Restauracja

Gość

jw

Esme

/Pokój Esme

Zeszła na dół, by udać się do restauracji. Nie było wielu gości, mogła wiec czuć się nieco swobodniej.
Zajęła jedno z miejsc przy oknie, by móc tęsknie patrzeć na ludzi. Złożyła ręce na stoliku i odwróciła głowę, w zamyśleniu zerkając za okno.

Gość

// aapartament na ostatnim piętrze

Shannon zeszła do restauracji. Obsługa hotelu znała ją. Zaprowadzono ją do jednego ze stolików.
Usiadła. Nie musiała się zastanawiać co wziąć.
- Ravioli z parmezanem i grzybami, poproszę. I butelkę Chianti. - usmiechnęła się

Esme

Do restauracji przyszedł kolejny gość, lecz kobieta nie zwróciła na to uwagi. Wystarczyło, że słyszała rozmowę.
Kelner podszedł do niej, z pytaniem czy coś wybrała, jednak nie wiedziała co odpowiedzieć. Wzięła pierwszą lepszą pozycję z karty, po czym znowu odwróciła się ku oknu. Zadzwonił jej telefon. Z nadzieją spojrzała na wyświetlacz, jednak nie było to żadne z jej dzieci, ani Carlisle... Przymknęła oczy. Kolejna fala bólu przepełniła jej serce.

Gość

Rozejrzała sie wokół. Spokój, cisza. Usmiechnęła się do siebie. Przyniesiono jej obiad.
- Czy mógłbym poprosić o autograf? - kelner z błagalnym wyrazem twarzy podsunął jej notesik
- Oczywiście - zaśmiała się dźwięcznie. Podpisała krótką dedykację. Chwilę później zjawił się dyrektor hotelu
- Witamy panno Westenra. Mielibysmy ogromną prośbę. Czy zechciałaby pani uświetnić swoim występem urodziny naszego hotelu jutro wieczorem? - Shannon zazwyczaj nie odmawiała. Zaśmiała się ponownie i zgodziła sie
- Prosiłabym jedynie żeby nikt nie przeszkadzał mi już dzisiaj, dobrze? - poprosiła rozbawiona. Odeszli. W błogiej ciszy jadła swoje ravioli.

Esme

Esme odwróciła się ku kobiecie, z którą rozmawiał kelner. Usłyszała bowiem nazwisko, o którym już wcześniej słyszała. I faktycznie, gdy przyjrzała jej się, poznała twarz. Znała ją z telewizji, plakatów reklamowych. Gdzieś w duchu uśmiechnęła się. Jej muzyka jakoś zawsze potrafiła poprawić jej nastrój.
Ona przyjęła ze spokojem to, że obok siedzi ktoś znany. Nie wiedziała czy kobieta ją widzi, czy nie, jednak jakoś mimowolnie kąciki jej ust uniosły się lekko w górę, w nieznacznym uśmiechu. Jakby chciała powiedzieć: tak, ludzie znowu mają kogo podziwiać.

Gość

Shannon poczuła na sobie czyjś wzrok. Westchnęła cicho przeklinając w duchu dyrektora hotelu. Jadła ravioli czując jak jej zaczynaja rosnąć w gardle. Rozejrzała się dyskretnie. To ta kobieta. Siedziała tam przy oknie. I patrzyła na nią. Z uśmiechem.
Miała tak łagodny wyraz twarzy, ze Shannon sama się usmiechnęła do niej. Przypominała jej matkę, której nie poznała. Widziała jedynie na zdjęciach. Uniosła brew i lekko wskazała głową krzesło obok siebie.

Esme

Esme od razu spostrzegła jej gest. Trochę się zdziwiła, że piosenkarka chce, by przy niej usiadła. Niemniej jednak po chwili wstała i posłusznie udała się do stolika.
- Dzień dobry - przywitała się z nią uprzejmie, uśmiechając się lekko, ciągle z jakimś frasunkiem wymalowanym na twarzy.