Sąd

Alan

/ ulica

Weszli do sądu i weszli do sali rozpraw. Zajęli swoje miejsca i za chwilę usłyszeli słowa : ' Proszę wstać, sąd idzie'. Cała sala wstała. Po przesłychaniu kilku świadków Amanda powiedziała:
- Powołuję na świadka Adama Knight'a - i podeszła do miejsca przesłuchań

Adam Knight

Podszedł do wyznaczonego miejsca i stanął sztywno wyprostowany. Idąc tam spojrzał na mężczyznę dzieki któremu się tu znalazł. Benson siedział spokojnie uśmiechając się do Adama jakby znali się od dawna. Odwrócił wzrok od głupkowato uśmiechniętej twarzy bo poczuł że krew go zalewa. Spojrzał na Amandę i wcale nie poczuł się lepej. Kończ to...

Alan

Spojrzała na Adama.
- Co robił Pan dnia , w którym zawartą tą umowę? - pokazała mu dokumetn. Widziała, że Adam źle to znosi i chciała jak najszybciej zakończyć sprawę

Adam Knight

Wywrócił oczami słysząc jakże głupie pytanie - W tym czasie miałem urlop i to moja prywatna sprawa gdzie byłem - wywarczał chwytając się poręczy. - Nie przebywałem w Nowym Yorku. - skończył trochę mniej zaciętym tonem.

Alan

Pokiwała głową i odłożyła dowód.
- Czy Ci oto mężczyźni - wskazała na jego wspólników - wspominali Panu, że mają zamiar podpisać tą umowę ? - spytała patrząc w Adama wzrokiem, który mówił, że jeszcze chwilę i będzie po wszystkim.
- Czy wiedział Pan cokowiek o zawrciu tej umowy? - spytała wciąż patrząc mu w oczy.

Adam Knight

Popatrzył na nią jeszcze bardziej niewdzięcznie - Nie miałem pojęcia. - zacisnął dłonie na poręczy opierając się na niej i czując falę gorąca - To jest ich praca. - przymnkął na chwilę powieki i wyprostował się. - Nie konsultują się ze mną za każdym razem.

Alan

- Czy pańscy wspólnicy mogą zwierać umowy bez Pana zgody? - spytała wciąż patrząc na niego pocieszająco.

Adam Knight

- Oczywiście że mogą - złapał się za krawat i poluźnił go lekko - Mają do tego uprawnienia. - zaczął głębiej oddychać, poczuł że zatrzęsły mu się lekko dłonie. Co się dzieje....?

Alan

Spojrzała na niego widząc że coś jest nie tak.
- Dziękuje Panu za zeznania może Pan już usiąść - powiedziała podchodząc do niego.
- Wszystko ok? - spytała cicho

Adam Knight

Kiedy odchodził zakręciło mu się w głowie. Pokręcił nią przecząco kiedy usiadł. - Przejdzie mi... To nie pierwszy raz. - szepnął do niej. Schylił głowę w dół, marząc by jedynie na tym się skończyło. Cholera jaki ja jestem głupi... Poczuł głód tak wielki że zrobiło mu się słabo. - Nie martw się dam radę - powiedział wysilając się na twardy i pewny ton.

Alan

Widziała, że Adam nie czuje się najlepiej. Podała mu wodę, która stała na biurku.
- Masz, napij się - poklepała go po plecach.
- Panno Sharp czy możemy kontynuować? - spytał sędzia a Amanda pokiwała głową

Adam Knight

Popatrzył krzywo na wodę. Jakby w niej choć trochę glukozy było... Kiedy wyciągał dłoń po szklankę trzęsła się już dość widocznie. Upił z niej dwa łyki i skrzywił się. Odciął się od kolejnych słów które padały na sali. Był w końcu w sądzie i starał się utrzymać ze wszystkich sił na nogach. Jeszcze troche... Jeszcze trochę... Wbił uparcie wzrok w sędziego sprawiając choćby wrażenie uwagi, której mu nie poświęcał.

Alan

Amanda z uwagą słuchała tego co mówi przeciwna strona, od czasu do czasu tylko zerkała na Adama.

Adam Knight

Pokręcił głową widząc jak Amanda wpatruje się w niego ze strachem. Uśmiechnął się blado i uniósł głowę aby nadal patrzeć na sędziego. Czekał spokojnie na koniec rozprawy choć wiedział że nie przyniesie ona rozstrzygnięca.

Alan

Usiłowała się skupić na tym co mówi sędzia ale jednak stan Adama ją zaniepokoił.
- Jesteś pewny że wszystko w porządku? - szepnęła mu do ucha.

