Dzikia plaża

Lily

j.w

Część plaży, z daleka od wejścia z rezerwatu, gdzie ludzie nie chodzą. Od czasu do czasu ktoś się tam zapuści. Ale jest bardzo miło, ładnie i zadbanie. ^^

Bastian Martínez

Truchtał po plaży pod postacią wilka. Wdychał zapach słonego powietrza. Po chwili skierował się w stronę klifu.

//klif//

Gość

// dom państwa Sohma

Annie dotarła na dziką plażę. Lubiła to miejsce. Takie ciche i spokojne. Usiadła na piachu i wpatrzyła się w wodę.

Nadine

Nadine już dawno nie zmieniała się w pumę, dlatego była niespokojna. Po zamieszkaniu w La Push bez babci czuła się dziwnie osamotniona. Całe dnie spędzała na pisaniu i to ją gubiło, traciła poczucie czasu.
Gdy wreszcie miała dosyć samotności, przybiegła na plażę. Zmieniła się gdzieś w zaroślach i teraz powoli spacerowała po pustej plaży. To może niecodzienny widok: wielki, czarny kot, dreptający po piasku. Teraz jednak Nadine o to nie dbała. Zawsze mogła schować się w zaroślach.

Embry

Musiał jakoś odreagować wszystko więc przybiegł na plażę. Ciągle myślał co robi Dea z tym całym Markiem. Tu był spokój i mógł pomyśleć.

Nadine

Nadine nadal jako puma zaczęła tarzać się w piasku. Po chwili opadła na bok i leżała. Z dala mogła wyglądać jak martwa, ale ona po prostu odpoczywała. Wreszcie poczuła się wolna.

Embry

Spojrzał na coś co tarzało się w piachu. Wilkiem nie było . Podszedł bliżej. Puma. Nie bał się jej bo w końcu był wilkiem. Usiadł obok niej i przyglądał się. Faktycznie wyglądała jak martwa więc patrzył czy jej klatka piersiowa się unosi

Nadine

Nadine uchyliła powieki i zerwała się nagle z piasku. Warknęła. Po chwili jednak stwierdziła, że człowiek jej nic nie zrobi. Machnęła łapą i usiadła niczym grzeczny kotek, przyglądając się chłopakowi. Nie bał się jej?

Embry

Nawet kiedy się obudziła i warknęła nie przestraszył.
- Spokojnie - zaśmiał się i położył się piasku wpatrując w niebo

Nadine

Obeszła chłopaka naokoło. Gdy była za jego plecami, zmieniła się w kobietę. Zaśmiała się cicho i usiadła na piasku obok niego.
- Bu - udała, że go straszy. Odgarnęła dłonią długie włosy i spojrzała na chłopaka, unosząc brwi. Czuła, że nie jest zwykłym chłopakiem. Seth kiedyś tak na nią patrzył.

Gość

//Alaska

Wbiegł na plaże i chowając się za jakimś drzewkiem, zmienił się w czeka i przywdział bokserki i spodenki do kolan. Przeszedl się kawałek, podziwiając piękny, i straszący ogromem ocean. Naraz zobaczył znajomą twarz. Podreptał w stronę dziewczyny i usiadł obok. Przez chwilę w milczeniu bezczelnie jej się przyglądał, po czym ego twarz rozpromienił szeroki uśmiech.
-Nad! - Powiedział odkrywczym tonem. - Co to tu robisz?

Nadine

- John? - uśmiechnęła się szerzej. Mruknęła zadowolona, jak miała to zwyczaj robić pod postacią pumy. Zmierzyła chłopaka wzrokiem - Jesteś jeszcze bardziej napakowany niż dawniej. Bierzesz sterydy? - zaśmiała się cicho i poprawiła brzeg czarnej sukienki.

