Pokój Carrie

Alice Cullen

- Świetnie - ucieszyła się Alice - bo to fajna zabawa... Takie uczenie się z kimś. - uśmiechnęła się uspokajająco.

Gość

Dla kogo będzie zabawnie to się dopiero okaże- myślała smutno Carrie mając na uwadze swoje wątłe możliwosci oporu. Pusciła rękę Alice i usiadła zrezygnowana na kanapie

Isten

- Hej, nie martw się - Isten odezwał się w końcu, podchodząc do Carrie. - Przecież ci pomożemy. Nie masz się czego wstydzić, czy obawiać. Ja uczyłem się wszystkiego sam, ty sama nie jesteś. Trochę optymizmu. Popatrz na to wszystko z innej strony, niż dotychczas.

Gość

Była mu wdzieczna za to ze się wkońcu odezwał. Alice przerazała ją o wiele bardziej niż myślała. Przyzwyczaiła się juz i polubiła Istena bardziej niż mogła to sobie wyobrazić. Nie myśląc wiele i karcąc się w myślach za to jaka jest egoistką zapytałą Istena ignorując Alice - Nauczysz mnie polować?

Isten

- Oczywiście, że tak - uśmiechnął się do niej ciepło. - Obiecałem ci to przecież, prawda? - spojrzał jej w oczy. - Ja dotrzymuję obietnic - powiedział poważnie. - Nie martw się o nic.

Gość

Zacisneła dłonie w pięści i nie wiedząc co powiedzieć zaczeła wpatrywać sie w okno. Ta cisza i pewne wyczuwalne napięcie spowodowane poniekąd bliskością Istena ciążyło jej niezmiernie. Czekała aż ktoś coś powie.

Isten

- Nie bój się, że sobie nie poradzisz, że nie wszystko pójdzie pójdzie jak trzeba. Trochęcierpliwości i wiary we własne siły. Nie jesteś słaba, pomyśl o tym. Wszystkiego szybko się nauczysz - dotknął jej dłoni, by dodać jej otuchy. - Nie poddawaj się.

Gość

Dreszcze przeszły jej po plecach. - Jesteś pewien ze mi sie uda? - Zapomniała ze w pokoju jest Alice. Zatraciła sie w swoim smutku i rozmówcy.

Isten

- Oczywiście, że tak - powiedział pewnie. - Ale pamiętaj, musisz w to wierzyć - uśmiechnął się ponownie.

Gość

Zmusiła sie by spojrzeć mu w oczy. - A jeśli jestem tak słaba że nie umiem uwierzyć nawet w siebie?

Isten

- Nie wierzę w to. Pamiętaj: nic nie jest tak straszne jak się wydaje! Trzeba tylko odrobiny odwagi!

Gość

Zaczeła bawić sie jego palcami ogladajac je pod różnym kątem. Były waskie i długie w sam raz do gitary. - Cieszę sie ze chociaż Ty we mnie wierzysz - wyszeptała ledwo słyszalnie. Nie chcąc żeby jej nastrój sie mu udzielił, zapytała - Kiedy polowanie? Przyznam ze troszke zgłodniałam, a skoro mamy jechać na ta wycieczkę....

Isten

- Niedługo. Ja myślę, że polowanie nie tylko tobie się przyda. Sam również się pożywię. Muszę też wziąć kilka rzeczy. Będę musiał się trochę kamuflowac - westchnął.

Gość

- Dlaczego? - popatrzyła na niego zaskoczona.

Alice Cullen

Alice pogrążyła się w wizji.

Gość

Carrie czekajac na odpowiedź Istena oderwała od niego oczy i spjrzała na Alice. - Co ci jest Alice?! - krzykneła.

Alice Cullen

Alice nie reagowała, jednak na jej twarzy zagościł nikły uśmiech.

