Pozostała część domu

Alice Cullen

- Wszystko w porządku. Jestem Seattle. Wrócę z Anną jutro. Posłuchaj mnie Jazz. Nie mam za duzo czasu. Do Forks wraca Albert. Zawarłam z nim układ. Volturi wrócą do domu. On załatwi pewną sprawę. A wy nie bedziecie się wtracać. Pakt nie zostanie więcej naruszony. NIKT MU NIE PRZESZKODZI, rozumiesz? Mam jego słowo... - Alice rzucała oszczędnie słowami w słuchawkę. Kurczowo trzymała się oparcia fotela.

-Jasper, jeżeli jeszcze raz się na mnie wydrzesz, to przestanę z tobą rozmawiać. -Alice powiedziała zmęczonym głosem
- Chwilowo mam dość takiej huśtawki, więc z łaski swojej panuj nad sobą. Jestem zmęczona. - Doskonale wiedziała co mu powiedzieć, żeby dotknąć go. By przestał myśleć o niej i skupił się na tym co musiał zrobić.
- A Albertowi dałam w naszym imieniu wolną rękę. Jeżeli coś się stanie... poniosę konsekwencje. Rozumiemy się? - była chłodna, mimo, że serce jej się rozpadało.

- Nie wiem, Jasperze - specjalnie powiedziała do niego pełnym imieniem. Musiała go doprowadzic do zimnego, wyrachowanego gniewu. Wtedy myślał najjasniej, najlepiej się kontrolował, najlepiej kalkulował. Wtedy stawał się strategiem. Druga możliwością była jej obecność obok niego i czułe słówka. Ale jezeli by tak zrobiła... wtedy nie pocałowałby Lizzy. A to musiało się stać. Dla dobra wszystkich. Dlatego brnęła w to, choć serce się jej kroiło. Nie było innego wyjścia.
- Być może jutro. Może później. Klaus chce poznać mnie z kilkoma młodymi talentami, które ostatnio odkrył. I tak. Jesteśmy bezpieczne.

Z ciężkim westchnieniem Alice rozłączyła się.
- Będę musiała spróbowac jeszcze raz. Musi być wyrachowany i zimny. Inaczej to się nie uda.... - powiedziała do siebie i ukryła twarz w dłoniach.

Anna Marie

Anna Marie nadał siedziała w fotelu jak osłupiała. Gdy do pomieszczenia wparowała rozpromieniona Alice nie miała pojęcia co takiego się stało. Dopiero słysząc początek rozmowy wampirzycy z Jasperem skojarzyła fakty. Zastanowiła się tylko jaką sprawę Albert chciał załatwić jeszcze w Forks i dlaczego mu tak na niej zależy. To musi być coś naprawdę ważnego, skoro dla niej sprzeciwił się rozkazom Aro pomyślała. Po kolejnych słowach do słuchawki Alice zmieniła swój ton głosu na bardziej wyrachowany - Alice, wszystko będzie dobrze. Wierzę w to .. - powiedziała Anna Marie by ją uspokoić, gdy ta odłożyła już słuchawkę - Nie martw się - Podeszła bliżej i ją przytuliła. Poczym zwróciła się do dwóch mężczyzn, którzy przez cały czas przy niej stali i wyszeptała - Dziękuję wam wszystkim. - a jej wzrok znów powędrował na Alice, z której wyparował cały entuzjazm.

Alice Cullen

Alice świat wirował przed oczami. Prawie nie docierały do niej słowa Ann Marie. Wiedziała, ze powinna zadzwonić znów do Jaspera i niemal złamać mu serce. Wiedziała, że on jej wybaczy, ze wybaczy sobie. Wiedziała, że... Kolejna wizja prawie wcisnęła ją w fotel. Tak niespodziewana, tak inna... I z tak cudownie prostym rozwiązaniem. Alice aż się uśmiechnęła. Cały zły humor zniknął równie nagle jak się pojawił.
- Wiem, że wszystko będzie dobrze - uścisnęła dłoń Ann. - Czas wracać do domu. Jak najszybciej.

- Lupusie, dziękuję za twoją pomoc i wpsarcie. Myslę, ze z moich oszczędności wysupłam niewielka kwotę na wsparcie twoich badań - skłoniła się ku barczystemu szatynowi. W odpowiedzi tamten ukłonił sie i zwoławszy swoich ludzi, wyszedł.

