Plaża

Dea

- To ja przepraszam - spojrzała na niego przepraszajac szczerze - to był paskudny dzień - westchnęła - pewnie czeka mnie jeszcze kilka takich. Jak myślisz mogę tu jeszcze zostać przez chwilę, czy juz mam sobie szukać miejsca poza La Push? - zazartowała nerwowo. Doszli do domku przy plaży. Odruchowo zerknęła na klify i szybko odwróciła od nich głowę.
- Oto moje małe królestwo - wskazała ręką domek - Przynajmniej na chwilę.

/ Mały domek przy plaży

Melanie

/dom Mel.

Usiadła na plazy, na swojej rozłożonej bluzy
Chyba zacznę nosić koc zamiast bluzy
Zaśmiała się
Więcej miejsca do siedzenia
Usiadła wygodnie i wybrała ładne ujęcia która natychmiast zaczęła kreślić

Selene

/Dom Selene

- Kochane La Push - powiedziała do siebie cicho, jadąc w kierunku plaży. Wracały do niej wspomnienia wypadów ze znajomymi na plażę. Stare czasy...- dodała w myślach. Zaparkowała samochód jak najbliżej plaży i wyszła z samochodu. Przez chwilę wpatrywała się w dal, uśmiechając się delikatnie. Zdjeła buty i wolno ruszyła przed siebie.

Melanie

Wytrwała kartkę z rozmachem.
Kompletnie pojechałam w proporcjach
Pomyślała zaczynając jeszcze raz, bardziej stanowczo.
Im bardziej się wahała, tym gorzej jej wychodziło.

Selene

Dziewczyna szła plażą, bardzo blisko wody. Z jednej strony brakowało jej miasta, a z drugiej tęskniła trochę za rodzinnymi stronami. Tutaj przebywała najczęściej, bo w tym miejscu czuła się wolna od problemów...
Zauważyła jakąś dziewczynę, postanowiła do niej podejść i zagadnąć.
- Hej - zaczęła krótko, uśmiechając się delikatnie. - Piękny mamy dzień, prawda?

Melanie

-Nie ma to jak neutralny temat.
Powiedziała uśmiechając się do dziewczyny.

Selene

- Tak - roześmiała się. - Nie wiedziałam jak zacząć - przyznała. - My się chyba nie znamy. A przynajmniem jakoś cię nie pamiętam. Selene, Sel, jak wolisz - wyciągnęła do niej dłoń. - Ciekawe czy mnie ktoś w La Push jeszcze pamięta...

Melanie

Podała ręke w dziewczynie.
-Melanie, Mel jak wolisz. Siadaj, narysuję cię, mam ochotę na portret.
Spojrzała na dziewczynę.
-Jesteś stąd?

Selene

- Portret? - zdziwiła się. - W porządku. Nigdzie mi się nie spieszy - Selene usiadła na piasku. - Ustaw mnie jakoś. Zapewne znasz sięna tym lepiej - uśmiechnęła się. - Jestem z Forks - odpowiedziała na pytanie Mel.

Melanie

-Usiądź tak, żeby było ci wygodnie.
Powiedziała uśmiechając się.
-Nie miałam jeszcze okazji być w forks by zwiedzić. Bo szkoły do tego zaliczyć nei można
Powiedziała przewracając kartkę.
-Ale kiedyś na pewno wpadnę zobaczyć co tam macie.
Powiedziała uśmiechając się do dziewczyny i zaczynając zrysować

Selene

- Nic tam nie ma ciekawego - Selene mruknęła. - Spokój, nic się nie dzieje... Raczej ostatnimi czasami także nic się nie zmieniło. Aczkolwiek zapraszam serdecznie.

Melanie

Uśmiechnęła się.
-Masz ciekawą fakturę włosów.
Zauważyła, bo po skończonej twarzy właśnie zabierała się do włosów.
-Znasz kogoś z La Push?

Selene

Uśmiechneła się.
- Dzięki - odpowiedziała. - Jakoś osobiście to nie, prędzej z widzenia. Ale chyba teraz nikogo bym już nie poznała. W prawdzie nie było mnie tu tylko kilka lat, ale i tak czuję, że większości osób bym nie skojarzyła. Skleroza nie boli, ale czasem dokucza - uśmiechnęła się ponownie.