Gość

Podeszła do niej szybko ale bała się jej dotknąć. Nie miała pojęcia co się dzieje. Odwróciła sie na pięcie i spojrzała na Istena siedzącego na kanapie. - Co jej jest? - zapytała a on siedział spokojnie wpatrujac się w Alice.

Alice Cullen

- Ronan - wyszeptała cicho Alice i otrząsnęła się - Ronan znów będzie uczył - ucieszyła się zapominając że poza nią w tym pokoju nikt nie wiedział kim jest Ronan.
- Przepraszam... - skruszona zachichotała - Twój kamuflaż będzie skuteczny - zwróciła się do Istena. Ja też powinnam... - westchnęła - My się musimy nieco zakamuflować, bo tam gdzie jedziemy, są ludzie, którzy nie powinni nas spotkać - wytłumaczyła Carrie

Gość

Co? O czym wy mówiecie? Ja nic nie rozumiem! - popatrzyła na oboje nie wiedząc co dalej robić - Co działo się przed chwila z tobą? - wskazała palcem na Alice - Jaki Ronan? Jaki kamuflaż???

Alice Cullen

- Miałam wizję - uspokajająco powiedziała Alice - ja tak mam czasami... widzę przyszłość... - uśmiechnęła się - A Ronan... Ronan to bardzo miły człowiek, który sprawi, ze bedę mogła bez wyrzutów sumienia zostawić Jaspera na troszkę

Gość

Co ty widzisz? - wydarzenia dzisiejszego popołudnia przerosły ja ostatecznie. Usiadła na podłodze bo nie chciała tracić sił na powrót na kanapę. Rozłożyła bezradnie ręce a później złapała sie za głowę bo od nadmiaru myśli poczuła lekkie kołatanie w czasce.

Alice Cullen

- Czasem widzę przyszłość - Alice kucnęła przy wampirzycy

Gość

Acha... - mrukneła bez przekonania tonem w którym irytacja mieszała się z niedowierzaniem i lekkim postradaniem zmysłów. Kompletnie nic z tego nie rozumiała. Siedziała sobie cichutko na podłodze marzac o tym aby Syriusz jednak nigdy nie wypuścił jej z pokoju.

Alice Cullen

- Carrie, ja wiem, że to jest wszystko trudne, ze to za dużo - Alice westchnęła lekko.

Gość

Co ty nie powiesz? - Carrie cała się zjeżyła - Siedziałaś 90 lat w pokoju zamknietym często na cztery spusty? Nie! Czy jedyną osoba z którą rozmawiałaś był starszy od ciebie wampir który nic nie powiedział o tym co jest poza ścianami domu w którym mieszkasz? Nie! - Zerwała sie z podłogi i pobiegła do łazienki zatrzaskując za soba drzwi.

Alice Cullen

Alice zwątpiła. Podeszła do drzwi łazienki i zapukała
- Carrie, nie, nie siedziałam w zamknięciu 90 lat, siedziałam krócej. Jeszcze jako człowiek... Jako wampirzyca... dopóki nie spotkałam Jaspera byłam sama. Nikt mnie nie uczył niczego, nikt mi nie przynosił jedzenia, nie rozmawiał ze mną. Wiesz jak to jest być kompletnie samą przez ponad 20 lat? Gdy nie wiesz co sie z toba dzieje? Gdy nie wiesz kim, czym jesteś?

Gość

Carrie słuchała tego przez zamknięte drzwi siedzac w wannie. Nie wiedziała co ma myśleć rozważała wszystko jak najlepiej umiała. Urazil ja argument o przynoszeniu jedzenia. Wolałałaby się tego sama uczyć niż zdać się na łaske Syriusza. Nie powiedziała tego jednak Alice. Wstała, otrzepała ubranie i otwarła dzrwi. - Przepraszam - staneła oko w oko z Alice.

