Taras widokowy na dachu

Juliette

Stąd rozciąga sie śliczny widok na Paryż i wieżę Eiffla.

_________________________________________________

//Restauracje

Juliette wjechała windą na sam szczyt hotelu. Wyrzuty sumienia ją dławiły. Chwyciły za gardło i nie dały oddychać. Na dachu wiał wiatr. Dała mu szarpać swoje włosy. Usiadła przy jednym ze stolików i ukryła twarz w dłoniach
- I coś ty najlepszego narobiła Juliette... - jęknęła do siebie.

Carmen

// restauracje

Zdyszana wbiegła na taras. Nikogo nie było oprócz Julie, która siedziała przy stoliku.
- Julie... - powiedziała skruszona i objęła ją od tyłu.
- Przepraszam....to nie było specjalnie...znaczy było ale to nie to co myślisz- mówiła trochę pogmatwanie.

Juliette

Podniosła głowę i poklepała Carmen po dłoni
- Daj spokój Carmie... Tęsknisz. Było między wami dobrze, ale przez moje głupie zarty się zepsuło. To moja wina i koniec. Zrobię wszystko zeby to naprawic, rozumiesz?

Carmen

Odwróciła Julie do siebie i przykucnęła na przeciw niej. Położyła dłonie na jej kolanach i spojrzała jej w oczy.
- Julie posłuchaj mnie raz i porządnie bo nie będę Ci po raz setny powtarzać tego - zaczęła i na chwilę spojrzała na swoje dłonie a potem znów na Julie.
- To nie Twoja wina. Za nic Cię nie winię bo nie mam powodu. Gdyby nie to to nie dowiedziałabym się co o mnie myśli. Wolę wiedzieć, że według niego jestem pusta, głupia i inne rzeczy, z resztą sam Ci to mówił. I spróbuj jeszcze raz się za to obwinić to będę zła na Ciebie i to bardzo - zagroziła i cmoknęła ją w policzek.

Juliette

- Już jesteś na mnie zła - zauważyła - Nie jesteś pusta ani głupia, rozumiesz? To on jest idiotą.

Carmen

Wywróciła oczami.
- Nie jestem zła na Ciebie za nic po prostu...nie ważne - mruknęła i przytuliła się do niej.
- On nie jest idiotą tylko miał rację. To ja byłam i jestem głupia. Nic nie umiem zrobić dobrze - westchnęła

Juliette

- Jest idiotą skoro pozwolił ci odejść - skwitowała Juliette - Każdy facet, który pozwala odejść babce takiej jak ty jest kretynem - uśmiechnęła się. - I nie histeryzuj Carmie. Nie jesteś idiotką i jest masę rzeczy które robisz świetnie. A jeszcze więcej będziesz robić i o.

Carmen

- Idiota czy nie ale dalej go kocham - wzruszyła ramionami.
- Zobaczymy jak mi pójdzie. Najwyżej będziesz mieć najgorszą pracownicę świata - zachichotała i trąciła ją palcem w nosek - i chce widzieć ten uśmiech cały czas i zero wyrzutów sumienia zrozumiano? - powiedziała udając poważny ton

Juliette

- Tak, tak - powiedziała, ale co sobie pomyślała to jej Razz

Carmen

- Julieee błagam - wywróciła oczami.
- Mi nie chodziło o to tylko o coś innego i przepraszam że byłam taka... - nie umiała znaleźć odpowiedniego słowa - nie miła - skwitowała i spuściła wzrok. Usiadła na krześle obok niej

Juliette

- To o co ci chodziło Carmen? - zapytała patrząc jej w oczy.

Carmen

Westchnęła ciężko.
- No dobrze tylko proszę nie denerwuj się - poprosiła i podrapała się po czole.
- Mam wrażenie, że albo jesteś na mnie zła albo coś bo jakoś się ode mnie nie wiem...odsunęłaś. Nie chcesz mi już nic mówić. Ja rozumiem, że może nie jestem idealną przyjaciółką czy koleżanką ale kiedys było inaczej. No to tyle tylko tak no - dokończyła zmieszana i wstała i powoli poszła w stronę wyjścia z tarasu

Juliette

- Carmen... - Juliette westchnęła - siadaj na dupie i mnie posłuchaj - uśmiechnęła się lekko. - Nie jestem na ciebie zła, tylko czasem trudno mi z Toba rozmawiać o Normanie - Tarzanie... o mało co znów nie parsknęła śmiechem - ze względu na Martina. Oni są jak bracia syjamscy. Mówisz o jednym myślisz niemalże o obu. Ja będę miała wyrzuty sumienia bo wiem że to moja wina. Śnią mi sikę znów koszmary. Boję się że on mnie nie będzie chciał, ze to tylko jego chwilowy kaprys. Miałam cię tu przywieźć żebyś sie rozerwała, zrelaksowała, a zamiast tego sprawiam, ze jesteś ciagle smutna. - westchnęła

