Salon

Claire

- Dzięki - powiedziała i nakryła się narzutą
- O wiele lepiej - zaśmiała się.
- To musiało być ciekawe przeżycie - roześmiała się - pamiętam jak kiedyś poszłyśmy z koleżankami, jeszcze we Włoszech, nad jezioro się kąpać. Kumple się o tym dowiedzieli i zabrali nam ubrania. Na szczęście miałyśmy stroje i przez całe miasto musiałyśmy w nich iść. Ale chłopcom się dostało potem - powiedziała z uśmiechem.

James

- No to nieprzyjemnie - pokiwał głową. - Lubisz La Push? Odnajdujesz tutaj to, czego szukasz? - spytał.

Claire

- Polubiłam - uśmiechnęła się - czy odnajduję? - zamyśliła się na chwilę - myślę, że tak. Zaczęłam nowe życie, mam przyjaciela - dźgnęła go w bok palcem - no a resztę może odnajdę - dokończyła.
- A jak jest u Ciebie? -spytała.

James

- Dopiero co przybyłem, trudno wiec powiedziec, ale chyba tu mam szanse zostać zrozumianym. Być może dzięki temu miejscu nie będę musiał czuć się taki wyobcowany.

Claire

- Jasne, że nie - przytuliła go był taki ciepły, że nie chciała puścić no ale w końcu schowała się znów pod koc - to co jutro na zakupy? - uśmiechnęła się

James

- Chyba tak. A potem, gdy już będe jakośwyglądac poznaj mnie z kimś z La Push. Chciałbym porozmawiać najlepiej z jakimś wilkołakiem i poznać panujące tu zasady.

Claire

- Jak sobie życzysz - uśmiechnęła się.
- Poznałam Adama i Marka w barze. Byli dla mnie bardzo mili, Mark nawet rzucił mi komplement - zaśmiała się.
- Obiecuję Ci, że będziesz wyglądał super - dodała z szerokim uśmiechem.

James

- Ważne, żeby było sięw co ubrac - uśmiechnął się. - Może ktoś z twoich znajomych pomógłby mi w dołączeniu do watahy. W prawdzie jestem indywidualistą, ale o takiej grupie to trochę marzę. Znajomi, którym się jest wiernym i razem walczy.

Claire

- Myślę, że nie będzie z tym problemu. W tym to raczej do Adama bo Mark wyglądał na kogoś kto jest wolny - zaśmiała się.
- Fajnie jest mieć takich przyjaciół - uśmiechnęła się słabo i znów spojrzała na gwiazdy aby nie było widać jej smutku.

James

- Mam wrażenie, że ktoś cię kiedyś zawiódł, lub po prostu nie chciał się z tobą przyjaźnić. Mam rację? - zapytał. - Jeśli nie chcesz, to nie mów oczywiście.

Claire

- I jedno i drugie. - westchnęła - Tobie mogę powiedzieć - dodała.
- Zawiódł mnie brat. Kiedy ojciec zginął on miał już jakieś 19 lat. Wyjechał do Rzymu i założył własną firmę. Firma się rozwijała i zaczął zbijać fortunę. Kiedyś jako dzieci bardzo się kochaliśmy i troszczyliśmy się o siebie. kiedy mama zachorowała nie dał ani grosza na jej leki, sama musiałam pracować. Później kiedy już jej zabrakło wziął mnie do siebie. Całymi dniami siedziałam sama w domu w towarzystwie jakieś starszej Pani, która miała pilnować żeby siedziała w domu - parę łez spłynęło po jej policzkach - kiedy skończyłam 18 lat wyjechałam tutaj. On dał mi pieniądze na urządzenie domu. Od czasu do czasu sprawdza czy żyję. - dodała.

James

- Zachował się podle. Teraz chyba tylko zależy mu na pozorach, albo go gryzie sumienie. Nie wiem jak można się tak zachowac, no nie potrafię pojąc tego. Żeby nie pomóc matce i siostrze? A teraz to wygląda, jakby chciał sięciebie pozbyć i dac ci to wszystko, byś nie musiała mu głowy zawracac.

