Ogordy różane

Ilucorana

Część z dala od zamku. Jest to labirynt zbudowany z klombów róż, które pysznią się wszelkimi kolorami. Kwiaty te są zadbane, a i ogrodnicy dbają głównie o nie. Szklarnia jest całkiem niedaleko stąd.
W centrum jest spora fontanna.

-------

//Sala balowa

Weszła do ogrodów. Zrobiła kilka kroków, po czym zdjęła buty, zostawiając je przy jakiejś ławeczce. Powoli, boso, ruszyła w stronę fontanny, podziwiając kwiaty z lekkim uśmiechem. Zamknęła oczy, wciągnęła powietrze nosem. Nie było go tu. Wzruszyła ramionami, uśmiechnęła się do siebie. Chwila spokoju i ciszy.

Gość

//dziedziniec

:chodziła alejkami zachwycając się kwiatami.:

Marek

//?

Miał iść do Leany ale uchwycił słaby zapach Ilu. Zmienił zamiar. Leana poczeka. Zobaczył jej buty stojące przy ławeczce. Rozpiął marynarkę i powoli ruszył śledząc jej zapach. Była nieopodal fontanny. Pochwycił ją w pasie.
- Szukasz ciszy czy samotności? - zamruczał

Ilucorana

Już chciała ochrzanić tego kogoś, kto śmiał jej przerwać, ale gdy uniosła wzrok na twarz sprawcy uśmiechnęła się przepięknie.
- Zależy, co możesz mi dać.
Wymruczała, muskając wargami jego usta.

Marek

- Ani ciszy ani samotności - wyszeptał całując ją delikatnie. Przyciągnął do siebie z usmiechem. Palcami odgarnął jej włosy z policzka i przesunął nimi po szyi.

Ilucorana

- Tak niewiele możesz mi dać.
Zaśmiała się cicho, oddając pocałunek. Spojrzała mu w oczy, z taką uciechą. Z dziecięcą radością. Z czymś co można by nazwać nastoletnim zauroczeniem.
- Ale starczy mi obydwu na następne stulecie.
Wymruczała, po czym pocałowała go w brodę.

Marek

- Mam nadzieję, że na dłużej..- wziął ją na ręce ze szczenięcym uśmiechem.
- Na wiele dłuzej - pocałował ją raz, potem drugi... Obsypywał jej twarz pocałunkami. - Chciałbym wrócić do tego co przerwaliśmy.. - wymruczał

Ilucorana

Zachichotała jak mała dziewczynka, widząc jego uśmiech.
- Wiele dłużej? Nie znudzisz się mną?
wyszeptała, mrużąc lekko oczy.
- Chciałbyś wrócić do tego...gdzie? Jak bardzo ci się spieszy.
Szepnęła leniwie, przesuwając językiem za jego uchem.

Marek

- Ależ w ogóle nie zamierzam się spieszyc moja droga - zaśmiał się trącając ją nosem. Powoli kierował się do dworu, do swojej komnaty. Z radosnymi ognikami w oczach i lekkim krokiem.

Ilucorana

Pokiwała głową, przesunęła nosem po jego szyi.
- To chyba dobrze....za stara jestem na pośpiech
Zaśmiała się cicho.
- tylko nie wiem, z czego się tak cieszysz....młodzieniaszku.

Marek

- Całowanie starszej, pięknej kobiety jest... - zaśmiał się - seksowne - wymruczał łapiąc delikatnie zębami jej brodę.
- I daj spokój.. Nie wyglądasz na swoje lata - zachichotał.

Ilucorana

- Jakbym wyglądała na swoje lata...to raczej wcale bym nei wyglądała.
Zachichotała.
- Seksowne mówisz...Całowanie dzieciaka też ma swoje dobre strony.
Wymruczała mu do cucha, ugryzła w nie lekko.

Marek

- Dzieciaka? - uniósł brew - Skarbie, ja nie jestem dzieciakiem. Co najmniej ze mnie młodzieniec - puścił do niej oczko. Zakręcił się z nią na rękach wokół własnej osi mijając kogoś. - Ale wolałbym zdecydowanie być nazywanym seksownym młodym mężczyzną.

Ilucorana

- Ach....ty to masz wymagania.
Zrobiła teatralny gest dłonią.
- Ale niech ci będzie...guapo*
Zachichotała, przekrzywiając głowę.
- Nadal nie wiem, czemu się tak cieszysz

* guapo- hiszp przystojny

Marek

- Przystojniak? Podoba mi się - zasmiał się ponownie - Sam nie wiem z czego. Po prostu jest mi radośnie i wesoło - mruknął zadowolony. Cmoknął ją w czubek nosa.

Ilucorana

Roześmiała się i zaczepnie złapała wargami jego dolną wargę. Zassała ja delikatnie i przesunęła językiem.
- To chyba dobrze.
Wymruczała.

Marek

- Zdecydowanie - wyszeptał
Odwzajemnił jej to zassanie wargi łapiąc jej usta swoimi.
- To zdecydowanie dobrze... - przyciągnął ją mocno do siebie.

Ilucorana

Uśmiechnęła się przepięknie spojrzała mu w oczy.
- Nie taki diabeł straszny jak go malują?
Wymruczała, muskając wargami jego usta.

Marek

- To o mnie czy o tobie? - zaśmiał się i obkręcił z nią na rękach wokół włsnej osi.
- Nie jesteś głodna? - zapytał zapobiegawczo. Miał w planach nie wypuszczanie jej przez czas jakiś, biżej nieokreślony.