Melanie

Pociągnęła ostnią kreskę.
i właśnie w tej chwili rozdzwonił sie telefeon.
Spojrzała na Selene.
-Sory.
Powiedziała odbierając.
-Melanie, możesz przyjść do domu? Musisz mi pomóc
-W czym mamo?
-Muszę przestawić szafe bo ona całkiem tu nie pasuje
Dziewczyna westchnęła.
-Czy to musi być teraz?
-taak, prosze, strasznie mnie to irytuje
-Dobrze, będe niedługo.
Rozłączyła się i spojrzała na Selene.
-Matka, muszę się zbierać.
Uśmiechnęła się przepraszająco.
-Ale najpierw powiedz jak ci się podoba.
Powiedziała pokazując rysunek dziewczynie.

Selene

- Nie szkodzi - odpowiedziała. - Co do rysuknku jest... - popatrzyła z podziwem na rysunek. - Mel, to jest prześliczne! - powiedziała zadowolona. - Jesteś bardzo zdolna - pochwaliła ją.

Melanie

-Ehh tam zaraz zdolna, parę kresek. Mogę ci go dać.
Zaproponowała, polubiła Selene.

Selene

- Dziękuję ci - powiedziała radośnie. - To bardzo miłe z twojej strony - popatrzyła jeszcze raz na rysunek. - Będę tu raczej częstym gościem, więc pewnie się jeszcze spotkamy. Miło było cię poznać, Mel.

Melanie

-Ciebie też Sel. Może cię kiedyś jeszcze porysuję.
Zaśmiała się i pomachała jej na odchodne.
Odwróciła się i puściła się biegiem do domu.
Im wcześniej to zrobię, tym szybciej bede mogła wyjśc

/dom Mel

Selene

Selene położyła się na piasku i przez jakiś czas nie zamierzała się ruszać z miejsca. Chciała się wyciszyć i nabrać sił do pracy. Westchnęła cichutko i zamknęła oczy.

Dea

// Mały domek przy plaży

Dea zrzuciła buty już na brzegu i znów wlazła po kostki do morza wpatrując się w horyzont.

Embry

/MDPP

Embry w postaci wilka wszedł cicho na plażę. Usiadł przy samym końcu trawy, zanim zaczał sie piasek z uwagą przygladając sie dziewczynie.

Dea

Dea nie bacząc na to że woda jest zimna, a ona łazi w jeansach klapnęła na kolana i przysiadła na piętach. Woda obmywała jej nogi. Wzburzone fale pieniły się przy biodrach. Wyprostowała się i zaczęła nucić cicho starą pieśń, której kiedyś nauczyła ją mama. Woda jakby łagodniej obmywała palce wyciągniętych w jej stronę dłoni.

- Obmyjcie smutek, obmyjcie żal,
Niech w czynów skutek zło odejdzie w dal.
Ból moje serce niech trawić przestanie już,
Cierpienie i strach znikną za nim tuż tuż.
Co mam poświęcę, jak ten co powstał z mar
Weźcie co chcecie w zamian dając prawdy dar!

Fale uderzyły w nią z dziką gwałtownością. Ochlapały ją całą. Mokry sweter przykleił się do ciała. Z włosów kapała woda, po twarzy spływały krople. Wzrok Dei nadal utkwiony był w jakimś punkcie na horyzoncie. Wracało to co odebrano jej w szpitalu. Wracała cała siła. Cała wiara...

Dea

Dea straciła poczucie czasu. Ocknęła się mocno już zmarznięta. Wiatr szarpał jej włosami, fale uderzały w nią silnie, zimno przenikało ciało. Dea kichnęła.
- Więc zdrowie... - westchnęła - No dobrze, mogę chorować pod warunkiem, ze ten mętlik w mojej głowie ustanie.

Wstała i złapała buty w łapkę. Odwróciła się i spojrzała w stronę domu. Zamajaczył jej wilczy kształt. Odetchnęła głęboko i poszła w jego strone.

Embry

Embry zauważywszy, że Dea idzie w jego kierunku wycofał się powoli.

