
- Leah... a moze..- zaczął - Nie, dobra. zapomnij. To durne było - speszył się natychmiast i otrzepał z trawy wlasne portki.

Leah

-CO bylo durne? -zerknęła na niego przez ramię.

Adam

Musiał jakoś gładko z tego wybrnąć.
- Chciałem zapytac czy na pewno chcesz wracac do domu? - przełknął ślinę - bo wiesz... w razie co to mozesz u mnie przekimac póki sie nie ogarniesz nieco... obiecuje ze nie bede wstawial zadnych bajerów ani nic z tych rzeczy - nawet nie mrugnął.

Leah

Odwróciła się mierząc go wzrokiem- Ty łżesz jak pies... -wzruszyła ramionami- A ja wrócę jednak do domu. To będzie najlepsze rozwiązanie.

Adam

Wcale nie łgał aż tak bardzo. To była nastepna rzecz o którą chciał zapytac. Nie lubil jak mu zarzucano klamstwo. No ale jak mial ja zapytac czy aby nie jest w ciąży?
- Jak wolisz... - westchnął i zaczął isc za nią.

Leah

-Będziesz za mną dreptał? -mruknęła idąc w stronę domu.

Adam

- Taki był mój plan A - wzruszył ramionami idąc obok niej

Leah

-Masz plan B? -zapytała podchodząc pod swój domek.

/dom Clearwaterów.

Adam

- Myślę, że mi niepotrzebny. - zamierzał odprowadzic ja pod same drzwi

/ dom Clearwaterów

Leah

/??

Leah wróciła na klif załamana. Gdyby tylko mogła zrzuciłaby się z urwiska. Czemu go okłamała?! Żeby się odczepił? Brawo. Wiedziała, że go kocha... Ale po prostu jeszcze sobie tego nie ułożyła. Nie była gotowa zostać mamą... A wszyscy nie spodziewają się nawet tego, że mogłaby swoje dziecko zostawić. Tylko, że ona naprawdę nie miała na to siły. Bała się. Bardziej tylko przerażało ją to, że Gaspard mógł odejść na zawsze.

Ian

/???

Ian przechadzał się po okolicy którą dobrze znał. Klify, mimo upływu lat wcale się nie zmieniały.
Zanim ją zobaczył - poczuł.
Ten sam zapach przypominający miód, wanilię z dodatkiem imbiru.
Podszedł do niej z uśmiechem na ustach.
- Urosłaś, słodka Leah. Nogawki ciemnych jeansów miał mokre od rosy.

Leah

Leah momentalnie poderwała się z ziemi. Spojrzała na chłopaka z uwagą a wzrok delikatnie rozbłysk jej szczęśliwszym blaskiem. Poznała go. Swojego przyjaciela... I pierwszą 'szczenięcą' miłość. To były dobre wspomnienia. O tyle lepsze, od tego co działo się teraz. Dziewczyna w mgnieniu oka splotła ręce na jego karku.
-Ian... -mruknęła cichutko.

Ian

Ian cicho zamruczał.
- Gdy miałaś siedem lat nie byłaś aż taka wylewna.
Jedyne na co mogłem liczyć to buziak w policzek za dwie gumy do żucia.
Zaśmiał się z własnych słów.
Przyjrzał się dziewczynie, na jej twarzy malowało się...
no właśnie, co?
Żal? Smutek? Czy po prostu - zmęczenie?
- Klify może się nie zmieniły, ale ty Leah, bardzo. Coś cie trapi, i te dziesięć lat nie robi żadnej różnicy. Kiedyś był to niefortunnie zgnieciony motyl a teraz...?
Zapytał patrząc w jej oczy.
- Wiesz że mnie nie okłamiesz. A więc...?

Leah

-W telegraficznym skrócie? -zapytała ciągnąc go za rękę, tak żeby usiadł z nią na ziemi.
-Mam parę problemów... Jednym z nich jest fakt, że nadal kłamię... -mruknęła czując jak jej serce rozłamuje się na dwie połówki. Całe jej serce krzyczało, że chce Gasparda z powrotem. A ona nie wiedziała już co ma ze sobą zrobić. Widok klifów i Iana jednak powoli ją uspokajał. Wpatrywała się w chłopaka jak w obrazek.
-A to Embry się ucieszy... -wyszczerzyła się leciutko. Szerzej nie dałaby rady. Powstrzymywanie łez zdecydowanie utrudnia takie twarzowe akrobacje.

Ian

- Embry? Oh, ten mały któremu ciągle dawałem lanie? Popatrzył na nią kątem oka.
- Już czuję jaką szykujesz odpowiedź. "Nie, nie! On nie jest mały! Wydoroślał i ma już trójkę dzieci". Samo słowo "dziecko" wywołało u niego śmiech. Cała reszta dzieciaków w La push które znał, była zbyt młoda aby myśleć o dzieciach.
- Byłaś małą kłamczuchą. Kiedyś próbowałaś mi wmówić że jesteś królewną, pamiętasz?
Mówiłaś że Gdy będziesz miała kłopoty, przyjedzie rycerz na białym koniu i porwie cię do zamku. Ian wyraźnie się rozmarzył.
- Jak widać nie przyjechał...

Leah

-Więc jestem upadłą królewną. Przeze mnie mój królewicz odjechał... -wzruszyła delikatnie ramionami, nadal walcząc z potokiem łez, który cisnął się jej do oczu. Stopniowo skupiwszy się na chłopaku udało jej się to opanować.
-I Embry nie ma dzieci....-zaczęła wgapiając się w ocean- Ja tak...-dodała cichutko.

