Pizzeria "Don Carlo"

Sara

- Mam nadzieję, ze też mnie nie zepchniesz. Byłabym niepocieszona tym faktem - wywróciła oczami. - Przestań z siebie robic takiego zgreda. Mój dziadek miał w sobie wiecej energii niz ty - docięła mu żartobliwie. - I nie histeryzuj. Nękać będę cię tylko jeżeli przyjedziesz do La Push - żartowała ponownie. Przecież to było pewne, ze w życiu więcej faceta nie zobaczy. Machnęła w kierunku kelnerki i podniosła się - Idziemy? Muszę jedynie wziać jeszcze kurtkę z domu. Ten kretyn mnie wyniósł bez ubrania. - mruknęła.

Norman

I tak kawa Normana poszła w zapomnienie. Wyzwany od zgredów, drani i ponuraków i histeryków schował telefon do kieszeni - Rusz się. - mruknął ubierając kurtkę - Jak mamy gdziekolwiek wyjść to zróbmy to póki moje kości jeszcze dają radę. Wiesz... Jak się zastoją to mnie będzie trzeba stąd wynieść. - podrapał się po brodzie - Kretyn cię wyniósł? Bez ubrań? To, to co masz na sobie nie jest ubraniem? Człowiek uczy się całe życie...

Sara

- No chyba nie wziąłeś tego na serio? - niepewnie uniosła brew ku górze - Przecież to żart był... - westchnęła ciężko - Faceci - wzniosła oczy ku górze - Kretyn to mój współlokator. Odmówiłam odwiezienia go na lotnisko, więc mnie wyniósł z domu jak stałam. Dobrze że w samochodzie miałam trampki. - parsknęła - I to nie jest odpowiednie ubranie na spacery w zimie - spojrzała na swoją koszulę z rękawkiem 3/4 i jeansy. - Wolałabym przeżyć ten spacer i nie przypłacić go zapaleniem płuc. - mruknęła

Norman

- Sara... - Norman przysiadł i popatrzył na kobietę - Ja nie mam siły bawić sie w cokolwiek. Idziesz? Zabieraj się. Nie idziesz? Trudno. Ja wyjdę. - oświadczył patrząc na nią krzywo. Nie cierpiał kiedy wytracano go z równowagi, a ona robiła to w zasadzie od rana. Trzeba było dzieciaka przejechać, a nie mieć do mnie później pretensji że sobie stałem... To wolny kraj... Skrzyżował ramiona na piersi w oczekiwaniu na jej decyzję.

Sara

Zamknęła się i popatrzyła na niego uważnie. Właściwie prześwidrowała go wzrokiem w te i wewte.
- Nikt ci nie każe ze mną iść. Nie pasuje ci moje towarzystwo to wracaj do wielkiego miasta. Ja się w nic nie bawię z tobą - powiedziała poważnie. - Zaproponowałam spacer, bo sama mam na niego ochotę. Nie byłeś nigdy na normalnym spacerze z nikim? Ot tak? - z niedowierzaniem pokręciła głową. - To straszne jest. I smutne - podsumowala wstając. - Nie musisz się poświęcać. - burknęła ruszając do wyjścia.

Norman

Puścił mimo uszu jej odpowiedź. Wiedział co robił źle aż za dobrze. Rude włosy, ostatnio drastycznie skrócone ciągle mu sie przypominały. Po chwili wyburczał jej odpowiedź - Nie chadzam sobie na spacerki bo zwykle nie mam czasu. - powiedział wsuwając dłoń do kieszeni. Podszedł pierwszy do drzwi i uchylił je przed Sarą - Tak. To jest niezmiernie straszne i smutne. - mruknął ironicznie pod nosem.

/ Ulica

Melanie

Anthony

- Zależy od psychiki i charakteru - zauważył i spojrzał na Alana, jakby dając mu wyzwanie ''a jaką ty masz twardą osobowość,co?". Dla Anthony'ego przemiany w kruka nie były wcale męczące. Nauczył się już nad nimi odpowiednio panować, więc nie miał z nimi żadnego problemu. Nie wiedział jeszcze, że i brunet miał swoją mroczną tajemnicę o nadprzyrodzonych zdolnościach.

Alan

Spojrzał na Mel,która huśta się na krześle. A potem rzucił wściekłe spojrzenie chłopakowi. Wkurzał go i to strasznie.
Dla Mel... powtarzał sobie żeby mieć jakąś motywacje do bycia grzecznym.