- Klaus, dziękuję Ci za gościnę. I za pomoc. - podeszła do wampira i objęła go mocno. Ucałowała w oba policzki. - Obiecuję, ze odwiedzę Cię niedługo...

- Panie Campbell, czy zechce nam pan towarzyszyć do Forks? Chciałabym poprosić Pana o wykonanie kilku portretów... - zwróciła się z uśmiechem do Skylera. - Jeżeli oczywiście nie jest Pan zbyt zajęty...

Anna Marie

- Czas wracać do domu - Anna Marie powtórzyła cicho słowa Alice i uśmiechnęła się kącikiem ust. Zaciągnęła za ucho nieposłuszny kosmyk włosów i wstała z miejsca. Jak wypadało podeszła do starszego wampira i jeszcze raz mu podziękowała. - Nie mam pojęcia jak się wam zrewanżuję! - powiedziała głosem pełnym wdzięczności.

Alice Cullen

Klaus uśmiechnął się do wampirzycy.
- Przyjaciele Alice, są moimi przyjaciółmi. Jesteś tu równie mile widziana co moja "wnuczka"

Anna Marie

- Dziękuję - Anna Marie uśmiechnęła się promiennie i spojrzała na Alice. Wampirzyca była pełna entuzjazmu.

/ Mała galeria handlowa

Jasper Hale

Telefon Alice zadzwonił.

-Alice...- odezwał się Jasper gdy podniosła słuchawkę.

Alice Cullen

Alice spojrzała na dzwoniący telefon. Jej twarz rozpromienił uśmiech

- Alice - usłyszała głos, za którym szalała

- Jazz! - powiedziała to jedno słowo, głosem pełnym uwielbienia i czystej radości.

Jasper Hale

Poczuł przypływ fali czułosci.
-Alice, kochanie, przepraszam za moje zachowanie podczas wczesniejszej rozmowy, ale...-zawiesił głos po chwili dokonczył -naprawde jest mi ciezko. ty tam, ja tu..to duzo, nawet jak dla mnie

Alice Cullen

- Jazz - Alice włożyła w wypowiedzenie jego imienia całe swoje serce. - Jazz... - wymruczała głosem obiecującym wiele - Kocham Cię - przytłoczona emocjami zdołała wydusić tylko to.

Jasper Hale

Jaspera zatkało na moment. Starał sie wydobyc z siebie jakiekolwiek słowa, ale kazde grzezło mu w gardle. Wziął głęboki oddech i powiedzial. Jego głos przybrał powazny ton
- Powiedz mi czy dobrze zrozumiałem ..Albert wrocił do forks załatwić pewną sprawe?
I od powodzenia jej w pewien sposob zalezy Ann zycie? Zawarłas z nim pewnego rodzaju umowe z ktorej sie planujesz wywiazac i do tego nikt nie moze mu pokrzyzowac jego planow...-westchnał cięzko
-W takim razie trzeba bedzie tylko miec go na oku.
-Mam nadzieje ze niedługo wrócisz-wyszptał prawie jakby do jej ucha a nie do słuchawki

Alice Cullen

Alice spodziewała się takiego obrotu rozmowy jednak to nie zmieniło faktu, ze zrobiło jej się troszkę przykro. Wzięła głęboki wdech i wytłumaczyła HJasperowi raz jeszcze jak się sprawa miała.
- Ann już jest bezpieczna, niezależnie od tego czy powiedzie się sprawa Alberta, czy też nie. Pod warunkiem, ze żadne z nas nie będzie się wtrącać. Pod żadnym pozorem.
- Jazz, mam nadzieję, ze wrócę niedługo - uśmiechnęła się zadziornie - Hmm... Tęsknisz za mną? - zapytała głosem potrafiącym skruszyć najtwardszą skałę.

