Bolonia

Lizzy Brown

// Volterra / Dwór Trzech Braci/ Komnaty Alberta

Pojawili się w jakiejś pobocznej uliczce. Słońce świeciło dosyć jasno, Lizz puściła Alberta i rozejrzała się dookoła. Z zainteresowaniem zaczęła wolno chodzić w tę i drugą stronę.

Albert

/Voltera

Albert zaklął pod nosem. Zapomniał o słońcu. Spojrzał na Marcella. - Skoczysz po jakieś pelerynki? - zaśmiał się cicho.
Marcello ze znudzoną miną zniknął. Albert spojrzał na Lizzy. Nie chciał jej zawieść, ale przeczuwał, że po jego 'domostwie' nie zostało kompletnie nic.

Lizzy Brown

Osłoniła dłonią oczy, nie było jednak w tym sensu bo i tak to jej skóra była problemem. Popatrzyła na Alberta i na siebie. Nie mogli tak wyjść na ulicę. Westchnęła cicho i weszła w cień rzucany przez budynek.
-Co jest? - spytała widząc minę chłopaka.

Albert

- Nic, nic... - mruknął kiedy wrócił Marcello. Wcisnął w dłonie Alberta dwie peleryny po czym zniknął znów z tą swoją znudzoną miną. Albert podał Lizzy jedną pelerynę, a drugą włożył na siebie. Założył na głowę kaptur.

Lizzy Brown

Popatrzyła niepewnie na pelerynę. Nie miała wyboru więc założyła ja na siebie i zarzuciła kaptur. Czuła się co najmniej dziwnie., jednak nic nie powiedziała. Skupiła się na tym co mieli zrobić.
- Więc? Gdzie był ten dom?

Albert

Z racji tego, że prawie w ogóle nie było widać ich twarzy, wyglądali jak zakonnicy. Albert wyszedł na słońce i rozejrzał się, biorąc głęboki wdech. - Za mną. - nakazał. Ruszył w kierunku centrum.

Lizzy Brown

Naciągnęła rękawy na dłonie i posłusznie ruszyła za Albertem. Co jakiś czas rozglądała się sprawdzając czy ktoś na nich nie patrzy. Zewsząd rozchodziły się zapachy ludzi więc radowała się , że urządzili sobie wcześniej obfity posiłek.

Albert

Zatrzymał się nagle na placu w centrum miasta. Zamknął oczy. Wiedział, że to gdzieś tutaj. Obrazy pojawiały się i znikały pod jego zamkniętymi powiekami. Wtedy otworzył oczy. Spojrzał przed siebie. - To tam. - wskazał na wielki budynek wybudowany dokładnie w miejscu gdzie kiedyś stała chatka jego rodziny.

Lizzy Brown

Wpatrywała się chwilę we wskazany budynek. Impulsywnie ruszyła w jego kierunku .
- Musimy się dowiedzieć co było tu przedtem... wątpię , że jest to jedyny budynek jaki stał tu przez te pięć tysięcy lat..

Albert

- A co ci da ta wiedza? - zapytał głęboko nad czymś zamyślony. Starał się przypomnieć sobie elementy krajobrazu, który otaczał niegdyś jego dom. - Kiedyś... mój dom otaczały wielkie głazy... - mówił raz po raz robiąc krok do tyłu. Znowu miał zamknięte oczy. - Głazy przypominające spore pagórki... To była wartościowa skała, nie pamiętam jaka... - i wtedy się zatrzymał, bo jego plecy napotkały pomnik. Odwrócił się i spojrzał na zabytkową statuę wykonaną z osobliwej skały. - Zaraz...

Lizzy Brown

Zatrzymała się , wzruszyła ramionami. Skoro Albert twierdził , że im to nie potrzebne to po co się wysilać. Popatrzyła na niego - wszystko jest zamurowane skały pewnie zasypane.... - urwała i wpatrzyła się w pomnik. Powoli zrobiła kilka kroków do przodu. Nie powiedziała już nic, pozwoliła mu skończyć.

Albert

Dotknął dłonią pomnika, nie zważając na to, że peleryna odkrywała jego świecące w słońcu palce. - Sądzisz, że to TA skała? - zapytał szeptem. Automatycznie wyłączył swój dar.

Lizzy Brown

Zbliżyła się jeszcze trochę . Ręka Alberta błyskała się niebezpiecznie, więc strzepnęła ją dłonią z pomnika. Sama bardzo powoli i delikatnie , opuszkami palców dotknęła skały. jedyna rzeczą jaką widziała najpierw były tłumy ludzi przechadzające się w około, później wszystko zaczęło się zmieniać... Lizz zamarła.

Albert

Posłusznie schował dłoń pod peleryną. Patrzył raz na pomnik, raz na Lizzy. Z niecierpliwością czekał na jakiekolwiek słowa z ust dziewczyny. Nie miał odwagi się odezwać.