Melanie

Spojrzała to na Alana,a potem na Tony'ego.
Uśmiechnęła się lekko.
-ja jestem chora psychicznie.
powiedziała a na jej usta wstąpił uśmiech

Anthony

Wściekłe spojrzenie? Tylko na tyle było go stać? Pantoflarz - powiedział do siebie w myślach, uśmiechając się pod nosem.
- O! Czas na zwierzenia? - udał podekscytowanie. - Ja jestem synem chorego psychicznie człowieka - stwierdził, śmiejąc się krótko. Ta, zdecydownie jego ojciec nie był normalny. Był za to strasznie podły i zakłamany.

Caroline Thomas

Weszła do środka. Pizzeria była dość duża, a stoliki poukładane były w nieładzie. Przyuważyła kilkoro nieznanych jej ludzi, ale nie skupiła na nich swojej uwagi. Od razu podeszła do lady i zamówiła swoją ulubioną pizzę pepperoni [małą], którą zamierzała zjeść na miejscu. Usiadła przy pierwszym lepszym stoliku.

Melanie

Rozdzwonił się jej telefon.
odebrała.
po krótkiej rozmowie podniosła się,
-to mama. mam jej iść do apteki, chyba złapała grypę
powiedziała wstając.
poprawiła bluzkę.
Pocałowała lekko w usta Alana i w policzek Tonyego. po czym wyszła z pizzerii.

/dom mel

Shane

Wniósł Caroline do środka, stawiając ją na nogi, dopiero przy stoliku.
- W tobie jest bardzo dużo z aniołka - mruknął, odsuwając dla niej krzesło.

Caroline Thomas

- Możesz wymieniać, bo chętnie posłucham - przybrała na twarz swój ironiczny uśmiech i przeczesała włosy palcami.
- Więc co zamawiamy? - spojrzała na niego z niewiadomym rozbawieniem.

Shane

Zaśmiał się cicho.
- Ok. - zamyślił się na moment.
- Uśmiechasz się jak anioł. - I wyglądasz jak on - dodał w myślach.
- Jesteś po prostu moją wizją aniołka.
Uśmiechnął się i spojrzał na menu.
- A na co masz ochotę?

Caroline Thomas

- Jesteś okropnym lizusem - zaśmiała się, patrząc gdzieś w bok. W rzeczywistości tak nie myślała, ale lubiła się z nim droczyć.
- Więc ja mam ochotę na colę - uśmiechnęła się szeroko.

Shane

- Możliwe, chociaż a razie znasz tylko jedną stronę mnie. - Mrugnął do niej.
- Ok. Lubisz pizzę pepperoni?

Caroline Thomas

- W takim razie chcę poznać także drugą - uśmiechnęła się promiennie. Chociaż słońca nie przypominała.
- Zjem każdą pizzę - zaśmiała się.
- Ale mam nadzieję, że nie jestem gruba - powiedziała wciąż się śmiejąc.

Shane

Prychnął cicho.
- Kobiety, i te ich problemy - mruknął pod nosem. Podszedł do lady i zamówił pizzę pepperoni, colę i sprite. Wrócił do stolika i usiadł naprzeciwko niej.

Caroline Thomas

- Mówiłeś coś? - prawie, że warknęła, kiedy wrócił do stolika.
- Jestem chyba najmniej dziewczęcą dziewczyną, jaką możesz spotkać. Np. żadna osoba nigdy nie widziała mnie w spódnicy - zaśmiała się i natychmiast spoważniała.
- Oprócz mojego brata. Ale on akurat mnie szantażował, jeśli nie chciałam, by inni się o tym dowiedzieli.

Shane

- Nie przeczę - powiedział, tym razem głośniej. - Gdybyś była taka jak inne, nie siedziałbym teraz tutaj.
Uśmiechnął się do niej.
- Chyba, że mam sobie pójść? - uniósł brew.

Caroline Thomas

- Mhm - wymamrotała niezrozumiale.
- Nie, nie. Skąd ci to przyszło na myśl? - spojrzała na niego podejrzliwie.
- Poza tym straciłbyś pizzę - to właśnie ona. Bez żadnego żartu nie ma dla niej rozmowy.

Shane

- Racja - zaśmiał się cicho. Kelnerka przyniosła im pizzę i napoje, na stoliku leżały sztućce i talerze. Shane podziękował kelnerce i spojrzał na danie.
- Jak tam samopoczucie, noc pod drzewem chyb nie jest spełnieniem marzeń, co? - zapytał z uśmiechem.