Ilucorana

- Nie
Roześmiała się.
- Jem jakoś...raz na tydzień?
Przekrzywiła głowę.
- Nie potrzebuję dużo krwi.
Spojrzała mu w oczy. Jej tęczówki nadal jarzyły się szkarłatem. Ten obłędny błękit chyba nie zamierzał zbyt szybko wrócić.
- O nas...to chyba logiczne

Marek

- Logiczny, moja droga, to jest związek przyczynowo-skutkowy - mruknął rozbawiony. Zanotował w pamięci dość istotny fakt dotyczący jej żywienia.
- Ty jesteś cudowna, a ja... mrudny - dokończył muskając jej usta. Zdecydowanym krokiem ruszył w kierunku swoich komnat

/komnaty Marka

Gość

Nadal błąkała się wśród róż.

Leana

Spacerowała po ogrodzie. Na jej palcu spoczywał wciąż zaręczynowy pierścionek nie wiedziała czy te zaręczyny nadal trwają

Liam

Wiedział, ze tam ją spotka. Postanowił chociaż raz z nią pomówić, cóż z resztą miał do stracenia.
- Witaj - odezwał się do dziewczyny. Nie podszedł bliżej, trzymał dystans.

Leana

- Witaj Liam - powiedziała do niego. Lekko skinęła głową i uśmiechnęła się do niego z dobrocią która od niej emanowała

Liam

- Chciałem cię przeprosić za to, co ostatnio siedziało. Za moje... dziwne zachowania - powiedział od razu, bez żadnych ogródek.
- Cóż, nie mam z resztą wyjścia.

Leana

- Przeprosiny przyjęte - powiedziała ceniła jego podarunek więcej niż inną biżuterie. Pierścionek był prosty a jednocześnie elegancki. Jej włosy spięte były do góry i ozdobione opaską.

Liam

- Dziękuję, bo to wszystko stawia mnie w dziwnej sytuacji. Z resztą... wyjeżdżam, raczej na stałe. Tutaj się raczej nei spotkamy już. Raczej na neutralnym gruncie i... i nie, nei zrywam zaręczyn. Ale musisz poczekać, jeśli masz siłę.

Leana

Podeszła do niego szybko i spojrzała mu w oczy
- Jak to wyjeżdżasz ?!. Jeżeli tak ma być chce wyjechać z tobą. - powiedziała patrząc na niego tymi swymi orzechowymi oczyma

Liam

- Nie zostanę tutaj. Nie po tym, jak potraktowano moich bliskich, znowu. Volturi nigdy mnie traktowali jak bym chciał. Byłem ich maskotką. Koniec, nigdy więcej. Wracam na Węgry, albo... będe podróżować. Dom sprzedałem. Koniec z służeniem tym, którzy mają innych za nic. Idąc ze mną, musiałabyś się ich wyrzec. Wszystkich! A nie chcę, byś cierpiała przez to.

Leana

- Ale ja cie kocham i nigdy to sie nie zmieni. Moge z tobą podróżować nie jestem dzieckiem i wiem, że podróż może trwać wiele lat. - powiedziała do niego.- A Węgry to piękny kraj zawsze chciałam je odwiedzić

Liam

- Nie lata, wieki. Bo ja tu nie wrócę - miał na myślę całą Volterrę.
- Nienawidzę tego miejsca i ich wszystkich, no z małymi wyjątkami. Nie chcę mieć już nigdy z nimi styczności. Kochasz mnie? - uniósł brew. - A kogo ty kochasz? Mordercę, kłamcę i spiskowca? Bo nim przecież jestem.

Leana

- Tak kocham ciebie bez względu na wszystko. Bo miłosć to wieczne uczucie które nigdy nie wygasa - powiedziała do niego. Położyła swoją dłoń na jego policzku.

Liam

- Powiedz to rym, którzy mnie nienawidzą - ucałował jej dłoń, ale potem odwrócił się i odszedł na kilka kroków.
- Zmodyfikują mi pamięć, nie będę nic wiedzieć, czuć. Tylko się bede trzymać z daleka i wszystko.

Leana

Podbiegła do niego
- W takim razie tym bardziej chce z toba jechać. Nie zniose rozłąki - powiedziała do niego

Liam

- Wiesz, ze twojemu ojcu się może to nie spodobać? Życie z nędznym wampirem, który nie chce znać Volturi. On ci nie pozwoli, za bardzo cię kocha.

Leana

- WIesz gdyby mnie kochał to by mnie odwiedził a widziałam go ostatni raz na balu...pozatym jestem dorosła i chce jechać z tobą

Liam

- Gdyby cię odwiedził, ja bym się usunął. Nie chcę mieć nic wspólnego z Trójką. Nic! - odetchnął.
- Porozmawiaj z nim najpierw. Potem zobaczymy. Nic na przód, moja droga.

Leana

- Ja już podjęłam decyzje. Chce jechać z tobą. Spędzać z tobą reszte życia

Liam

- Lepiej będzie dla ciebie, gdy zrezygnujesz, naprawdę - odparł, po czym po prostu wyszedł z ogrodów, kierując się do środka siedziby Volturi. To były jego ostatnie chwile tutaj i chciał po prostu jeszcze zamienić z niektórymi kilka słów.
Postanowił się też udać na taras na dachu, by spojrzeć z niego na Volterrę.

/Taras na dachu