Ultimi momenti a partire da vita Versace

Aya

Versace po raz kolejny przemierzała uliczki Livorno wykrzykując imię swojego brata. Nie było go już ponad rok, jednak ona nadal wierzyła, że gdzieś się zaszył, a ona pewnego pięknego dnia go znajdzie. Na dworze panowały egipskie ciemności, szła opatulona w matczyny szal wyszywany pięknymi kwiecistymi wzorami. Zaglądała do każdej pobocznej uliczki w przez chwilę nasłuchiwała, po czym szła dalej. W pewnym momencie usłyszała za sobą kroki. Przyspieszyła, kroki również stały się szybsze. W końcu poczuła jak ktoś łapie ją od tyłu i przykrywa jej usta ręką. Chciała krzyczeć, ale ledwo co oddychała. Człowiek przycisnął ją do muru raniąc jej przy tym łokcie.
-Zabawimy się. – Szepnął z szaleńczym uśmiechem i wsadził jej knebel do ust. Zaczęła się wyrywać, robiąc sobie coraz większe dziury w łokciach. Z jej oczy leciały słone łzy i skapywały na chodnik wydobywając z siebie głuchy odgłos. Facet zdarł z niej bluzkę. Kopała go na ślepo, aż w końcu stanął jej na nogach i nie miała możliwości poruszenia się. Wtem usłyszała jakiś drugi głos. Aksamitny, ale jednocześnie bardzo stanowczy.
-Puść ją! – Krzyknął wybawca. Teraz zobaczyła jego twarz. Jego idealnie piękną twarz. Jednak oprawca zaśmiał się tylko i spojrzał znów na nią. Wzrok miała pełen nadziei… Nagle poczuła, jak niewidoczna siła odrywa go od niej. Osunęła się na ziemię i ukryła twarz w dłoniach. Słyszała tylko krzyki bólu niedoszłego gwałciciela. Otuliła się szalem. Wtedy wszystko ucichło. Nie słyszał kompletnie nic. Postanowiła się więc podnieść i jak najszybciej wrócić do domu. Ale nagle przed nią wyrósł jej wybawca. Z podbródka skapywała mu krew. Światło księżyca oświetliło jego tęczówki… Jaskrawy szkarłat mienił się błyskiem dzikości. Złapał ją w żelazny uścisk. I wtedy poczuła jakby powiew zimnego wiatru przy szyi. A potem tylko przeogromny ból.