Ian

Ian zamrugał z niedowierzaniem.
- Gratuluję. Wyszeptał.
- Jak się nazywa? Zapytał. Do Ust cisnęło mu się milon pytań. "Kto jest ojcem? dlaczego? Jak długo?"
Objął ją ramieniem i przytulił mocno do siebie.
- Nie uważam byś była gotowa na bycie matką, ale jeżeli już jesteś pewnie nie przestajesz być silna. Zawsze walczyłaś do końca, Leah. Przypomniał jej wplatając dłoń w jej włosy. Był to czysto przyjacielski gest.

Leah

Bezwiednie przytuliła się do jego ręki. Było jej tak przykro... Z jednej strony z chęcią zrzuciła by się z tego klifu. A jeśli nie siebie to przynajmniej coś równie ciężkiego. Czuła się tak strasznie głupia. Czemu w ogóle przyszło jej coś takiego do głowy? Chciała go zranić. Owszem. Chciała żeby chociaż przez chwilę poczuł to... co sam jej zafundował... Jednak nie wiedziała że obejdzie się to takim kosztem. Gdyby wiedziała gdzie jest pobiegłaby tam choćby teraz. Westchnęła cichutko.
-Bo nie jestem Ian. Nie mniej Jose jest od jakiegoś czasu częścią mojego życia... -mruknęła głosem pełnym obaw i niepewności.

Ian

- Twojego... i? Zapytał patrząc jej w oczy.
- Jeżeli jest ci ciężko... a jest spójrz. wskazał na walizkę za sobą.
- Wróciłem do La Push. I mam zamiar tu mieszkać. Jeżeli nie masz nic przeciwko... źle - To znaczy o ile mógłbym zamieszkać z tobą przez pewien czas, to chętnie bym ci pomógł. Muszę odnowić dom mojej matki, narazie panuje tam niezły śmietnik.

Leah

-Gaspard się do niej raczej nie poczuwa...- mruknęła dość spokojnie jak na szalejące w niej emocje.
-Ian... Moi rodzice wyjechali na jakiś czas... Podobno ratują swoje małżeństwo. Seth jest z nimi... Myślę, że nie będzie z tym problemu...- uśmiechnęła się delikatnie. Jak na dawną Leh przystało.
-Najwyżej przypilnujesz mnie, żebym nie schowała przez przypadek dziecka do szafy...

Ian

- Ani do lodówki. Uśmiechnął się wstając.
-Nie masz pojęcia jak cudownie jest wrócić do miejsca które się kocha. Wziął głęboki wdech a morskie powietrze wbiło mu się w nozdrza.
- Dosyć użalania się nad sobą, Leah. Muszę zobaczyć Jose. Poza tym... mała już pewnie za tobą tęskni. złapał ją za rękę i pociągnął ku sobie.
- Dupek Gas nie potrafił się tobą zająć, to zrobię to ja, przynajmniej przez pewien czas, mam nadzieję że nie masz nic przeciwko?

Leah

-Ale to ja go wyrzuciłam... -mruknęła wbijając wzrok w ziemię. Najbardziej potrzebowała teraz mamy. Znów czuła się jak mała, bezbronna dziewczynka.

Ian

Wymownie wywrócił oczyma, szykowała się dłuższa rozmowa.
-Prowadź.

Leah

Ścisnęła mocno jego rękę. Brakowało jej chwilowo wsparcia. Ian niemal spadł jej z nieba. Miała nadzieję, że dzięki temu się nie posypie. Ale jeszcze większa nadzieja rodziła się w jej sercu, delikatnie łagodząc ból. Chciała znów mieć Gasparda. Tego, którego pokochała. Pociągnęła Iana w kierunku domu z ciepłym uśmiechem.

Selene

/Plaża

- Cudownie... - powiedziała, gdy dotarli na miejsce. Spojrzała z zachwytem na roztaczający się przed nimi widok. - Mówiłam, że to piękne i magiczne miejsce...

Adam Knight

/ Plaża

Przypomniał sobie wydarzenia mające niedawno miejsce. Teraz już napewno tak... Patrzył na nią z zachwytem. Nie widziała tego bo była zapatrzona gdzieś przed siebie.

Selene

Odwróciła się i złapała go za rękę, by stanął bliżej niej.
- Kocham La Push, tu czuję się naprawdę sobą - uśmiechnęła się. - Mam nadzieję, że i ty pokochasz to miejsce.

Adam Knight

- Wystarczy że pokochałem już kogoś związanego z tym miejscem - wyznał bez ogródek. Poczuł się teraz tak szczęsliwy, tak pełen tego co dobre. Pogładził ją po włosach. Zrozumiał co czuje. Aktualnie była dla niego wszytkim. Oddychał nią, żył dla niej. Wszystko stało się jasne i klarowne.

Selene

- Ty mnie... kochasz? - spytała, ale czuła, że Adam naprawdę mówi prawdę. - Ja... nie dokończyła, tylko rzuciła mu się w ramiona, obejmując i całując gorąco.

Adam Knight

Poczuł się spełniony. W tej chwili nic bardziej się dla niego nie liczyło jak ta przypadkowo spotkana dziewczyna. Była dla niego całym światem. Była jego przyszłością. Nie mógł pojąć dlaczego wcześniej się tak przed tym bronił. To takie wspaniałe.... Przyciągnął ją do siebie blizej jeśli to było możliwe. Jej usta były tak słodkie.... Zakręciło mu się w głowie.

Selene

- Ja też cię kocham, wiesz? - szepnęła, składając na jego wargach pojedyncze pocałunki. - Jak nigdy jeszcze nikogo - dodała.

Adam Knight

- Chyba wiem... - uśmiechał się do niej. Jak nigdy jeszcze nikogo...

Selene

Przytuliła się do niego szczęśliwa. Wyrzuciła z pamięci niedawne chwili smutku, myśląc tylko o tym, co wydarzyło się przez ostatnie chwile.