Claire

- Bo tak jest. On mi daje pieniądze, zadzwoni od święta się spytać czy nic mi nie jest i tyle. Dla niego liczy się tylko jego firma, pieniądze i nic więcej. Raczej chce mnie mieć z głowy. Podejrzewam, że jeśli sama bym nie wyjechała to posłałby mnie do jakieś szkoły z internatem na drugi koniec kraju - powiedziała smuto i cały czas ocierała nowe łzy. Mimo, że udawała, że ją to nie obchodzi w głębi bardo ją to bolało.

James

- Nie płacz, nie warto - objał ją ramieniem. - Owszem, to może bolec, w końcu to twój brat, ale chyba nie jest wart twoich łez. A jeśli się tu pokaże, osobiscie go postraszę i przygryzę mu piękne spodenki od garniaka - wyszczezrzył zęby.

Claire

- Czasem to boli - powiedziała i wtuliła się w niego. Czuła się bezpieczna.
- Trzymam Cię za słowo. Może przyjechać na moje urodziny. Czasem mu się to zdarza i da mi jakieś kwiaty - uśmiechnęła się już troszkę szerzej.

James

- Super, będę mieć rozrywkę - powiedział radośnie. - Ale nie jestem zbyt wielkim wilkiem. Większym niż normalne i nie tak przesadnie wielkim. Za to kły mam ostre. I jeśli będziesz chciała, zostawią jakąś pamiątkę po sobie na jego tyłku Cool

Claire

- Masz wolną rękę - zaśmiała się - wiesz umiesz poprawić człowiekowi humor - powiedziała już z uśmiechem. Ale ani myślała go puszczać jak to sam ujął służył za grzejnik a poza tym było jej tak dobrze Cool

- A Twój Wuj żyje? - spytała

James

- Tak, to jeszcze całkiem młody facet. Mieszka na południu kraju. Czasem do niego dzwonię, by powiedzieć gdzie jestem i jak się tam układa w moim życiu. Czasem mi pomaga, przesyłając pieniądze. Wie, że się tułam po kraju i raczej nie mam czasu nic zarobić. Mieszka sam, więc nie żałuje pieniędzy. A prace ma dobrą.

Claire

- Ja już z rodziny to mam tylko brata - skrzywiła się.
- Pójdziemy sobie jutro albo pojutrze do kina czy gdzieś? - spytała nieśmiało.

James

- Mozemy. Nawet do jakiegoś klubu, jeśli cośw pobliżu jest i jeśli ty lubisz tańczyć - dodał. - Nie chcę siedziec w domu, bo tak nikogo nie poznam.

Claire

- Jest kręgielnia, dyskoteka, pub tu w La Push i w Forks i jest kino - wymieniła.
Teraz było już jej ciepło bo wciąż leżała przytulając go.
- Wiesz, że Ty faktycznie jak grzejnik działasz - zauważyła ze śmiechem
- Ty w ogóle czujesz różnicę temperatury? - spytała.

James

- A widzisz! - powiedział zadowolony. - No to jest tu dokąd pójść. To dobrze. Przyda ci sięrozrywka, a ja poznam nowe miejsca. I zrobimy duże zakupy, bo chyba mój dosłownie wilczy apetyt oprózni ci wkrótce lodówkę.

Claire

- Czyli plany na jutro już mamy. Rano śniadanie, zakupy a wieczorem jakiś wypad na miasto - powiedziała z uśmiechem.
- Kupimy to co Ty lubisz bo ja i tak nie jadam zbyt dużo - zaśmiała się

James

- A powinnaś. Może nie dużo ilościowo, ale kilka razy dziennie. jesteś bardzo drobną dziewczyną. Myślę, że dodatkowa porcja dziennie nie zaszkodziłaby twojej figurze - powiedział co myślał.

Claire

- Może masz rację. Jak mi zasmakują Twoje dania to potem mnie z kuchni nie wygonisz - zachichotała.
- Zawsze byłam drobna i strasznie chuda - stwierdziła po chwili.