Jasper Hale

-Alice...wyszeptał czule jej imię jak mogłaś nawet pomysleć, ze nie tęskniłem..tęsknie i to z kazda chwilą coraz bardziej. Po chwili dodał
-Jestem szczesliwy, ze jestes bezpieczna, bałem sie o Ciebie jak diabli i kocham Cię.
Po tych słowach ponownie zamilkł. Poczuł ogromną pustkę. Własnie w tym momencie zdał sobie sprawe jak bardzo czuje sie samotny przebywajac w tym lesie. Wiedział ze nie moze zmienic zamierzen, ze musi wytrzymac do konca. Od tego zbyt wiele zalezało.

Alice Cullen

- Jazz.. ja.. ja.. - zabrakło jej słów. - Ja nie mogę wytrzymać bez Ciebie. Gdy nie ma Cię obok czuję się jak ślepiec, jak kaleka. Będę gnała do Ciebie, byle szybciej móc zatopić się w Tobie, byle móc poczuć cudowny dotyk Twojej dłoni na moim policzku, by móc jak najszybciej wpleść palce w Twoje miękkie włosy, czuć Twoje silne ramiona obejmujące mnie... Usłyszeć Twój lekko zachrypnięty głos szepczący wprost do mojego ucha o tym co cię trapi i o tym co cię cieszy... - mruczała cichutko do słuchawki wiedząc, że słowa wwiercą mu się w mózg i będą przypominać mu o niej na każdym kroku.

Jasper Hale

Jazz przymknał oczy słyszac tak miłe i zarazem ciepłe słowa.
-Alice, moja ukochana i najcudowniejsza istoto jaka mozna sobie wymarzyc...Tak bardzo mi brakuje Twojego ciepła, dotyku, spojrzenia. Wyobrazam sobie siedzac w tym bezdusznym ciemnym i mokrym lesie jak trzymam Cie w ramionach a potem wpatruje sie w głebię Twoich oczu w ktorych pragne zatonac na wieki. Delikatnym ruchem odgarniam kosmyk z Twojej twarzy aby potem czule go pogładzic. Wpatrzony w Twoje oczy składam delikatny pocałunek na ustach. Czuję Twój oddech na mojej twarzy, zapach skory budzi we mnie euforie i...ja juz nie moge-wyjeczał i zamruczał
-Alice ja...ja...chcę Ciebie tu i teraz i gdybym mogł-przygryzł lekko wargę-przyleciałbym do Ciebie zebys była ze mna własnie w tym momencie. Po tych słowach spuscił głowe w dół a w jego miodowych oczach widac było pustke.

Alice Cullen

Alice usiadła. Drżała na całym ciele uśmiechając się tak promiennie, że w całym pokoju pojaśniało.
- Jazz... Oszaleję przez Ciebie - zaśmiała się ciepło. Jej głos mógłby stopić lodowiec. - Wsiadam w samochód i jadę. Zaraz. Już... Ale żeby to zrobić... Musze się rozłączyć, kochanie.
- Jazz... kocham Cię - wyszeptała i rozłączyła się. Przymknęła oczy i odetchnęła głęboko. Gdy ponownie otworzyła oczy, jej spojrzenie pełne było gorącego żaru mogacego spopielić każdego kto stanie na jej drodze. Była zakochana i zdeterminowana. Nikt jej nie mógł powstrzymać.
- Jedziemy do domu. - powiedziała z mocą.
- Panie Campbell? Czy zechciałby Pan skłonić się ku mojej prośbie - zapytała nadal promieniejąc.

Alice Cullen

Nagle przez jej oblicze przemknął cień. Oczy Alice pociemniały pod wpływem wizji.
- A jednak! - wysyczała do siebie. Szybko przywołała na twarz uśmiech. Jednak w oczach płonął ciemny ogień.
Alice, Skarbie. On Cię kocha. Wiedziałaś, ze TO się wydarzy. Wiedziałaś, ze tak będzie. Teraz się uśmiechnij. Wiesz, że wyrzuty sumienia nie dadzą mu spokoju przez następne sto lat, jeżeli Ty będziesz to rozpamiętywać. Łudziłaś się, ze przy alternatywnym rozwiązaniu to się nie stanie, ale sama wiesz, ze tak MUSIAŁO być. Więc teraz uśmiechnij się! Pomożesz tej dziewczynie!