Adam Knight

- W porzadku - warknął wbijając w nią nienawistny wzrok - Nie za to ci płacę... - przypomniał jej by wróciła na ziemię.

Alan

Oburzyła się troszkę i myślami i wszystkim wróciła do rozprawy.
- Panno Sharp, czy chce Pani przesłuchać świadka? - spytała sędzia.
- Tak - odpowiedziała i podeszła zgrabnymi ruchami do miejsca przesłuchań
- Kiedy Pan poinformował Pana Knight'a o zawarciu tej umowy? - znów wskazała na dowód.

Adam Knight

Patrzył jak przesłuchuje Roberta. Uśmiechnął się ironicznie na widok jego pewności siebie i szczęścia, które zawsze biło od niego. Słuchał jego gładkiej odpowiedzi. - Wtedy gdy uznaliśmy to za stosowne, dokładnie trzy dni temu.

Alan

- A o ile mnie pamięć nie myli to umowa została zawarta jakiś miesiąc temu. Więc czemu dopiero teraz został poinformowany? - spytała patrząc mu w oczy przeszywającym spojrzeniem.
- Wysoki Sądzie, chcę dodać, że mój klient dowiedział się o umowie, dopiero wtedy kiedy dostał wezwanie do sądu - powiedziała w między czasie

Adam Knight

Adam uznał że jeszcze trochę a pognębi i jego i ich. Słuchał tłumaczeń Roberta z coraz mniejszą uwagą. Poczuł że teraz to już mu wszystko jedno. Miał nadzieję że znajdzie jakieś rozsądne wyjście z sytuacji. Jak tak dalej będzie mówić to zamkną mi współpracowników za szkodę na rzecz firmy...

Alan

Wciąż patrzyła na Roberta zimnym spojrzeniem. Kiedy Robert odpowiedział na jej pytanie ona pokiwała głową.
- Dziękuje Panu - powiedziała i usiadła obok Adama.
Po naradzie sądu :
- Sąd wyznaczył kolejny termin rozprawy. Dokładnie za miesiąc o godzinie 10.00 - poinformował sędzia.
- Adam, możemy iść - powiedziała do niego

Adam Knight

Pokiwał głowa, nie chcąc tracić sił na słowa. Wyszedł z sali i oparł się natychmiast o jeden z filarów. Poczuł silne zawroty głowy i pociemniało mu przed oczami. Zdążył usłyszeć jedynie swoje imię wykrzyczane przez trzy głosy i poczuć, że ktoś chwyta go za ramię.

Ocknął się leżąc na ławce. Byli nadal w gmachu sądu. Amanda machała mu nad głową teczką, Robert szybko rozmawiał przez telefon a Mark stał obok ławki. Kiedy zobaczył że Adam otwarł oczy nachylił się do niego i podając kubek wody powiedział wesoło - Odjechałeś nam szefie. - chory spojrzał na niego mętnym wzrokiem i nie skomentował jego słów choć miał na to ochotę. Swoją uwagę skierował na Roberta. Czekając aż skończy wymieniać z kimś grzeczności upił z kubka. Zdziwił się, bo poczuł, że to zwykła woda z dużą ilością cukru rozpuszczonym w niej. Patrząc na niego ze zgrozą stwierdził, że trzymie jego telefon w dłoni. - Nie dzwoń po lekarzy. Nic mi nie jest - wychrypiał słabo. Robert spojrzał na niego z charakterystycznym błyskiem w oku. - Nie dzwoniłem do lekarza. - Adam skupił na nim swój wzrok i zmrużył gniewnie oczy - A do kogo? - mężczyzna uśmiechnął się szeroko - Do twojej matki. - Adam przymknął powieki. Czy ja muszę otaczać się idiotami...?

Alan

Wciąż machała mu teczką nad głową.
- O matko! ale mi stracha napędziłeś - powiedziała patrząc na niego uważnie.
- Już Ci lepiej? - spytała i zawołała Marka i Roberta.
- Pomóżcie mu dojść do auta, zawiozę go do domu - powiedziała zakładając swój czarny płaszcz. Mężczyźni pomogli Adamowi wstać

Adam Knight

- Dajcie spokój, poradzę sobie... - warknął cicho ale nie miał siły im się przeciwstawiać. Przeklinajac siebie i swoją głupotę w myślach trafił do samochodu.

Alan

Pobiegła do auta i weszła do środka. Podała Adamowi butelkę wody i odpaliła auto.

/ mieszkanie w starej kamienicy ^^ -----> oboje, Ty zaczynasz :*