Pokój Zabiegowy

Marika Knight

/ Sala chorych / Korytarz

Wwieźli ją sprawnie do pokoju gdzie gdzie było pełno strzykawek, aparatur i wszystkiego co potrzebne do wykonania badań. Jej twarz jeszcze nie zdążyła nabrać kolorów a po takim widoku na pewno długo jeszcze będzie blada. - Długo to wszystko jeszcze potrwa? - zapytała speszona drżącym głosem. Pielęgniarka powiedziała, że jeszcze trochę musi być uzbroić się w cierpliwość. - Cierpliwość...cierpliwość a ileż można, ja nie chcę być cierpliwa ja chcę stąd iść. - myślała przestraszona. Pierwsze co zrobili to pomiar krwi, kiedy wbito jej igłę w żyłę na wysokości łokcia skrzywiła się mimowolnie. Następnie dano jej czysty sterylny pojemniczek i zaprowadzono do toalety w celu oddania moczu do niego. Na jej twarz wyszedł grymas obrzydzenia i zdenerwowania lecz nie mówiła nic usłusznie zrobiła co jej kazano i oddała przeźroczysty pojemniczek z jej zawartością pielęgniarce, która się uśmiechała, nie odwzajemniła jej uśmiechu. Niecierpliwiła się co raz to bardziej wykonano jej pomiar ciśnienia. Jednakże w tym przypadku ta, która to wykonywała nie była zadowolona z wyniku , pośpiesznie coś zanotowała na kartce. Badania trwały dość długo i były jak dla Mariki wyczerpujące. Po zakończeniu przewieziono ją z powrotem na salę i ułożono w łóżku co przyjęła z wielka ulgą i chwilę później była znów sama. Chciało jej się okropnie spać, przymknęła powieki i wsłuchując się w cisze próbowała zasnąć, lecz sen nie nadchodził nie dawał jej ukojenia, nie odganiał jej problemów. Przed jej oczami ukazywały się różne obrazy jedne lepsze drugie gorsze , nie chciała o niczym myśleć, ale one były uporczywe wdzierały się w jej psychikę jak intruzy nie chcąc dać jej spokoju.

/ Korytarz / Sala Chorych

Adam Knight

/ Dom Adama Knight‘a / Korytarz

Wszedł do pokoju zabiegowego mrużąc oczy z bólu. Uczynna pielęgniarka posadziła go na jednym z krzeseł. Ubrała rękawiczki jednorazowe strzelając nimi. W Adamie obudziła się żądza mordu. Spojrzał na nią spod grzywki z wyrzutem. Zabiję… Zrób to jeszcze raz a zabiję… Każdy dźwięk wydawał mu się nienaturalnie głośny i ostry. Drażnił mu błony bębenkowe bardziej niż cokolwiek innego. Znosił opatrywanie jego rany w całkowitym milczeniu. Zawsze był uparty. Zacisnął szczękę. Krew pulsowała mu w żyłach. Czuł to najwyraźniej w obolałej głowie. Kiedy kobieta zakończyła wyszedł szybko. ‘Dziękuję’ jakoś nie chciało przejść mu przez usta. Moja głowa...

/ Korytarz

Lily

/ dom Takeo [ nie wiem gdzie to pisac]

Przywieźli ja i zaraz potem wzięli ją na cesarskie cięcie.

Potem:
- Masz śliczną córeczkę - pielęgniarka podała jej dziecko. Lily tylko spojrzała na nią bo zaraz musieli ją zabrać.
- Kogoś powiadomić?
- Tak, jej ojca. Jego numer podałam gdzieś w papierach - powiedziała.

Takeo

Wprowadziła go jakaś pielęgniarka. Spojrzał tylko chwilę na Lily, gdyż zaraz podano mu małego niemowlaka owiniętego w kocyk. Pochwycił z delikatnością dziecko i zaśmiał się cichutko. Przysiadł na krześle, które stało blisko niego.
- Co, malutka? Jak ci się podoba na tym świecie? - zapytał radoście, tuląc ostrożnie dziecko. Przez te chwile można było dostrzeć tego dawnego Takeo - zawsze szzęśliwego, uśmiechniętego.