Gość

-To miał być sekret. - Mruknąl, udając przestraszonego. Za chwilę jednak napowrót się uśmiechnął. - Co ja ci mogę powiedzieć...? - Zastanawiał się na głos. - No, włosy ci urosły. I rzęsy. I jakaś taka bardziej okrągła jesteś. - Zrobił bardzo znaczący gest w okolicach klatki piersiowej Razz

Nadine

- To chyba dobrze - uśmiechnęła się, znów poprawiając kosmyk włosów opadających na czoło. Odkąd opanowała swoje przemiany faktycznie, wyładniała. Koci urok przejawiał się w jej uśmiechu, wyglądzie i spojrzeniu. Właśnie teraz obdarzyła takowym Johnny'ego.
- Nie wyjechałeś przypadkiem na Alaskę? - spytała, przyglądając się chłopakowi.

Gość

Zrobił sobie bilans w myślach i faktycznie dziewczyna baardzo wyładniała.
-Przypadkiem wyjechałem. - Potwierdził skinieniem głowy. Przydługa krzywka wpadła mu w oczy, wiec szybkim ruchem odgarnął włosy na bok. - Ale wycieczkę sobie można zrobić od czasu do czasu, nie?

Nadine

- A teraz wróciłeś do La Push, czy znów wybywasz? - spytała zaciekawiona. Jej poprzedni towarzysz dziwnie zamilkł, więc pomyślała, że zasnął na piasku. Powoli wstała i zaczęła drążyć palcami stóp jakiś wzorek w podłożu. Uśmiechnęła się do Johna i wystawiła twarz ku morzu. Wiatr powiał na jej ciało i rozburzył idealnie ułożone pukle włosów.

Gość

/?

John biegł wzdłuż plaży juz jakiś trzeci kilometr. Musiał nadrobić to czego nie mógł wcześniej. W uszach miał słuchawki.
Nie zważając na pogodę ubrany był w obcisły, biały podkoszulek i spodnie od dresu choć na dworzu było koło 0 stopni...
Z daleka zauważył jakąś parę lecz dalej biegł, w ich stronę.

Nadine

Nadie powoli podeszła do wody i zamoczyła bose stopy w zimnej wodzie. Uśmiechnęła się lekko do chłopaków, którzy pozostali w tyle. Może im było cieplej, w końcu to mężczyźni. Johnny natomiast na pewno miał z czterdzieści stopni więc o niego się nie martwiła. Machnęła stopą i ochlapała ich trochę. Po chwili ujrzała biegającego faceta i zawiesiła na nim wzrok.

Gość

Biegł dalej.
Nie zważając na chłód, byl przecież zachartowany. Obcisły podkoszulek dokładnie prezentował jego spore mięśnie.
Biegł dalej patrząc w horyzont gdy nagle ujrzał dwa metry od siebie jakąś kobietę. Zatrzymał się Metr przed nią bo pewnie by ją staranował.
Na jego ciele widoczne były blizny, dużo blizn... Wyjął słuchawki i spojrzał znów an kobietę.
- przepraszam - powiedział spokojnie. Mimo tak długiego dystansu jego oddech nieznacznie tylko przyspieszył to też mógł normalnie rozmawiac.

Nadine

- Nic się nie stało przecież - odparła, unosząc lekko brew. Uśmiechnęła się kącikiem ust i przyjrzała się mężczyźnie dokładniej. Wyglądał jak wilkołak: ogromny, napakowany. Jednak po bliznach stwierdziła, że nie może być wilkiem. Przygryzła lekko wargę.
- Jestem Nadine - przedstawiła się i znów odgarnęła kosmyk włosów za ucho.

Gość

Uśmeichnął się lekko.
- Nazywam sie Rambo. John Rambo - odpowiedział spokojnie. Wiedział ze dziewczyna, jeśli choć trochę słyszała o wojnach pewnie ęzie kojarzyć jego nazwisko więc tylo spokojnie stał.
- miło poznac - dodał po troszkę długiej chwili. Jak to on. Wyłączyłs woje urządzenie muzyczne i schował je w keiszeni

Nadine

- Mi również - uśmiechnęła się lekko. Porozmawiali trochę i w ogóle. Po jakimś czasie, gdy zerknęła na zegarek, stwierdziła, że czas na nią. Pożegnała się buziakiem w policzek jedynie z Johnny'm, bo jego znała najdłużej. Miło było poczuć ciepło jego skóry w tak chłodny wieczór.
- Do zobaczenia - uśmiechnęła się lekko. Poszła powoli w stronę zarośli. Tam zmieniła się w pumę i pognała do domu.