Gość

To wszystko było dziwne i zagmatwane, jednak tylko Sky wyglądał na naprawdę zdezorientowanego. Grunt, że wszystko skończyło się dobrze, co mógł ocenić po radosnym tonie panienki Alice. W takim wypadku mógłby odetchnąć z ulgą, gdyby tylko potrzebował oddychania. Pogrzebacz w jego dłoni nagle wydał się całkiem bezsensowny, dlatego też odłożył go na miejsce i szybko wrócił do salonu zerkając na Klausa. Sky błyskawicznie znalazł się na podłodze przed fotelem starego wampira.
-Byłem w Forks..ale ich nie spotkałem..-pożalił się.

Alice Cullen

Alice spojrzała na niego zdziwiona
(Tak, tak.. jeszcze nie wyszłam XD)

Gość

-Widzisz Sky, chyba nie musiałeś jechać do samego Forks..-odparł rozbawiony Klaus, zakrywając usta dłonią. W między czasie rzucił Alice porozumiewawcze spojrzenie. Oczywiście przygnębienie chłopaka nie należało do rzeczy zabawnych. Sky naprawdę ostatnimi czasy czuł się samotny, dlatego wyruszył na poszukiwania pobratymców.

-Nie? Jak to?-spytał panicz Campbell trochę zdezorientowany.

Alice Cullen

Alice przygryzła wargi powstrzymując chichot. Wystarczyło jedno spojrzenie na Klausa, by wyrwało jej się ciche parsknięcie.

Gość

Nie. Miał zbyt czuły słuch,aby to pominąć. Na moment jego myśli oderwały się od Forks,a para miodowo złocistych oczy spoczęła na Alice, wyraźnie czymś rozbawionej. Kolejne podejrzliwe spojrzenie posłał w stronę Klausa, który nawet już nie starał się stłumić swojego śmiechu.
-Ej..powiecie mi?-rząchnął się Sky. W tym momencie przypominał raczej szczeniaka, który nie jest w stanie złapać swojego krótkiego ogonka.

Alice Cullen

Alice nie mogła się dłużej powstrzymywać. Jej perlisty smiech rozbrzmiewał w całym domu.

- Nie przyszedł Mahomet do góry, to góra przyszła do Mahometa. Oto masz część Forks przed sobą - złożyła dworski ukłon co i rusz wybuchając nową salwą śmiechu.

Alice Cullen

Przypomniała sobie o czymś i znów wyciagnęła komórkę.
Kręcąc głową wybrała numer Edwarda.

Gość

-O co jej chodzi?-spytał Sky, wykorzystując chwilę nieuwagi Alice. Ta chwila wiecznie jednak trwać nie mogła, dlatego dość szybko poczuł na sobie spojrzenie wampirzycy.

-Alice wraz z rodziną mieszka w Forks..To oni są Twoimi wampirami..-wyjaśnił spokojnie Klaus,choć na jego twarzy nadal widniały resztki rozbawienia.

No tak, Sky był pewien, że zna skądś zapach dziewczyny. Poczuł go już wcześniej, w lesie i w szkole. Więc w końcu to ona odnalazła jego. Poszukiwania mógł uznać za zakończone. Uśmiechnął się z zadowoleniem.

Alice Cullen

Alice rozmawiając z Edwardem obserwowała Skylera z ukosa. Uśmiechneła się gdy na nią spojrzał i machnęła do Klausa z rozbawieniem.

Gość

-Więc znasz ich? Przyjaźnicie się?- dopytywał się Sky, kiedy Alice znów skupiła się na rozmowie z niejakim Edwardem, którego imię wyłapał między jej słowami. Oczywiście jednocześnie przysłuchiwał się rozmowie. Była to chyba miła pogawędka, co dało młodemu Campbellowi odrobinę nadziei. Może i on miał szanse pewnego dnia przeprowadzić taką rozmowę z kimś mu bliskim?

-Tak, Cullenowie to naprawdę wspaniała rodzina..-odparł Klaus opierając łokieć na podparciu fotela. Przez moment zamyślony wpatrywał się w smukłą postać wampirzycy.