Lily

Spojrzała tylko na nich i spuściła wzrok.
- Jak ją nazwiesz? - spyała

Takeo

- Jeszcze nie wiem. Naomi, Natsumi, Sakura, Sophie,.. dużo jest imion. - powiedział, nie patrząc nawet na Lily. Cały czas przytulał niemowlaka. Uśmiechał się przy tym cały czas. Jego mały skarb.

Lily

- Sophi jest ładnie - powiedziała patrząc na nich. Uśmiechnęła się lekko.

Takeo

- Być może. - mruknął delikatnie kołysząc dziewczynkę, która wkrótce zasnęła. - Śpij kochanie, śpij. - powiedział cichutko, całując niemowlaka delikatnie w czółko. Westchnął cicho szczęśliwy. Rozejrzał się po sali. Aż za dobrze znał te białe ściany, meble, zapach.

Lily

Westchnęła cicho.
- Bedzisz musiał na nią bardzo uważać ,to wcześniak - powiedziała opanowanym tonem.
- Twój partner będzie się też nią zajmował? - spytała spokojnie

Takeo

- Nie wiem. Znamy się bardzo długo, ale prawie nie znam go w ogóle. Wiem na pewno, że jest szczery, uczciwy i nie bawi się uczuciami innych. - powiedział, a ostatnie słowa wypowiedział z lekkim uśmieszkiem. Cały czas przytulał do siebie śpiąca dziewczynkę.

Lily

- Możesz przestać mi dogryzać? -mówiła opanowana patrząc wciąż na nich.

Takeo

- Och, czyżby bolało? Kto by pomyślał, że słowa mogę tak boleć, nieprawdaż? - rzucił w stronę Lily. Z pewnością, przydałby się ktoś, kto by go powstrzymał. Niestety, nie było nikogo takiego. Poprosił przechodzącą pielęgniarkę o szklankę wody. Gdy ją dostał, podziekował z miłym uśmiechem. Wziął łyka wody.

Lily

-Boli czy nie ale nie jest miłe - westchnęła cicho pewna,że tego nie słyszy.
- Będę ją czasem odwiedzać - stwierdziła

Takeo

- Nie jest miłe? - parsknął i nie kontrolując siebie, użył swojej mocy wobec Lily. Znów wszystkie złe wspomnienia zaczęły przelatywać mu przed oczami. Za każdym razem żywsze kolory i ostrzejsze kształty. I głosy pełne bólu. Jęknął, tłumiąc wspomnienia. Rozejrzał się nieco nieprzytomnie. Spojrzał na dziecko. Na szczęście, nadal spało, choć przez chwile się wierciło nerwowo. Spojrzał na Lily.
- Przepraszam. Nie chciałem. - mruknął obojętnie. Nie był pewny, czy dziewczyna zorientuje się o co chodzi. Może nawet i lepiej, jeśli by się nie zorientowala.

Lily

Nagle znów wszystkie wspomnienia złe wróciły, zupełnie jak w domu u Takeo. Łzy napłynęły jej do oczu ale jednak zaraz je starła.
- Takeo co się stało? - spytała troskliwie i zmieniła pozycję na siedzącą kiedy spojrzała na niego.
- Usiądźcie obok mnie -poklepała miejsce obok siebie.

Takeo

- Czasem tracę kontrolę nad sobą... A racze prawie ciągle... No i efekt jest dość... bolesny od strony psychicznej. - powiedział, niechętnie wstając. Podszedł do łóżka dziewczyny i usiadł na jego brzegu. Trochę zesztywniał, ale starał nie dać tego po sobie poznać.

Lily

- Nad czym tracisz kontrolę? - nie wiedziała o co mu chodzi. Widziała,że był smutny, sztywny. Chciała go przytulić. Więc tak też zrobiła.

Takeo

- Nad wspomnieniami. - odpowiedział krótko. Jeszcze w głowie błądziły mu najgorsze wspomnienia. - Ty też je widziałaś. To takie moje... przekleństwo. Tak, to dobre określenie. - powiedział. Gdy Lily go przytuliła, nie protestował. Wolał myśleć, teraz, że to jest jego dawna mała Hime. Przez te kilka chwil które zaraz miną. Nie chciał też, psuć sobie humoru, co pewnie skończyłoby się kolejnym zdenerwowaniem i niekontrolowanym użyciem mocy.

Lily

Wtulila go w siebie i głaskała po włosach.
- Co to było? Powiedz mi o tym - mówiła cicho i zerkała to na niego to na małą.