Gość

Po spacerku postanowił, że może jeszcze pomęczyć Nadie. Zmienił się w wilka i pobiegł za jej zapachem.

/Dom Nad {?}

Gość

Pożegnał sie z dziewczyną po czym znów zaczął biec...

/gdiześ

Nadine

Nadine przemieniona w wielkiego, czarnego kota przyspacerowała na dziką plażę. Mimo chłodnego wieczora, z chęcią tu przyszła. Lubiła to miejsce. Usiadła na piasku przy zaroślach i obserwowała jakieś postaci przy wodzie.

Gość

Rolfie, pomimo bycia wybitnym spryciarzem, nie potrafił jeździć na rowerze wyposażony w długie pazury i włochate stopy. Różowy rower z trąbką i ogromy wilkołak pedałujący ile tylko sił w nogach byłby zadziwiającym zjawiskiem nawet w La Push, gdzie sfora wilków bez precedensu paradowała w futrze nawet latem.
Na rzecz spokojnej przejażdżki zrezygnował więc z przemiany i jak zwyczajny człowiek, przemierzał szosy na dwóch kółkach, podśpiewując pod nosem jakieś rapowe kawałki. Celem podróży było piaszczyste wybrzeże, a konkretniej woda, w której można byłoby się przez chwilę popluskać. Gdy tylko kruchy, żółtawy żwir pojawił się pod kołami i gdy szum fal stał się donośniejszy, Rolfie zszedł z roweru. Wyglądał z nim trochę komicznie – wysoki, ubrany w skórzaną kurtkę i biały top oraz ciemne sztruksowe spodnie podpierający się o różowy rower marki rower.

Evan Craven

Przyszedł na plażę, zdjął buty i związał ze sobą sznurówkami po czym przerzucił sobię przez ramię.
Szedł wzdłuż morza mocząc w nim stopy. Wpatrywał się w choryzont z lekkim uśmiechem.

Nadine

Puma obróciła łeb w stronę kogoś, kto zakłócił jej rozmyślania. Bo Nadie nawet jako kot myślała, może nawet zbyt intensywnie. Musiało to śmiesznie wyglądać, bo wielki czarny kot z przekrzywionym łbem musiał wyglądać na zdziwionego. Rozbawił ją widok dobrze zbudowanego faceta przy różowym rowerze. Przez to, że zagapiła się na chłopaka, nie zauważyła Evana w oddali.

Gość

Rolfie bez zażenowania szedł wzdłuż brzegu morza, z uporem maniaka gołymi stopami depcząc muszle. Choć w przeciągu minuty zdążył skaleczyć się dwukrotnie, zdawał się tym nie przejmować. Dopiero gdy nadepnął na wyrzuconą przez fale rybę, wyraźnie odczuł niechęć do dalszej podróży po brzegu i z rowerem u boku. Odszukał wzrokiem ciekawego miejsca i najpierw natrafił na Evana, a później na pumę. Cóż, nie będzie rozmawiał ze zwierzakiem! Aż tak jeszcze nie zwariował.
- Ey, hej. – odezwał się głośno i wesoło do mężczyzny nieopodal.

Evan Craven

Obrócił głowę w stronę chłopaka i zrobił lekko zdziwioną minę. - Cześć. - powiedział spokojnie. Uśmiechną się delikatnie. Zastanawiał się czego ów osobnik chciał. Po zapachu rozpoznał że to wilk.
Jak narazie nie zauważył jeszcze siedzącej nieopodal pumy. ( Razz

)

Nadine

Nadine głośno mruknęła, gdy zauważyła do kogo chłopak podszedł. Pobiegła w krzaki i zamieniła się w człowieka. Wiatr rozburzył jej włosy i trochę zmarzła, ale ubrała się w sukienkę, którą schowała wcześniej w zaroślach. Podeszła wolnym krokiem do mężczyzn.