Caroline Thomas

Ważne, że w miłym towarzystwie - chciała powiedzieć, ale zrezygnowała.
- No wiesz... łóżko jest wygodniejsze, ale w polowych warunkach nawet drzewem nie pogardzę - zaśmiała się melodyjnie.
- Smacznego - powiedziała i wzięła sobie na talerzyk kawałek pizzy.

Shane

- Nawzajem - odparł. Nałożył sobie kawałek pizzy i polał ją sosem czosnkowym.
- Możemy to kiedyś powtórzyć. Ale osobiście wolę plażę niż drzewo.

Caroline Thomas

- Jasne. Ale uważaj, bo drzemka atakuje znienacka - odparowała z sarkazmem.
- Poza tym masz rację, bo piasek pewnie jest wygodniejszy. Chyba, że najdzie cię ochota, żeby mnie utopić - uśmiechnęła się pokazując ząbki.
- A ja się nie dam utopić - pokręciła głową z bardzo 'mądrą' miną.

Shane

- Uważaj bo jeszcze najdzie mnie ochota, by sprawdzę, czy mówisz prawdę - zaśmiał się. Zaczął jeść swój kawałek pizzy.

Caroline Thomas

- Nie ma sprawy. - wzruszyła ramionami.
- Jaką muzykę lubisz? - zapytała z ciekawością i poszła w ślady chłopaka, zajmując się swoim kawałkiem pizzy.

Shane

- To zależy od wykonawcy. Miałem już różne fazy w życiu, ale od jakiegoś czasu zostałem przy rocku, kilku klasycznych utworach i Metallice. Chociaż gdy usłyszę dobrą piosenkę, nie ma dla mnie znaczenia do jakiego gatunku muzyki należy - powiedział patrząc na nią.
- A ty?

Caroline Thomas

- Mhm. Ciekawy pogląd - popatrzyła gdzieś w bok.
- Ja się utrzymuję głównie w rytmach reegae i polskiego hip-hopu. Chociaż inne utwory też wpadają w ucho - uśmiechnęła się ciepło i powróciła do jedzenia.

Shane

- Reggae, miałem kiedyś manię na piosenki tego typu. Do dzisiaj niektóre lubię. - Rozejrzał się po pizzerii i powrócił do jedzenia.

Caroline Thomas

- Z reegae lubię tylko niektóre - uśmiechnęła się i dokończyła swój kawałek pizzy. Skrzyżowała ręce na piersi nucąc piosenkę pod nosem.

Shane

- Widzę, ze lubisz nucić, śpiewać także? - zapytał z uśmiechem. Dokończył kawałek pizzy i spojrzał w kierunku Caroline.

Caroline Thomas

- Nie umiem śpiewać - ucięła krótko i wzdrygnęła się na wspomnienie chórku, do którego uczęszczała we Francji jako dziecko.

Shane

Spojrzał na nią zaintrygowany, a potem na jego twarzy pojawił się dobrze znany łobuzerski uśmiech.
- I chcesz mi wmówić, że pod prysznicem też tego nie robisz?

Caroline Thomas

- Sprawdzać chyba nie zamierzasz - zaczęła się niekontrolowanie śmiać.
- Śpiewam tylko jak mam na uszach słuchawki. Ale to jest bardzo nieświadome.

Shane

- Nie, wiesz, chyba jednak nie skorzystam - zaśmiał się. Zapamiętał, by kiedyś przez "przypadek" wpaść na nią, gdy będzie miała słuchawki na uszach, i przy okazji posłuchać jej śpiewu.

Caroline Thomas

- Aż odetchnęłam z ulgą - zaśmiała się cicho i spojrzała na niego groźnie.
- Ale przy tobie oszczędzę sobie noszenia słuchawek. Nigdy nie usłyszysz jak śpiewam. - dobitnie zaakcentowała słowo 'nigdy'.

Shane

- Nigdy, nie mów nigdy - spojrzał na nią. Zerknął w kierunku okna i zdziwił się, widząc za szybą ciemną ulicę. Przy niej czas wręcz przeciekał mu przez palce. Lubił przebywać w jej towarzystwie, właściwie, wcześniej nie spędzał z nikim tyle czasu i bynajmniej mu to nie przeszkadzało.