Klify

Adam

Adam pokiwał głową ze zrozumieniem.
- Znam uczucie... - Spostrzegł, że dziewczyna się trzęsie.
- Yuma... - zwrócił się do niej najbardziej spokojnym głosem na jaki było go stać. - Yuma... opowiedz mi o tym co lubisz robić najbardziej... - chciał odwrócić jej uwagę od tego co się z nią działo.

Gość

Yuma odwróciła głowę i spojrzała na Adama.
- Czym jestem? - zapytała.
Czuła, że chłopak potrafi odpowiedzieć na jej pytanie. Dopuszczała do siebie myśl, że nawet mógłby jej pomóc.

Adam

Adam spojrzał na nią w skupieniu. Cholera, to nie ja powinienem ją wtajemniczać...
- Usiądziemy? - wskazał na kamienie i klapnął na nich tyłkiem. Poczekał aż dziewczyna również usiądzie.
- Jak dawno to się zaczęło? - chciał się zorientować co dziewczyna już wie, co się wydarzyło, a co jeszcze przed nią.

Gość

Usiadła na kamieniu obok Adama.
- Trzy lata temu.
- Jak to możliwe, że mogę zamieniać się w wilka? - Dodała po chwili. - Nie jestem człowiekiem? Czemu przez tak długi czas nie spotkałam nikogo podobnego do mnie?
Patrzyła na Adama oczyma pełnymi strachu, jakby ukrywała go w sobie przez bardzo długi czas.

Adam

Adam westchnął I co ja mam jej powiedzieć? Wygrałaś los na loterii? Ciesz się, będziesz długowieczna? Szlag by to...

- Twoja rodzina pochodzi stąd prawda? Jest taka stara legenda... - Adam opowiedział jej legendę o Quilettach i ich przodkach wilkach.
- Jesteś jedną z nich, Yuma. Jedną ze sfory... Chociaż dziewczynom przydarza sie to niezmiernie rzadko.... Powinnaś się spotkać z Samem, to tutejszy alfa, przywódca sfory... - Adam spojrzał na nią uważnie - Yuma... czy potrafisz zapanować nad przemianą?

Gość

Yuma słuchała legendy z szeroko otwartymi oczami.
Jestem jedną ze sfory. Zdziwiła się, kiedy poczuła coś na kształt ukojenia.
- Tak. Czasem zdarzy mi się zapomnieć, ale muszą mną tagrać naprawde silne emocje. A to raczej rzadko mi się przytrafia. - uśmiechnęła się.
- Czy... czy Ty też jesteś wilkołakiem? - zapytała nieśmiało.

Adam

- Winny... - uniósł kąciki ust - czasem mi się zdarza... od czterech lat... Mniej więcej.

Gość

Uśmiechnęła się szerzej i wstała.
- Pokaż mi swojego wilka. - poprosiła, a oczy jej zalśniły.
- Nigdy nie widziałam żadnego. Po za własnym odbiciem w wodzie.

Adam

Adam zaśmiał się.
- A co jeżeli uznasz, ze w tamtej postaci jestem przystojniejszy? Załamię się do końca - puścił do niej oczko. - Muszę się rozebrać, więc jakbyś była łaskawa... - dał jej znak żeby się odwróciła.

Gość

- Tak, tak.
Yuma zarumieniła się lekko i szybko odwróciła się.
- Czy Leah też jest wilkołakiem? - zapytała gapiąc się w dal.

Adam

Adam zrzucił ubranie i przemienił się szybko.
Na to pytanie powinna Ci odpowiedzieć Leah, a nie ja

Nie chciał przestraszyć dziewczyny, więc nie warknął. Szczeknął po wilczemu.

Stanął prężąc się dumnie. Lubił swojego wilka, chociaż miał nietypowe umaszczenie. Płowe z czarną pręgą wzdłuż grzbietu.

Gość

Dziewczyna odwróciła się i spojrzała na wilka.
- Łaaaaał...
Podeszła do Adama i pogłaskała go po głowie jak pieska.
- Śliczny jesteś.

Adam

Adam spojrzał na nią z lekką dezaprobatą.
Co ja pies jestem? Pacnął ją łapą w nogę i pokręcił głową.

Gość

- Przepraszam. - uśmiechnęła się niewinnie.
- Teraz Ty się odwróć. - powiedziała rozpinając bluzę.

Adam

Adam kłapnął paszczą i odwrócił się uprzejmie

Gość

Yuma szybko rozebrała się i przemieniła. Jej wilk był czeroladowej maści, z ciemnymi obwódkami wokół oczu.
Podeszła do Adama i trąciła go pyskiem.
I jak?

Adam

Pięknie, panienko Yuma. Adam radośnie trącił ją nosem. Humor mu się poprawił. Chcesz pobiegać po La Push?

Gość

No pewnie!
Yuma uśmiechnęła się po wilczemu. Bardzo lubiła przebywać pod tą postacią. Czuła się wtedy swobodniej.

Adam

Adam odwzajemnił wilczy uśmiech i skoczył przodem. Musze walnąć rundkę po lesie, lepiej mi się śpi potem. Poczekał aż dziewczyna do niego dołączy Prędzej czy później trzeba będzie Cię zabrać do Sama, ale... może jednak później! Machnął ogonem i skubnął Yumę w kark. Naprawdę humor mu się poprawił. Wypruł mocno do przodu.
//las

Gość

Nie myśl sobie, że tak łatwo dam się prześcignąć.
Uszczęśliwiona perspektywą spenetrowania lasów La Push, rzuciła się pędem za Adamem.