Takeo

- To jest coś strasznego. Niektórzy nazywają to darem, ja to nazywam przekleństwem. - powiedział cicho. Zadrżał, czując dotyk dziewczyny. Wbił wzrok w swoją córeczkę, zaciskając usta.

Lily

- Skąd to się wzięło? - pytała cicho wciąż go głaszcząc.

Takeo

- Z bólu. - oznajmił krótko, wpatrując sie uporczywie w córkę. W pewnym sensie, była to też prawda. Po chwili spojrzał na Lily.
- Czy musisz? - powiedział, bardziej napinając mięśnie. Po chwili przeniósł wzrok na okno

Lily

- Nie - westchneła i puściła go.
- Co sie z Tobą stało? Nie mówię tylko o zachowaniu ale też o wyglądzie. Nawet Twoje oczy... - dodała

Takeo

- Dziękuję. - powiedział, rozluźniając mięśnie. Wiedział, że gdyby potoczyłoby się tak dalej, by znów zaczął wierzy w te kłamstwa, a potem by znów upadł.
- Popełniłem błąd. I teraz inaczej wyglądam, inaczej się nawet odżywiam. - powiedział lekko wzdychając.

Lily

Spojrzała na niego pytająco.
- Co to znaczy? Co się stało? - wciąż go pytała.

Takeo

- Nazwijmy to, że stałem się psychopatą. - powiedział, delikatnie głaszcząc dziewczynkę. Co jakiś czas zerkał na matkę jego córeczki.

Lily

- Powiedz mi - nalegała - chcę wiedzieć z kim moje dziecko będzie mieszkać skoro nie ma już dawnego Takeo

Takeo

- Nie mogę. Przypuszczam, że bym się tym naraził zbyt wielu osobom. - powiedział, lekko pochmurniejąc. On sam nie chciał ujawnia jednego z przejawów jego głupoty. - Mogę ci też pokaza, ale z tego z pewnością nie byłabyś zadowolona. Ani ja sam. - dodał po chwili, przytulając czule córeczkę.

Lily

Wywróciła oczami.
- Dobrze, sama się kiedys dowiem. Ale nie ważne co to jest. Ona ma byc bezpieczna i szczęśliwa z Tobą - westchneła

Takeo

- Proszę, nie. - powiedział beznamiętnym tonem. Mimo wszystko, ie bardzo ją obchodzil los byłej dziewczyny. - Bo skończysz tak jak ja. Albo zaśniesz na zawsze w bólu. A tego nawet tobie bym nie życzył. Wstał i położył dziecko do kołyski(?). Odwrócił się i spojrzał na Lily. - Myślę, że kolejny pogrzeb nie jest nikomu potrzebny.

Lily

- Jutro wychodzę ze szpitala. Zostaniesz na noc? - zmieniła troche temat

Takeo

- Mogę. Myśl, że Ryu musi ode mnie odpoczą. - westchnął cicho, spuszczając głowę. Podszedł do łóżka Lil i usiadł przy nim, na krześle.

Lily

- Takeo, przepraszam,że obarczam Cię takim obowiązkiem ale wierzę, że sobie poradzisz - westchnęła i spojrzała na niego

Takeo

- Zawsze chciałem mie dziecko. Dobrze o tym wiesz. - zerknął na nią, odchylając głowę. Przeczesal jedną ręką włosy. - Jesteś z nim sczęśliwa? - zapytał ot tak, obojętnym głosem.

Lily

- Tak jestem z nim bardzo szczęśliwa - westchnęła cicho.
- A Ty wróciłeś do swojego byłego partera?

Takeo

- Chociaż on jest "normalny", co? - zapytał jej, niezauważalnie wywracając oczami. Wpatrywał się tępym wzrokiem w ścianę.
- Tak. - powstrzymał się od złośliwego komentarza, z wielkim trudem się powstrzymując.

Lily

- I jak wam się żyje? - spytała. Usiłowała być miła i choć trochę ocieplić ich relacje. Nie chciała mieć go za wroga

Takeo

- Myślę, że musi to wszystko przemyślec. No jakby ktos tez się na mnie rzucił... - dodał bardzo cicho, wzruszając ramionami. Spuścił głowę, wbijając wzrok w ziemię, zły na siebie.

Lily

- Jak to rzucił? Ty się na niego rzuciłeś? Czemu? - znów zasypała go pytaniami