James

- Kilka kilogramów więcej ci nie zaszkodzi. A dobrze jest, gdy ma się coś więcej niż tylko skóra i kości. Wtedy się zdrowiej wygląda. Cop nie znaczy, że wyglądasz źle, o nie, to nie o to chodzi! - dodał na prędce.

Claire

Zaśmiała się gdy się tłumaczył.
- Już dobrze, wiem o co Ci chodzi. W takim razie mam dla Ciebie zadanie specjalne - zaśmiała się - będziesz pilnował żeby wszystko co będę mieć na talerzu zostało zjedzone - dodała bawiąc się kosmykiem swoich blond włosów, który był na
ramieniu chłopaka.

James

- Masz to jak w banku! - pokiwał głową z aprobatą. - A jak nie zjesz, to poznasz moją wilczą, groźną naturę. Będę cię straszyć.

Claire

- To jest dość przekonywający argument. A jakie kary stosujesz? - spytała udając poważny ton.

James

- Warczenie, szarpanie za ubranie i w ostateczności kąsanie zębami. A uwierz mi, że nie są większe niż u przeciętnego wilka. Poza tym, nie wiesz czego masz się bać, bo mnie nie widziałaś po przemianie.

Claire

- Obiecuję, że będę się starać. Małymi kroczkami może zjem wszystko - zaśmiała się - o nie, mam nadzieję, że nie będę musiała zmieniać mojej garderoby na rozmiar większej - dodała udając przerażenie.

James

- Nie przesadzaj - pokręcił głową, mrucząc. - Regularne, pełne posiłki nie sprawią, że przytyjesz nie wiadomo jak. Będziesz za to wyglądać nieco zdrowiej i będziesz się prawidłowo odżywiać.

Claire

- Przecież wiesz, że żartuję i się z Tobą zgadzam - uśmiechnęła się radośnie.
- A swoją drogą, wyglądam niezdrowo i słabo? - spytał poważniej.

James

- Nie wyglądasz źle, ale kilka kilogramów by ci nie zaszkodziło - powiedział szczerze. - Jesteś chucherkiem, ale nie jest tak niezdrowo chuda. Po prostu jesteś szczupła i tyle. To dobrze, ale jak mówiłem, przekąś sobie coś więcej. Jedzonko wpływa na dobry nastrój.

Claire

- Dobry nastrój też się przyda - stwierdziła - koniec już o jedzeniu - zaśmiała się.
- Czujesz w ogóle różnicę temperatury? - spytała bo przecież ona była jak sopel lodu.

James

- Jakoś nie bardzo. Zupełnie nie przeszkadza mi chłód, przeciwnie - jest mi tak dobrze - odparł. - na początku nie umiałem się do tego przyzwyczaić.

Claire

- Dawaj drugą łapę - zaśmiała się i 'nakryła' się jego drugą ręką.
- Teraz jest ciepło. Ale jeśli Ci to przeszkadza to mogę iść do łóżka i mojego elektrycznego prześcieradła - powiedziała poważnym tonem spoglądając na niego.

James

- Nie, nie przeszkadza. Skoro nie chce ci się spać, mozemy tu jeszcze trochę posiedzieć. Pół godzinki chyba różnicy dużej nam nie zrobi.

Claire

- Chyba nie. Jakoś nie jestem zmęczona, ani troszkę - powiedziała zadowolona.
- Jeszcze kiedy byłam mała, miałam może z jakieś 6 lat, a mój brat był dużo starszy, miał jakieś 16, to zabierał mnie wieczorami na polanę za dom i oglądaliśmy gwiazdy - powiedziała uśmiechając się ciepło.

James

- I pewnie wtedy przyzwyczaiłaś się do późnego siedzenie i do obserwacji gwiazd. ja je polubiłem najbardziej już jako wilkołak. Czasem, może to i niespotykane, wyłem sobie do księżyca i gwiazd. To bardziej cecha wilka, nie wilkołaka, ale byłem samotny. Wtedy mi się to jakoś udzielało.