//Las

Dea

// dom Gasparda

Dea przywlokła się noga za nogą. Usiadła w miejscu, w którym wcześniej spotkała Gasparda. Wiał zimny wiatr, troche nią telepało. Postanowiła odczekać jeszcze chwilę i wrócić do domu. Na szali lezało zapalenie płuc albo wytrwanie z kilkoma osobami w tym samym pokoju. Z dwojga złego wybrała siedzenie z ludzmi w tym samym pokoju. Była nikłą szansa, ze pójdą sobie szybko. Zapalenie płuc nie byłoby tak uprzejme. Wciągnęła głęboko morskie powietrze. Schłodziło jej tchawicę.
No i co, dziewczynko? Nie spodziewałaś się takiego obrotu sprawy... W końcu zaczyna się coś układać, prawda? Uśmiechnęła się do siebie Może jest szansa że wyjdziesz na ludzi... Objęła ramionami kolana i spojrzała na horyzont. Widok linii morza stykającego się z niebem zawsze na nią dobrze działał. Choćby nie wiem jak burzliwe przy brzegu, tam zawsze zdawało się być łagodne i spokojne.

Dea

Zmarzła już całkiem mocno. Wstała z werwą i pobiegła do jej obecnego domu.

// dom Gasparda

Melanie

//las
-nie śmiej się.
trzepnęła chłopaka w głowę i zeskoczyła z niego.
-No to teraz moja kolej.

Jacob

- Ałć. - syknął specjalnie. Uśmiechnął się. - Twoja kolej na co? - zapytał śmiało idąc w kierunku krawędzi klifu. Wiatr wiał tu naprawdę mocno, morze było wzburzone. Jacob miał na sobie tylko t-shirt i wytarte jeansy ale nie było mu zimno. Wręcz przeciwnie.

Melanie

-Oj nie przesadzaj to nie było mocno. Prawda?
Popatrzyła na chłopaka
-No to, żebyś wskoczył mi na plecy.
Uśmiechnęła się.

Jacob

- Czaszka mi pękła, normalnie. - wyszczerzył się. - Nie ma mowy. Chcesz się połamać? - parsknął śmiechem po czym zaczął ściągać koszulkę.

Melanie

-Az tak cię rozgrzewam?
Zażartowała widząc rozbierającego się chłopaka.
-no weź nie bądź taki. Chce ci pokazać że też mogę.

Jacob

- Nooo.. nawet nie wiesz jak bardzo. - zaśmiał się. Zdjął koszulkę, spodnie i buty i ułożył je na jakimś kamieniu. W samych bokserkach podszedł do krawędzi klifu. Wychylił się by spojrzeć w dół. - Oho, ale dzisiaj fale... - mruknął.

Melanie

-Czekaj.
Udała że się zastania.
-Czy to nie ty, kazałeś mi wziąć bluzę?

Jacob

- No... tak. - przyznał zerkając na dziewczynę przez ramię. - Mi zawsze jest ciepło. - uśmiechnął się. Szybkim ruchem ręki zdjął z włosów gumkę. Potrząsnął głową by roztrzepać sobie czuprynę. - No to... na razie. - wyszczerzył się, odbił się mocno nogami od ziemi i skoczył.

Melanie

-Jacob debilu.
Zobaczyła skaczącego chłopaka.
Podbiegła do końca klifu.
Ściągnęła bluze, nie zdążyła mu powiedzieć, że jej też zawsze jest ciepło.
-Mogę też?
Wydarła się za chłopakiem, mając nadzieję na jakąś odpowiedź.

Jacob

Jacob słyszał już tylko świst powietrza i fale uderzające o ścianę klifu. Uwielbiał skakać z klifu. Lecąc czuł się wolny jak ptak. Wpadł do wzburzonego morza.

Melanie

Pokręciła głową.
Rzuciła bluzę i torbę obok rzeczy Jacoba.
Następnie zdjęła zdjęła bluzkę i spódnicę.
Jestem tego pewna?
Przeczesała włosy ręką.
Będzie fajnie
rozbiegła się i wybiła z klifu.

Jacob

Fale były jednak mocniejsze niż sądził Jacob. Z trudem utrzymywał głowę wynurzoną, co dopiero mówić o pływaniu. Nagle obok niego, do wody wpadła Mel. - Co ty wyprawiasz?! Zwariowa... - nie dokończył bo kolejna fala zalała mu twarz.

Melanie

-To było dość ciekawe.
Powiedziała zanim kolejna fala ją przykryła.

Jacob

Ponownie się wynurzył. - Chcesz się utopić?! - ryknął. Zanurzył się pod wodę zanim zrobiła to za niego fala. Podpłynął do dziewczyny i pociągnął ją za rękę by się wynurzyła.

Melanie

-Och daj spokój.
Zbagatelizowała sprawę. Zaczęła powoli poruszać się w stronę brzegu.

Jacob

Płynął za nią. Wciąż przyglądał się bacznie dziewczynie czekając tylko kiedy będzie musiał wyciągać ją spod wody.

Melanie

Dotarła do brzegu, po drodze parę razy zalała ją fala, ale jakoś dawała sobie rade. wyszła w wody i odwróciła się by sprawdzić gdzie jest Jacob.

Jacob

Wyszedł z wody za dziewczyną. Mokre włosy lepiły mu się do twarzy. Potrząsnął głową podobnie jak to robią psy ;P.