Spotkajmy się tam, gdzie nie ma mroku. June&Rey

Junette Kowalska

Dokładnie dwa dni temu opuścili bramy Voltery, teraz nocą biegli, a za dnia wmieszani w miejski tłum przebywali kolejne kilometry.
June jednak nie wytrzymywała, głód w jej oczach stawał się nie do zniesienia.
-już niedługo. Rey wyszeptał gdy mijali kolejny zakręt w jakiejś zapadłej włoskiej mieścinie.
June delikatnie skinęła głową.
Zdążyła zauważyć że Rey od paru godzin
prowadzi ją po mniej zaludnionych trenach.
Nagle usłyszała hałas. W oddalonym od nich o kilka metrów domku kłóciła się młoda para. Widocznie nie była to pierwsza taka sprzeczka, po domu walały się połamane krzesła, niedojedzony posiłek, pokruszone szkło...
June przeniosła wzrok na Reymonda, a on delikatnie ujął jej twarz w dłonie i pogłaskał po głowie.
- Nie jesteś Wegetarianką, prawda? Wyszeptał drżącym głosem
- Żeruję na ludziach.
Reymond uśmiechnął się i wpadł do domu.
- chi è? Zapytała kobieta. Miała lekko podbite oko, najwidoczniej jej mąż miał twardą rękę.
Reymond złapał kobietę i rzucił nią o ścianę, boleśnie łamiąc jej nogę.
Skutecznie unieruchomiona. mruknął pod nosem
Złapał faceta i przywarł z nim do ściany.
- biłeś żonę? Zapytał z cynicznym uśmiechem.
- niente affatto! Przerażona kobieta krzyknęła z pod ściany. June jednak z nadludzką szybkością doskoczyła do niej i wbiła się w tętnicę na udzie.
Rey zahihotał ale gdy tylko poczuł metaliczny zapach krwi, puścił wodze instynktu.
Wampirzyca ukoiła okropne ssanie w żołądku dosyć szybko lecz nie puszczała swojej ofiary. Pozostało przecież jeszcze trochę krwi, jeszczę troszeczkę... Myślała w duchu.
Ciepły płyn ciekł jej po brodzie, rozgrzewał jej ciało od serca po opuszki palców. Źrenice rozszerzyły się jak narkomance.
- Puść ją. June dopiero po chwili zorientowała się że powinna już skończyć
- Puść ją malutka, już nic z niej nie wyciśniesz. Wyszeptał i otarł dłonią jej brodę z resztek krwi. Junette posłusznie odłożyła ciało brunetki. Z letargu rozbudził ją płacz dziecka.
- Niemowle... jęknęła i podeszła do kołyski.
- June... nie mordujemy dzieci.
- Tylko ich rodziców... Westchnęła i przewinęła je zgrabnym ruchem.
Mały chłopiec o oliwkowej cerze popatrzył na nią czekoladowymi oczkami i wyciągnął z zaciekawieniem ręce.
- Chyba nie zamierzasz go zabrać? June jednak nie odpowiedziała. Podeszła do żółtego domu kilkanaście metrów dalej. Z delikatnością położyła dziecko na werandzie a sama podeszła do Rey’a. dawny dom maleństwa już płonął.
- Czas się zmywać królewno. Reymond przeliczał banknoty które znalazł w domu.
- Ile? June zapytała z zaciekawieniem zaglądając Rey’owi przez ramię.
- Niewiele, ale starczy aby kupić ci nowe ciuchy. Wymamrotał nie odrywając wzroku od pieniędzy.
- Rey... Obiecaj mi coś, Obiecaj że nigdy mnie nie zostawisz. Powiedziała stając naprzeciwko niego.
- Mhm... Wymamrotał nie zwracając zbytnio uwagi na to, czemu przytakuje. Zanim zdążył się zorientować na jego palcu wylądowała złota obrączka.
- Hmm... tak szybkiego ślubu jeszcze nie widziałem. Rey zmiażdżył młodą wampirzycę wzrokiem.
- Rey... To po prostu obietnica, że nigdy, przenigdy nie zostawisz mnie samej. Popatrz mam taką samą. Wyciągnęła przed siebie dłoń na której zalśniła złota obrączka.
- Skąd je wytrzasnęłaś?
- Oni i tak ich nie potrzebowali. Zaśmiała się i jako pierwsza ruszyła przed siebie.
Zapadał zmrok.