Carmen

Nie usiadła tylko stała w miejscu. Westchneła kiedy jej słuchała.
- To, że Martin mnie nie chce to nie znaczy, że mam unikać tematu Martina i Normana tak długo jak żyję. Posłuchaj, oni rzeczywiście są jak bracia więc jeśli się z nim związałaś czy zwiążesz to i tak czasem przypadkiem wpadnę na Martina. Życie musi toczyć się dalej , nic z tym juz nie zrobię. To jego decyzja czy będzie ze mną czy nie. Ja dalej czekam ale nie liczę na nic wielkiego- w końcu przysiadła sobie na krześle. Potarła sobie oczy żeby łzy jej nie poleciały po policzkach.
- A Ty i Norman na pewno sobie ułożycie życie. Jakoś tak pasujecie do siebie - uśmiechnęła się leciutko.

Juliette

- Nauczyłam się nie liczyć na zbyt wiele, wiesz? Nauczyłam się ze jezeli sama się o siebie nie zatroszczę to nikt tego za mnie nie zrobi. Nie wiem czy się ułoży czy nie, ale cieszę się tym co jest teraz. Nie sądzę by zatrzymał się przy mnie na dłuzej. Ale bedę się cieszyć choćby tym skrawkiem, którym zechce się ze mna podzielić. - zerknęła na zegarek. Czas wlókł się jej niemiłosiernie. - Tylko się boję. Boję się co będzie jak on już będzie chciał odejść. A będzie chciał... -zabębniła palcami po blacie stolika. - prędzej czy później będzie chciał. Ja nie mam łatwego charakteru.

Carmen

- Norman też nie ma łatwego charakteru - westchęła i się uśmiechnęła szeroko.
- Julie rozchmurz się - zaśmiała się - nie można myślec tak pesymistycznie troszke optymizmu by Ci się przydało - stwierdziała ze śmiechem.
- To dopiero początek waszego związku więc wszystko się okaże z czasem. Nie martw się już tak proszę. A co Norman mówił? Znaczy mówił co u Martina? Wszystko ok? Ma już kogoś? Ładna? Młoda? Blondynka? - w końcu chwyciła się z usta - przepraszam - mruknęła niezadowolona ze swojego zachowania. - zapominj o tym. A teraz kochanie rusz dupkę i idziemy na dół , bierzmy znajomych i idziemy zwiedzać Paryż - wstała i pociągnęła ją za łapki

Juliette

- To żaden zwiazek, tylko dziecinne podchody - mruknęła. Pokręciła głową gdy Carmen zaczęła pleść bzdury. - Mówił o Martinie. Ma kogoś. Jest młoda, ciemna i nazywa się PRACA - postukała przyjaciółkę w czoło - Dziś kupowali meble do biura - przewróciła oczami - Martina zajmuje jedynie praca. Moze sam tęskni tylko ma tę swoją idiotyczną dumę i nie chce przez to zadzwonić. Idiota - ruszyła dupsko z krzesła. - Rano muszę być przy laptopie... Chocby się waliło i paliło.

Carmen

- Dobra obudzę Cię o 5 żebyś się wyszykowała. Przecież nie pokażesz mu się w opuchniętych oczkach i rozczochranych włosach - zażarotwała ale bardzo poważnym tonem. Potem się roześmiała.
- Żartowałam przecież - przytuliła policzek do jej ramienia.
- Julie, ja nie będe pierwsza dzwonić prawda? Ja go już przeprosiłam - spojrzała nią. Jej zdanie było dla mniej najważniejsze.

Juliette

- Carmen, a czy tym razem mogę się najpierw zastanowic nad odpowiedzią? - była powazna jak nigdy - A co do poranka.. jak mnie zobaczy rozczochraną i z zapuchniętymi oczami, to moze prędzej sie zdecyduje na to co chce zrobic. jak mu to nie bedzie przeszkadzać to dobrze, jak bedzie - wzruszyła ramionami pozornie spokojna - no cóż.. to widocznie tak ma być.

Carmen

- No żartowałam tylko - dźgnęła ją palcem w żebro i zaśmiała się.
- Tylko mi odpowiedz na to pytanie kiedyś - pokazała jej język.
- Przyjemnie tu na tym tarasie co nie? - spojrzała a w górę, na niebo

Juliette

- Lubię takie miejsca. - mruknęła patrząc na miasto - tu się czuje jak u siebie.

