Kuchnia

Melanie

Prowadzona przez Jacoba, zrozumiała że pomieszczenie w którym się znaleźli to kuchnia.
Było ono przyjemne.
Słyszała z salonu Mery, której jak zwykle buzia się nie zamykała
Biedny Billy
pomyślała.

Jacob

Jake zajrzał do lodówki. - Hm... na co masz ochotę? Jajecznica, naleśniki... parówki? - zaśmiał się.

Melanie

-właściwie to nie chce mi się jeść.
Zastanowiła się.
-Ale na naleśnika ala'Jake się skusze. Nie uwierzę w to że umiesz gotować.
Powiedziała pokazując mu język.

Jacob

- Umiem tylko troszkę. - zaśmiał się. Wyciągnął wszystko co było potrzebne do zrobienia naleśników i zabrał się do roboty.

Melanie

Wskoczyła na jedną z szafek i oparła się o ścianę.
Z uśmiechem przypatrywała się poczynaniom chłopaka.
Gotujący facet, to był przyjemny widok.

Jacob

- To jest jakieś dziwne. - powiedział miksując składniki. - Jednego dnia zamieniłem się w kurę domową. Najpierw sprzątałem, teraz gotuję. Chłopaki ze sfory będą mieli ze mnie niezłą bekę. - stwierdził niezadowolony. - Czego się nie robi dla fajnych dziewczyn... - mruknął pod nosem.

Melanie

-Szkoda że nie masz fartuszka.
Powiedziała zaśmiewając się cicho.
-Jak będziesz sobie wybierał żonę, to weź taką, która nie umie gotować.
Poradziła z uśmiechem.

Jacob

- Nie spieszy mi się do żeniaczki. - mruknął wlewając olej na patelnie. - A z tym gotowaniem... Jakoś trzeba było sobie radzić, kiedy siostry się wyprowadziły. Ojciec wcale nie potrafi gotować. - dodał ciszej żeby nie usłyszał.

Melanie

-Znam ten ból, Mery jest fatalną kucharką.
Powiedziała konspiracyjnym szeptem nachylając się trochę do Jake.

Jacob

- No pięknie. Na dodatek zacząłem plotkować. - mruknął smażąc na patelni pierwszego naleśnika.

Melanie

Walnęła go w ramię.
-Tego nie można uznać za plotkowanie. My się tylko wymieniamy informacjami.

Jacob

- Niech ci będzie. - uśmiechnął się. Podał Mel gotowego naleśnika z dżemem na talerzu. - Smacznego.

Melanie

-Jesteś pewien że to jadalne?
Zapytała drocząc się z nim.

Jacob

- No raczej. Nic podejrzanego tam nie dosypałem. - uśmiechnął się. - Wcinaj. - zaczął smażyć kolejnego naleśnika.

Melanie

Złapała naleśnika i chwilę jeszcze na niego patrząc wgryzła się w niego.
-Hej, to jest całkiem sobie.
Powiedziała z pełną buzią.
-Soryy. Mama zawsze mówiła że nie mówi się z pełną buzią
Zaśmiała się.
-Dodawała jeszcze te teksty o głupim mężu jak śpiewałam.

Jacob

- Spoko. Śpiewaj, gadaj, mi to nie przeszkadza. - powiedział nakładając sobie naleśnika. Po chwili mielił go w ustach. - Rzeczywiście, nawet mi wyszły.

Melanie

-Już się tak nie chwal.
Powiedziała kończąc drugiego kęsa swojego naleśnika.
-Ciasta też pieczesz?
Zaśmiała się

Jacob

- Nie, ciast nie umiem piec. - powiedział kończąc swojego naleśnika. Nałożył sobie następnego. - Możesz mi kiedyś udzielić lekcji, jeśli chcesz. - puścił jej oczko i zajął się jedzeniem.

Melanie

-Wtedy już będziesz całkowicie samowystarczalny, a tak będe mogła ci się jeszcze na coś przydać.
Powiedziała obserwując go ze swojego miejsca na szafce.

Jacob

- Chcesz jeszcze jednego? - zapytał z pełną buzią. Czasem nie potrafił się zachować.

Melanie

Pokręciła głowa.
-Mówiłam że nie jestem głodna.
Zaczęła sobie nucić pod nosem

Jacob

Dojadł naleśnika po czym wrzucił naczynia do zlewu. - Później pozmywam.

Melanie

Klasnęła w dłonie
-I nawet zmywasz.
Zaśmiała się
-Ideał nie mężczyzna

Jacob

- Wolałbym określenie 'idealny mężczyzna'. - zaśmiał się pod nosem. - Chociaż... który ideał potrafi przemieniać się w krwiożerczego wilka?

Melanie

-Tylko jeden.
Powiedziała posyłając uśmiech chłopakowi.

Jacob

- Za bardzo mi pochlebiasz. - oparł się rękoma o szafkę na której siedziała Mel. Spojrzał jej w oczy.

Melanie

-A może po prostu tak uważam?
Spytała cicho, badając i zapamiętując jego tęczówki.

Jacob

- A może po prostu się mylisz? - zapytał pochylając się nad dziewczyną.

Melanie

-Ja się rzadko mylę.
Powiedziała jeszcze ciszej nie spuszczając wzroku z oczu chłopaka.

Jacob

- No co ty nie powiesz... - szepnął zbliżając twarz do twarzy Mel. Na jego ustach czaił się lekki uśmiech.

Melanie

-yhyy..
Wymruczała, nie była już w stanie mówić. Serce zabiło jej mocniej.

Jacob

- Nie denerwuj się, nie gryzę. - szepnął gładząc palcem dłoń dziewczyny.

Melanie

Spuściła wzrok, po czym ponownie spojrzała w jego oczy.
-Wiem.
Szepnęła cicho.

Jacob

Zbliżył się jeszcze bardziej; ich usta dzieliły milimetry. Nagle do nozdrzy Jake'a doszedł dziwny zapach. - Czujesz? - zapytał. Po chwili zorientował się, że nie zdjął patelni z gazu. Szybko podbiegł do kuchenki i wyłączył ogień. Wrzucił patelnię to zlewu i spojrzał na Mel. - Sorry.

Melanie

Jeszcze nie mogła doprowadzić bicia serca do normalnego tępa.
Brała wdech i wydech.
Głupia, głupia patelnia. A może i mądra...
Sama nie widziała.
Uśmiechnęła się słabo. Nadal walcząc z zbyt dużym ciśnieniem w żyłach.

Jacob

Przyjrzał się Mel uważnie. - Coś nie tak? Chcesz się czegoś napić? - zapytał z troską w głosie. Otworzył okno by wywietrzyć smród spalenizny.

Melanie

Pokręciła głową.
Powoli jej serce zaczynało bić normalniej.
Dopiero teraz poczuła odór spalenizny.
Zmarszczyła nos od tego zapachu.

Jacob

- Moje zapominalstwo nie zna granic. - podrapał się w tył głowy uśmiechając się przepraszająco. - W porządku?

Melanie

Przeczesała włosy ręką i uśmiechnęła się.
w końcu doszła do siebie.
-Właśnie widać.
Rzuciła opierając się o zimną ścianę za sobą.