Alice Cullen

- To ja przepraszam - powiedziała Alice - musi byc ci ciężko, a ja chyba nie pomagam zbytnio... - zerknęła na Carrie

Gość

Wzruszyła ramionami i przeszła obok Alice bez słowa. Powróciła na swoje byłe miejsce na kanapie. Skrzyżowała nogi i czekała na to co powiedzą starsi, mądrzejsi i bardziej doświadczeni.

Alice Cullen

Alice ponownie westchnęła.
To chyba nie był dobry pomysł... Ja jej nie umiem pomóc... Ona się mnie boi albo się na mnie złości... Co ja mogę? Usiadła na podłodze podpierając głowę dłońmi. Intensywnie się zastanawiała co może zrobić.

Isten

- Dziewczyny moje drogie, nie smucić się tu i nie załamywać! - Isten zaczął się sam martwić, ale nie mógł tego dać po sobie poznać. - Carrie, musisz spróbować zostawić przeszłość za sobą - I kto to mówi... - dodał w myślach. - Zamiast kroku do przodu, zrobisz jeden w tył. Jesteś tutaj, w Fork z nami! Wyciągamy do ciebie rękę, chcemy ci pomóc! - Isten popatrzył teraz do Alice. - A ty to samo! Oczywiście, że wiesz co czuje Carrie. I możesz jej pomóc. Nie poddawałaś się i odnalazłas szczęście. A przecież długo czekałaś, by coś w końcu zaczęło się udawać. Carrie, zaufaj Alice tak, jak mnie. A ty Alice, nie poddawaj się, bo pomagać potrafisz i umiesz zrozumieć innych. Sam tego doświadczyłem - Isten pocałował Alice w policzek, a potem podszedł do Carrie i ponownie zrobił to samo. - Moje drogie panie: ja wiem, że możecie się zaprzyjaźnić i czerpać z tego korzyści. Ja sam nie poradzę sobie z opieką nad Carrie, ona potrzebuje przyjaciółki. Polubicie się, ja to wiem! - powiedział pewnie.

Alice Cullen

Alice spojrzała na niego pt "Jeżeli ona sama nie bedzie chciała, to co ja mogę". Wstała i podeszła do Carrie.
- Moze zacznijmy jeszcze raz - wyciągnęła do dziewczyny rękę - Jestem Alice. Miło powitać Cię w Forks - uśmiechnęła się jak to Alice.

Gość

Słuchając przemowy Istena, nie doszla do żadnego sensownego wniosku. I tak nic nie stracę,bo nic nie mam... Podchodząc do Alice próbowała się nawet uśmiechnać aby sprawić przyjemność obojgu, ale jeszcze jej nie wyszło. - Jestem Carrie. Miło mi cię poznać. - I podła jej rękę bez oporów.

Isten

- No! - Isten odetchnął z ulgą i uśmiechnął się szeroko. - I tak ma być! jestem z was bardzo dumny. Trochę chęci i zaufania i będzie dobrze - objął obie dziewczyny, bez żadnego skrępowania.

Alice Cullen

Alice uśmiechnęła się.
- Mam propozycję. Może się wybierzemy na spacer? Gdzieś niedaleko... gdzies gdzie jest spokojnie... - spojrzała na Carrie niepewnie

Gość

Nie chcąc złamać danego w myślach słowa Istenowi odrzekła z entuzjazmem ze chętnie.

Alice Cullen

Alice uśmiechnęła się.
- Może jutro połazimy po lesie? Oswoimy się wszyscy ze sobą, co? I popróbujemy z polowaniem... - Alice bardzo ostrożnie dobierała słowa. Nie chciała dziewczyny urazić.

Isten

- Ja uważam, że to dobry pomysł. A Carrie przyda się trochę swobody. Nie może tu siedzieć. Pościgamy się po lesie, co? - powiedział wesoło. - Zobaczymy, czy taki staruszek jak ja nie wyszedł z formy Razz

Gość

Próbująć grać wesołą parskła śmiechem. - Jaki staruszek? - wywróciła oczami.