Alice Cullen

- Hej Edwardzie - Alice nadal się śmiała - Obie z Ann bezpiecznie wracamy do domu. Jak najszybciej, ale... - na moment zawiesiła głos - Albert... Alberta zostawiamy w spokoju. Volturi powinni byli juz zniknąć z Forks. Jeżeli jednak spotkacie Alberta. Nie wchodźcie mu w drogę. To część umowy między mną a nim. Umowy, która pozwoli mi bezpiecznie wrócić do domu. Mówiłam Jasperowi, zeby wam przekazał, ale... sądzę że mógł zapomnieć. Poza tym przywożę do domu artystę, uprzedź Carlise'a - roześmiała się perliście. Po czym natychmiast spoważniała - Edwardzie... trzymaj się od Jaspera z daleka - poprosiła lekko udręczonym głosem - Tak musiała się stać... - Alice rozłączyła się. Klasnęła w dłonie. Spojrzała na Sky'a i uśmiechnęła się kolejny raz. - Powinniśmy się zbierać, panie Campbell, jeżeli chcemy dotrzeć do Forks przed świtem.

Podeszła do Klausa i usciskała go serdecznie.- Musimy juz jechać, staruszku... - chwyciła Annę za rękę i skierowała się ku drzwiom.
- Czekamy na pana w samochodzie, Skylerze. - po prostu przyjęła za pewnik że on jedzie z nimi - Proszę nie zwlekać. - uśmiechnęła się promiennie i wyszła

// ulice Seattle

Gość

Sky ostatniej części jej rozmowy przysłuchiwał się z zaskoczeniem wypisanym na twarzy grubym czarnym markerem. Dla pewności zerknął na Klausa, ale na nim nie zrobiło to wrażenie. Skoro tak, to na chłopaku też nie powinno. Kiedy wampirzyca rozłączyła się, zdążyła opuścić pokój, nim zadał jej pytanie. W tym wypadku pozostał mu tylko stary druh.
-Skąd ona...Ale jak..-zaczął blondyn gestykulując lekko,co nie zdarzało mu się często.
Klaus uciszył go gestem i uśmiechnął się szeroko.
-Radziłbym Ci się pospieszyć. Zdaje mi się, że Alice wszystko Ci wyjaśni..-powiedział wiekowy wampir. Reakcja Skylera była natychmiastowa. Krótko skinął przyjacielowi głową,a potem porwał z holu swoją torbę i opuścił dom.

/ulice Seattle

Gość

-Jak podejrzewam, jesteś nie tylko nowy tu, ale i jesteś nowy w naszej...hmm... - Zastanawiał się z uśmiecchem na twarzy. - społeczności.
Vea był zdziwiony, że wampir tak łatwo go rozszyfrował. Jednak pozostawał niezmieniony. Wyciągnął rękę z uśmiechem przyczepionym do twarzy:
-Nazywam się Vea. I faktycznie, jestem młody.
-Nazywam się Klaus, po co przyszedłeś?
Vea podrapał się po głowie. Ten nawyk został mu jeszcze z czasu kiedy był człowiekiem.
-Właściwie, to nie chciałbym narażać się tutejszym. Chcę zapytać jakie zasady tu panują.
-Zasady... - Zamruczał Klaus uśmiechając się pod nosem. - Największym rodem tutaj jest rodzina Cullenów. Zawarli oni pakt ze sforą...
-Czyli?
-Wilkołakami! Chyba musisz być bardzo młody. No więc zawarli ten pakt i teraz nie wolno polować na ludzi w Forks.
-Nie jesteśmy Forks. - Odparł Vea
-Tak, ale Cullenowie nie lubią, kiedy poluje się w Forks i okolicach.
-Więc mam stąd odejśc? - Zapytał podniesionym głosem Vea. - Zostałem wygnany z Włoch! Dokąd mam iść? Tutaj przez 364 dni w roku pada deszcz! To najlepsze miejsce dla wampira. - Oczywiście Vea nie wspomniał o tym, że przy jego obecności wszędzie może panować taka pogoda.
-To pewnie dlatego jest ich tu tak dużo... - mruknął pod nosem Klaus. - Nie musisz stąd wyjeżdżać. Możesz zmienić dietę.
-Phi! - Zlekceważył go. - Ani mi się śni. Dziękuje za rade i żegnam!
Klaus westchnął i odprowadził gościa do drzwi.
Vea machnął mu na pożegnanie ręką i zniknął za rogiem.

/Ulice miasta