Carmen

- Ja też ale jeszcze lepiej jest w takich miejscach wiosną lub latem bo chcę zauważyć, że jest połowa listopada my jesteś na dachu w bluzeczkach - lekko już drżała z zimna ale dalej się uśmiechała

Juliette

- Ja podobno nie choruję, ale ty owszem. Nie chce cie miec na sumieniu - westchnęła Juliette. Po chwili coś sobie przypomniała- Daj mi sekundę. - Wyjęła telefon i szybko naskrobała smsa. Gdy skończyła wsadziła go do kieszeni i wzięła Carmen pod ramie - Od dziś smutki dusimy w zarodku, tak? Jak sie nie beda chcialy udusic to zalejemy je w trupa.

Carmen

- Dokładnie - przytuliła się do niej. Nie była do końca ciepła ale trochę jednak była.
- Brrr - zaśmiała się. Spojrzała na telefon ale zaraz odwróciła wzrok.
- Nie chcę żeby przez Normana, Martina czy jeszcze kogoś innego coś się między nami popsuło - wyznała smutno - tym bardziej, że Norman mnie nie lubi i cieszy się, że Martin sie mnie pozbył - zrobiła zirytowaną minkę

Juliette

- Nie cieszy się - zaprotestowała - Pytał jak sobie radzisz z tym wszystkim. I to nieprawda ze cię nie lubi. Powiedział ci to kiedyś? Dał ci to odczuć? - uniosła brew rozcierając Carmen ramiona - A między nami się nie popsuje. I juz.

Carmen

- Mam nadzieję - już zrobiło jej się cieplej - dzięki Julie - uśmiechnęła sie do niej ciepło.
- No czasem, często - wywróciła oczami - mam wrażenie, że on się zgadza z tym wszystkim co powiedział o mnie Martin - zamyśliła się na chwilę.
- Wiesz, nie wiem co bym bez Ciebie zrobiła - przytuliła się do niej mocno

Juliette

- Miałabyś spokojniejsze życie - zaśmiała się Juliette Wszyscy by mieli...

Carmen

- Przestań już. To nie jest zabawne - skarciła ją - jak możesz tak myśleć w ogóle? - spytała z lekkim niedowierzaniem

Juliette

- W zasadzie to nie ja. To to coś w mojej głowie. Takie rozpaćkane i ze zwojami - przewróciła oczami - Daj spokój Carmen. - uśmiechnęła sie szeroko.

Carmen

- Julie jesteś dla mnie jak siostra więc takie gadanie mnie martwi . nie ważne czy na żarty czy nie - mruknęła ale tak troskliwie.

Juliette

- To niech cię nie martwi. - sygnał wiadomości jej przerwał. Odczytała smsa i zmarszczyła czoło. - Osioł... - mruknęła poirytowana - Koncertowy osioł - zamamrotała. Odpisała ze złośliwym usmieszkiem. - Carmen.. - dokończyła co zaczęła - Jak wszem i wobec wiadomo, że brak mi poczucia humoru, więc wybacz mi głupie zarty - uśmiechnęła się i objęła Carmen ramieniem. - Chodź bo mi sie przeziębisz...

Carmen

- Wybaczam ale wiesz, będę mieć Cię na oku - zmróżyła oczka i roześmiała się.
- Ciekawe czy spotkamy znów na kolacji tego faceta od róży - zamyśliła się na chwilę

Juliette

- Nie wiem. - westchnęła - zazdroszczę ci czasem - wyznała - nigdy nie dostałam od faceta kwiatka ot tak...

Carmen

- Julie, ja go nie znam ani on mnie. Wiesz faceci czasem mają jakieś dziwne zachowania - zachichotała.
- Szkoda, że akurat w przeddzień kiedy byłaby nasza rocznica - spuściła wzrok ale zaraz się uśmiechnęła.
- bo Ci zabiorę ten telefona - zagorziła jej na żarty

Juliette

- Ja ci zabiorę... - spojrzała na nią z przestrachem i wsadziła sobie telefon za stanik. Pokazała Carmen język - będę go bronić własnym ciałem, wiesz?

Carmen

- Myślisz, że go nie wyciągnę? - roześmiała się ale widząc jej minę zrobiła poważną minę.
- No Julie, żartowałam. Cieszę się,że sprawy idą w dobrym kierunku i po moim trupie ktoś Ci ten telefon odbierze - pokazała jej język

Juliette

- Dajmy juz temu spokój - zaśmiała się. Nie chciała nic zapeszać. - A z natrętem co mi bedzie chciał zabrać telefon sama sobie poradzę. W najgorszym razie go zjem... - zachichotała - Natręta oczywiście, a nie telefon.

Carmen

Zaśmiała się razem z Julie.
- I tak się Ciebie nie boje, o - pokazała jej język i połaskotała po bokach brzucha

Juliette

- A zamierzasz się zmienić w natręta? - uniosła brew - Nie sądzę. Także nie masz się czego obawiać - też jej pokazała język.

Carmen

- Oj Julie - westchnęła kiedy weszły już na schody do budynku. W końcu nie dokończyła zdania i przeczesała sobie tylko wlosy dłonią