W samotności...

Selene

- Czego tu chcesz? - chłopak, warknął na dziewczynkę. - Nie potrzebne nam tu dziwadło, wynoś się!
Czarnowłosa dziewczynka spuściła głowę i oddaliła się. Usiadła na ławeczce i patrzyła na inne dzieci.
- Mała wariatka! Zupełnie jak jej babka! - usłyszała. Po jej policzku popłynęło kilka łez. - Beksa! - usłyszała kolejne głosy.
Dziewczynka wstała i pobiegła ulicą, w stronę domu.
Rodziców nie było w nim, była sama. Usiadła na dywanie i zaczęła głaskać kotka, który zeskoczył z kanapy.
- Dlaczego nikt mnie nie lubi? Dlaczego mnie przezywają od czarownic, dziwadeł? Co ja im zrobiłam? - spytała, łkając cichutko. Wzięła kotka na ręce i przytuliła go do siebie. - Chciałabym być już duża, pokazać im wszystkim jaka jestem... - szepnęła.
- Trzeba być dzielnym, kotku - znowu zaczęła go głaskać. - Tak mówi babcia. Myślisz,że mi się to uda? - popatrzyła na zwierzątko. - Jesteś moim jedynym przyjacielem.
Podniosła się i podeszła do okna. Popatrzyła w niebo:
- Boże, jeśli naprawdę istniejesz, to pomóż mi znaleźć kogoś, kto mnie polubi taką, jaką jestem. Nie chcę być ładna, nie chcę mieć wszystkiego, chcę tylko miec kogoś, kto mnie pokocha...