Dea

Zauważyła, że wilk się wycofuje.
- Niech i tak będzie - westchnęła ciężko. Zakaszlała. Zaczynało ją boleć gardło i dostała dreszczy. Spojrzała w stronę wilczka i zmieniła kierunek ruchu. Zmierzała prosto do domu kichając raz po raz.

// Mały domek przy plaży

Andrew

Andrew stanął nad morzem, gapiąc się na nie....ambitne zajęcie nie ma co, ale cóż. W końcu wyrwał się z zamyślenia i rozejrzał ciekawie. Jak dawno tu nie był.

Leah

/Dom Gasparda

Leah wpadła na plażę. Nie zamierzała w takim stanie pokazać się matce. Zwłaszcza, że obiecała samej sobie że do niego nie pójdzie. Nie ma mowy. Nawet jeśli miałaby się zakopać w tym piasku po samą szyję. Wzięła garść piasku i rzuciła ją w kierunku morza. Krzycząc coś pomiędzy "Nienawidzę Cię", "Mam tego dosyć"... Jednym słowem była wściekła. Myśląc, że jest na plaży sama usiadła z impetem na piasku.

Andrew

Andrew zerknął na nią zaskoczony, przekrzywił po ptasiemu głowę. Podszedł do niej na bezpieczna odległość( czyt. ma pewność ze niczym nie oberwie). Patrzy na nią, przybrał teatralny ton przerażenia
- A panience co się stało?

Leah

-Jestem czerwonym kapturkiem i napadł mnie k***a zły wilk! -pisnęła żałośnie spoglądając do góry.
-Mam nadzieję, że tego nie nagrywałeś bo urwę Ci łeb. Jest tu ktoś jeszcze? -wyjęczała zdecydowanie niezadowolona.

[Powiedzmy, że skoro chłopak mieszka tu od urodzenia to się znają Razz

]

Andrew

- Szkoda mi Ciebie, kapturku....ale cóż w tych okolicach roi się od złych wilków- wyszczerzył się bezczelnie- Jakbym nie miał co robić- prychnął cicho- chodzę z dyktafonem i nagrywam wszystkich i wszystko. Z resztą pewnie i tak całe La Pusz słyszało- wzruszył ramionami

Leah

-Przynajmniej teraz jest o jednego mniej... -westchnęła siadając po turecku i przesypując garściami piach.
-Co Ty tu robisz hm? -zapytała po chwili już nieco łagodniej.

Andrew

- Jak widać się obijam.....i obserwuję niesamowicie ciekawe zjawiska, np w postaci Ciebie, a co?- uśmiechnął się do niej ciepło, jednak po chwili uśmiech spełzł mu z twarzy
- Jak to jednego mniej....?

Leah

-Ano tak to, że przez jakiś czas się nie przemienię... -mruknęła niezadowolona rysując palcem po piachu.

Andrew

- Bo? Panna Clearwater wypiera się swojej natury? - przekrzywił łepek ciekawie, usiadł obok, zaczął obracać w palcach na wpół wyrzeźbioną figurkę

Leah

-Bo natura wyparła się panny Clearwater...- mruknęła celując palcem w klatkę piersiową Andrew.

Andrew

- Jakież to poetyckie....a można jaśniej, Panno Clearwater?- podrzucił figurkę

Leah

-Przez pewien czas po prostu nie mogę się przemienić Andrew. I to nie dlatego, że nie chcę. Powiedzmy, że to się chwilowo przyblokowało- dotknęła zimną ręką jego przedramienia- Widzisz? Chyba wróciłam do normalnej temperatury.

Andrew

- Fakt.......- dotknął jej czoła- jesteś zimna...nawet jak na człowieka- mruknął- Albo jesteś chora, albo się źle czujesz, albo oba....- zabrał rękę, po cz m rozwalił się na piasku

Leah

-Jestem chora, ale na głowę. -zaśmiała się cicho wgapiając się w ocean.
-A przy okazji naiwna i głupia... Ale nie zamierzam Ci tego tłumaczyć. Nie wyglądasz na psychologa... -znów nikle się uśmiechnęła.

Andrew

Zrobił minę mędrca, który swoje już w życiu widział
- Mów dziecko, wszystkie grzechy i błędy zostaną Ci wybaczone..... no chyba, że bratałaś się z tymi pijawkami- zrobił groźną minę