Gość

(wielkie sorry, ale jednak nie mam ochoty pisać. Mam ochotę na jakiś film, więc zostawię was samych)

Budzik w elektronicznym zegarku na ręku Rolfiego zadźwięczał trzykrotnie dając o sobie znać. Bez wątpienia zaplanowana na dzisiaj godzina była ważna dla blondyna, gdyż poderwał się do biegu z rowerem na tyle szybko, na ile było to możliwe. Gdy tylko opuścił piaszczysty teren, wskoczył na siodełko i pedałował niczym zawodowy kolaż.

Evan Craven

Po chwili zauważył Nadine zmierzającą w ich stronę. Uśmiechną się szeroko wyciągając do dziewczyny rękę.
Usłyszał zegarek chłopaka i zanim zdążył się odezwać ten wskoczył na rower i odjechał. Podrapał się po głowie. Dziwny gość..

Nadine

- Wystraszyłam go? - udała smutną i wygięła usta w podkówkę. Zaraz jednak chwyciła dłoń Evana i usiadła obok niego. - Stęskniłam się , wiesz? Miałam dzisiaj kilka telefonów w związku z moim poprzednim małżeństwem, ktoś nawet podawał się za mojego dawnego męża i żądał pieniędzy z moich książek, rozumiesz to? - zaśmiała się cicho. Czego ci dziennikarze nie wymyślą.

Evan Craven

Wzruszył ramionami po czym spojrzał wesoło na Nad. Cmoknął ją w usta. - Aż tak długo mnie nie widziałaś?
Zaśmiał się słysząc o tym telefonie. - I jak tam ten twój dzieciak z poprzedniego małżeństwa? Poznam go? - wyszczerzył się do niej.

Nadine

- Wysłałam go do klasztoru. Miałam szesnaście lat jak go urodziłam - zaśmiała się. Oczywiście, że miała syna. Jak go sobie namaluje i wytnie. Sądziła, że nawet teraz jest za młoda na dziecko. A Evan dobrze wiedział, że Nadine w wieku szesnastu lat jeszcze nie spała z facetem. W końcu Seth był jej pierwszym. I to całkiem niedawno...

Evan Craven

- Boże. Jesteś okropna. Jak można porzucić własne dziecko? - powiedział udając wielce przejętego. Po chwili zaśmiał się cicho.
Cały czas trzymał jej dłoń i głaskał ją powoli. - I jak się czujesz po tym wywiadzie?

Nadine

- Trochę dziwnie. Czy tak będzie zawsze? Mam na myśli głupie pytania... - spojrzała pytająco na Evana. Przytuliła się do niego, bo było trochę chłodno. A on jak zawsze był nagrzany. - Nigdy tak naprawdę nie porzuciłabym dziecka. Chociaż teraz jest chyba za wcześnie... Mam dwadzieścia lat, niecałe. Mam jeszcze czas na dzieci - stwierdziła. Dwadzieścia lat będzie miała za tydzień. Zupełnie zapomniała.

Evan Craven

- Nie mam pojęcia, Nad. - odparł spokonie. No bo z kąd miał tak naprawdę wiedzieć. Miał nadzieję że tak bo to napewno troche męczące ale musiał przyznać że niektóre pytania go rozbawiły.
Wysłuchał dziewczynę do końca. Kiwną delikatnie głową. Miała jeszcze czas. Ale jakoś wybraził sobię Nadie z okrągłym brzuchem a potem z takim małym dzieciaczkiem na ręku. Mimowolnie szeroko się uśmiechną.

Nadine

Jakoś nigdy nie rozmawiali o zabezpieczeniu, czy coś.. Przygryzła lekko wargę. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, że Evan nie użył prezerwatyw. Pewnie sądził, że brała tabletki. Musi się więc po nie wybrać w najbliższym czasie.
- Mam nadzieję, że za jakiś czas dziennikarze dadzą mi spokój. W końcu pięć powieści to nie tak dużo. Nie jestem wybitną pisarką.