Lizzy Brown

Oglądanie tego... to było zupełnie coś innego niż to co widziała do tej pory. Rzadko czyjaś przeszłość obchodziła ją tak bardzo , więc oglądała ja uważnie .
Co jakiś czas pojawiała się w tym obrazie twarz Alberta - z upływem lat coraz rzadziej , twarze małych chłopców stopniowo dorastających bez ojca i ich ślicznej siostry. Elizabeth ze zdumieniem przyglądała się jego żonie . Była na swój sposób piękna i niepokojąca podobna do niej samej. Lizzy zacisnęła powieki gdy musiała patrzeć na śmierć kobiety.
Po kilkunastu minutach opuściła dłoń i wpatrzyła się w Alberta.

Albert

Patrzył przez chwilę na Lizz w wyczekiwaniu. Po kilku minutach, odezwał się. - Widziałaś ich? Giovannę? I dzieci? - zapytał cichym głosem. Dało się w nim wyczuć smutek.

Lizzy Brown

Nie bardzo wiedziała co powiedzieć. Nie umiała tego opisać, była pewna , że Albert wolałby sam to zobaczyć. Nagle ją olśniło. Jeśli wtedy w samolocie to zadziałało... to czemu teraz nie miałoby? Zsunęła szatę z dłoni. Podsunęła mu ją pod twarz.
- Gryź... - poprosiła, a druga dłoń położyła z powrotem na kamieniu. Miała gdzieś przyglądających się im przechodniów.

Albert

Albert przez chwilę przyglądał się dziewczynie z niepewnością. Bardzo chciał znów zobaczyć swoją rodzinę, ale nie chciał przy tym ranić Lizzy. Ujął jej dłoń w swoje dłonie i patrzał na nią przez moment. W końcu się przełamał. Najdelikatniej jak potrafił wpił zęby w jasną skórę dziewczyny. Poczuł w ustach krew niedawno wypitą przez dziewczynę, aczkolwiek zmienioną. I wtedy to zobaczył. Ich stary dom. Zobaczył siebie - jeszcze jako człowieka. Widział Giovannę wpatrującą się w niego z miłością, dzieci bawiące się przed domem. Potem on sam zniknął, zostawił rodzinę. Wkrótce umierali i rodzili się następni, dom się rozrastał. A potem wszyscy zniknęli, dom został zniszczony przez tornado.
Albert oderwał się od dłoni Lizzy. Z nieodgadnionym wyrazem twarzy wpatrywał się w dziewczynę. Mógłby przysiąc, że jeszcze przed chwilą na jej miejscu widział Giovannę.

Lizzy Brown

Elizabeth owinęła rękę szatą , odsunęła się od pomnika i ugięła nogi. Nigdy jeszcze nie czuła się tak zmęczona. Była całkiem wypompowana, do tego dłoń piekła ją okropnie. Uniosła z wysiłkiem głowę , by móc na niego spojrzeć. Oczekiwała by coś powiedział.

Albert

Albert w milczeniu podszedł do Lizzy i wziął ją na ręce, jak pannę młodą ;P Ruszył w kierunku miejsca z którego przyszli. - Przepraszam. - wydusił, widząc, że musiał nieźle ją zranić. Było mu głupio.

Lizzy Brown

Patrzyła na jego twarz skrywającą się pod kapturem .
-To nie to... tylko musiałam w to włożyć trochę wysiłku... nigdy wcześniej tego nie robiłam... - przymknęła powieki. Jedyne czego teraz pragnęła to krew. Czuła ja wszędzie i to był problem.

Albert

- Dziękuję. - powiedział, szczerze wdzięczny. Przynajmniej teraz wiedział, że jego rodzina nie mieszka dłużej we Włoszech. - Zaraz pójdziemy coś przekąsić, tutaj nie możemy się więcej narażać. - rzekł, widząc zdziwione spojrzenia przechodniów.

Lizzy Brown

Pokiwała głową na znak zgody. Spróbowała zejść z jego rąk, bo czuła się dość niezręcznie.
- Co potem ?- spytała stając na własnych nogach.

Albert

- Ich okolicę nawiedziło tornado, widziałaś też, jak pakowali się do dłuższej podróży. Podejrzewam, że wyruszyli do dzisiejszego sąsiedniego państwa śródziemnomorskiego. - rzekł w zamyśleniu. Weszli w zacienioną uliczkę. Obok Alberta pojawił się Marcello.

Lizzy Brown

Starała sobie przypomnieć , każdy szczegół z tego co widziała. Kiedy Marcello zjawił się, odruchowo złapała Alberta za rękę.
- Mam nadzieje , że kogoś znajdziemy... - mruknęła.

Albert

- Ja też mam taką nadzieję. - mruknął.
- Gdzie? - zapytał Marcello.
- Moje komnaty. Powiadom odpowiednie osoby, że jesteśmy bardzo głodni. - odpowiedział Albert i po chwili całą trójką zniknęli.

/Voltera/Komnaty Alberta

Lizzy Brown

/Voltera/Komnaty Alberta